Rozciąganie i elastyczność – fizjologia rozciągania

Celem tego rozdziału jest przedstawienie podstawowych pojęć fizjologicznych, które pojawiają się, gdy mięsień jest rozciągany. Koncepcje zostaną wprowadzone początkowo z ogólnym przeglądem, a następnie (dla tych, którzy chcą poznać krwawe szczegóły) zostaną omówione bardziej szczegółowo. Jeśli nie interesuje Cię ten aspekt rozciągania, możesz pominąć ten rozdział. Inne sekcje będą odwoływać się do ważnych pojęć z tego rozdziału i możesz je łatwo wyszukać na podstawie „trzeba wiedzieć”.

• Układ mięśniowo-szkieletowy
  
• Skład mięśni
  
• Tkanka łączna
  
• Współpracujące Grupy Mięśniowe
  
• Rodzaje skurczów mięśni
  
• Co się dzieje, gdy się rozciągasz

Układ mięśniowo-szkieletowy

• Skład mięśni:(następna sekcja)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Razem, mięśnie i kości składają się na to, co nazywa się układ mięśniowo-szkieletowy cielesny. Kości zapewniają postawę i wsparcie strukturalne dla ciała, a mięśnie zapewniają ciału możliwość poruszania się (poprzez skurcz, a tym samym generując napięcie). Układ mięśniowo-szkieletowy zapewnia również ochronę narządów wewnętrznych organizmu. Aby spełniać swoją funkcję, kości muszą być ze sobą połączone. Punkt, w którym kości łączą się ze sobą, nazywa się a wspólny , a to połączenie jest tworzone głównie przez więzadła (wraz z pomocą mięśni). Mięśnie są przyczepione do kości przez ścięgna . Kości, ścięgna, a więzadła nie mają zdolności (jak mięśnie) do wprawiania ciała w ruch. Pod tym względem mięśnie są bardzo wyjątkowe.

Skład mięśni

• Tkanka łączna:(następna sekcja)
  
• Układ mięśniowo-szkieletowy:(poprzedni rozdział)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Mięśnie różnią się kształtem i wielkością, i służyć wielu różnym celom. Większość dużych mięśni, jak ścięgna podkolanowe i czworogłowe, kontrola ruchu. Inne mięśnie, jak serce, i mięśnie ucha wewnętrznego, wykonywać inne funkcje. Jednak na poziomie mikroskopowym wszystkie mięśnie mają tę samą podstawową strukturę.

Na najwyższym poziomie, (cały) mięsień składa się z wielu pasm tkanki zwanych fascykuły . Są to pasma mięśni, które widzimy, gdy kroimy czerwone mięso lub drób. Każdy fascykuł składa się z fascykuły które są pakietami włókna mięśniowe . Włókna mięśniowe z kolei składają się z dziesiątek tysięcy nitkowatych myofybryle , które mogą się kurczyć, zrelaksować się, i wydłużyć (wydłużyć). Miofibryle składają się (z kolei) z milionów pasm ułożonych od końca do końca, zwanych sarkomery . Każdy sarkomer składa się z zachodzących na siebie grubych i cienkich włókien zwanych myofilamenty . Grube i cienkie miofilamenty składają się z białka kurczliwe , przede wszystkim aktyna i miozyna.

• Jak mięśnie się kurczą
  
• Szybkie i wolne włókna mięśniowe

Jak mięśnie się kurczą

• Szybkie i wolne włókna mięśniowe:(następny podrozdział)
  
• Skład mięśni:(początek sekcji)

Sposób, w jaki działają wszystkie te różne poziomy mięśnia, jest następujący:Nerwy łączą kręgosłup z mięśniem. Miejsce, w którym spotykają się nerw i mięsień, nazywa się połączenie nerwowo-mięśniowe . Kiedy sygnał elektryczny przechodzi przez złącze nerwowo-mięśniowe, jest przenoszony w głąb włókien mięśniowych. Wewnątrz włókien mięśniowych, sygnał stymuluje przepływ wapnia, co powoduje, że grube i cienkie miofilamenty przesuwają się po sobie. Kiedy to nastąpi, powoduje skrócenie sarkomeru, która generuje siłę. Kiedy miliardy sarkomerów w mięśniach skracają się jednocześnie, powoduje to skurcz całego włókna mięśniowego.

Kiedy włókno mięśniowe kurczy się, kurczy się całkowicie. Nie ma czegoś takiego jak częściowo skurczone włókno mięśniowe. Włókna mięśniowe nie są w stanie zmieniać intensywności ich skurczu w zależności od obciążenia, z jakim działają. Jeśli tak jest, w takim razie jak siła skurczu mięśni zmienia się pod względem siły od silnego do słabego? Dzieje się tak, że angażowane jest więcej włókien mięśniowych, jak są potrzebne, wykonać pracę pod ręką. Im więcej włókien mięśniowych rekrutuje ośrodkowy układ nerwowy, tym silniejsza siła generowana przez skurcz mięśni.

Szybkie i wolne włókna mięśniowe

• Jak kurczą się mięśnie:(poprzedni podrozdział)
  
• Skład mięśni:(początek sekcji)

Energia, która wytwarza przepływ wapnia we włóknach mięśniowych, pochodzi z mitochondria , część komórki mięśniowej, która przekształca glukozę (cukier we krwi) w energię. Różne rodzaje włókien mięśniowych mają różną ilość mitochondriów. Im więcej mitochondriów we włóknie mięśniowym, tym więcej energii jest w stanie wytworzyć. Włókna mięśniowe są podzielone na włókna wolnokurczliwe oraz włókna szybkokurczliwe . Włókna wolnokurczliwe (zwane również Włókna mięśniowe typu 1 ) wolno się kurczą, ale są też bardzo wolne do zmęczenia. Włókna szybkokurczliwe bardzo szybko się kurczą i występują w dwóch odmianach: Włókna mięśniowe typu 2A które zmęczenie w średnim tempie, oraz Włókna mięśniowe typu 2B które bardzo szybko się męczą. Głównym powodem powolnego zmęczenia włókien wolnokurczliwych jest to, że zawierają więcej mitochondriów niż włókna szybkokurczliwe, a zatem są w stanie wytwarzać więcej energii. Włókna wolnokurczliwe mają również mniejszą średnicę niż włókna szybkokurczliwe i mają wokół nich zwiększony przepływ krwi włośniczkowej. Ponieważ mają mniejszą średnicę i zwiększony przepływ krwi, wolnokurczliwe włókna są w stanie dostarczyć więcej tlenu i usunąć więcej produktów przemiany materii z włókien mięśniowych (co zmniejsza ich „męczenie”).

Te trzy typy włókien mięśniowych (Typy 1, 2A, i 2B) są zawarte we wszystkich mięśniach w różnych ilościach. Mięśnie, które wymagają skurczu przez większość czasu (takie jak serce), mają większą liczbę włókien typu 1 (powolnych). Kiedy mięsień zaczyna się kurczyć, początkowo aktywowane są przede wszystkim włókna typu 1, następnie włókna typu 2A i typu 2B są aktywowane (w razie potrzeby) w tej kolejności. Fakt, że włókna mięśniowe są zrekrutowany w tej sekwencji jest to, co zapewnia zdolność wykonywania poleceń mózgu z tak precyzyjnie dostrojonymi reakcjami mięśni. Sprawia to również, że włókna typu 2B są trudne do trenowania, ponieważ nie są aktywowane, dopóki większość włókien typu 1 i typu 2A nie zostanie zrekrutowana.

HFLTA stwierdza, że ​​najlepszym sposobem na zapamiętanie różnicy między mięśniami z przewagą włókien wolnokurczliwych a mięśniami z przewagą włókien szybkokurczliwych jest myślenie o „białym mięsie” i „ciemnym mięsie”. Ciemne mięso jest ciemne, ponieważ ma większą liczbę wolnokurczliwych włókien mięśniowych, a co za tym idzie większą liczbę mitochondriów, które są ciemne. Białe mięso składa się głównie z włókien mięśniowych, które przez większość czasu pozostają w spoczynku, ale często są zmuszane do krótkich okresów intensywnej aktywności. Ta tkanka mięśniowa może szybko się kurczyć, ale szybko się męczy i wolno się regeneruje. Mięso białe jest jaśniejsze niż mięso ciemne, ponieważ zawiera mniej mitochondriów.

Tkanka łączna

• Współpracujące Grupy Mięśniowe:(następny rozdział)
  
• Skład mięśni:(poprzedni rozdział)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Znajduje się wokół mięśnia, a jego włókna są tkanki łącznej . Tkanka łączna składa się z substancji podstawowej i dwóch rodzajów włókien na bazie białka. Dwa rodzaje włókien to kolagenowa tkanka łączna oraz elastyczna tkanka łączna . Kolagenowa tkanka łączna składa się głównie z kolagenu (stąd jego nazwa) i zapewnia wytrzymałość na rozciąganie. Elastyczna tkanka łączna składa się głównie z elastyny ​​i (jak można się domyślić po jej nazwie) zapewnia elastyczność. Substancja podstawowa nazywa się mukopolisacharyd i działa zarówno jako środek poślizgowy (pozwalając włóknom na łatwe przesuwanie się po sobie), oraz jako klej (trzymający włókna tkanki razem w wiązki). Im bardziej elastyczna tkanka łączna wokół stawu, tym większy zakres ruchu w tym stawie. Tkanka łączna składają się ze ścięgien, więzadła, i osłony powięziowe, które okrywają, lub zwiąż, mięśnie na osobne grupy. Te pochwy powięziowe, lub powięź , są nazwane zgodnie z lokalizacją w mięśniach:

endomysium

Najbardziej wewnętrzna powłoka powięziowa, która otacza poszczególne włókna mięśniowe.

perimyz

Pochwa powięziowa, która łączy grupy włókien mięśniowych w pojedyncze pęczki (patrz rozdział Skład mięśni).

epimysium

Najbardziej zewnętrzna powłoka powięziowa, która łączy całe pęczki (patrz rozdział Skład mięśni).

Te tkanki łączne zapewniają elastyczność i napięcie mięśni.

Współpracujące Grupy Mięśniowe

• Rodzaje skurczów mięśni:(następna sekcja)
  
• Tkanka łączna:(poprzednia sekcja)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Kiedy mięśnie powodują, że kończyna porusza się w zakresie ruchu stawu, zazwyczaj działają w następujących zespołach współpracujących:

agoniści

Te mięśnie powodują ruch. Tworzą normalny zakres ruchu w stawie poprzez kurczenie. Agoniści są również określani jako główne siły napędowe ponieważ są to mięśnie, które są przede wszystkim odpowiedzialne za generowanie ruchu.

antagoniści

Mięśnie te działają w opozycji do ruchu generowanego przez agonistów i odpowiadają za powrót kończyny do pozycji wyjściowej.

synergetyki

Te mięśnie wykonują, lub asystować przy wykonywaniu, ten sam zestaw ruchu stawów, co agoniści. Synergetyki są czasami określane jako neutralizatory ponieważ pomagają zlikwidować, lub zneutralizować, dodatkowy ruch od agonistów, aby upewnić się, że generowana siła działa w pożądanej płaszczyźnie ruchu.

utrwalacze

Mięśnie te zapewniają niezbędne wsparcie, aby pomóc w utrzymaniu reszty ciała w miejscu podczas ruchu. Fiksatory są również czasami nazywane stabilizatory .

Jako przykład, kiedy zginasz kolano, skurcze ścięgna podkolanowego, oraz, do pewnego stopnia, podobnie jak mięśnie brzuchate łydki i dolne pośladki. W międzyczasie, mięśnie czworogłowe mięśnia czworogłowego są zahamowane (nieco rozluźnione i wydłużone), aby nie opierać się zgięciu (patrz rozdział Wzajemne hamowanie). W tym przykładzie ścięgno podkolanowe pełni rolę agonisty, lub głównym motorem; czworogłowy służy jako antagonista; a łydka i dolne pośladki służą jako synergetyki. Agoniści i antagoniści są zwykle zlokalizowani po przeciwnych stronach dotkniętego stawu (takich jak ścięgna podkolanowe i czworogłowe, lub triceps i biceps), podczas gdy synergetyki są zwykle zlokalizowane po tej samej stronie stawu, w pobliżu agonistów. Większe mięśnie często wzywają swoich mniejszych sąsiadów do działania jako synergetyki.

Poniżej znajduje się lista powszechnie stosowanych par mięśni agonista/antagonista:

• piersiowe/latissimus dorsi (pec i łat)
  
• przednie/tylne naramienne (przednie i tylne ramię)
  
• czworobok/naramienny (pułapki i naramienniki)
  
• mięśnie brzucha/prostowniki kręgosłupa (abs i dolna część pleców)
  
• skośne zewnętrzne lewe i prawe (boki)
  
• mięsień czworogłowy uda/ ścięgno podkolanowe (czterogłowy i szynka)
  
• golenie/łydki
  
• biceps/triceps
  
• zginacze/prostowniki przedramienia

Rodzaje skurczów mięśni

• Co się dzieje, gdy się rozciągasz:(następna sekcja)
  
• Współpracujące Grupy Mięśniowe:(poprzedni rozdział)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Skurcz mięśnia niekoniecznie oznacza, że ​​mięsień się skraca; oznacza to tylko, że powstało napięcie. Mięśnie mogą kurczyć się w następujący sposób:

skurcz izometryczny

To skurcz, w którym nie ma ruchu, ponieważ obciążenie mięśnia przekracza napięcie generowane przez kurczący się mięsień. Dzieje się tak, gdy mięsień próbuje pchać lub ciągnąć nieruchomy przedmiot.

skurcz izotoniczny

Jest to skurcz, w którym ruch czy odbywać się, ponieważ napięcie generowane przez kurczący się mięsień przekracza obciążenie mięśnia. Dzieje się tak, gdy używasz mięśni, aby skutecznie pchać lub ciągnąć przedmiot.

Skurcze izotoniczne dzielą się dalej na dwa typy:

koncentryczny skurcz

Jest to skurcz, w którym mięsień skraca się (skraca) wbrew przeciwstawnemu obciążeniu, takie jak podnoszenie ciężaru.

skurcz ekscentryczny

Jest to skurcz, w którym mięsień zwiększa swoją długość (wydłuża się) w miarę opierania się obciążeniom, takie jak powolne obniżanie ciężaru, kontrolowana moda.

Podczas koncentrycznego skurczu mięśnie, które ulegają skróceniu, służą jako agoniści i dlatego wykonują całą pracę. Podczas ekscentrycznego skurczu mięśnie, które się wydłużają, pełnią rolę agonistów (i wykonują całą pracę). Zobacz rozdział Współpracujące Grupy Mięśniowe.

Co się dzieje, gdy się rozciągasz

• Rodzaje skurczów mięśni:(poprzedni rozdział)
  
• Fizjologia rozciągania:(początek rozdziału)

Rozciąganie włókna mięśniowego zaczyna się od sarkomeru (patrz rozdział Skład mięśni), podstawowa jednostka skurczu we włóknie mięśniowym. Gdy sarkomer się kurczy, zwiększa się obszar nakładania się grubych i cienkich miofilamentów. Jak się rozciąga, ten obszar nakładania się zmniejsza się, pozwalając na wydłużenie włókien mięśniowych. Gdy włókno mięśniowe osiągnie maksymalną długość spoczynkową (wszystkie sarkomery są w pełni rozciągnięte), dodatkowe rozciąganie wywiera siłę na otaczającą tkankę łączną (patrz rozdział Tkanka łączna). Wraz ze wzrostem napięcia włókna kolagenowe w tkance łącznej układają się wzdłuż tej samej linii siły co napięcie. Dlatego kiedy się rozciągasz, włókno mięśniowe jest wyciągane do pełnej długości sarcomere przez sarcomere, a następnie tkanka łączna przejmuje pozostały luz. Kiedy to nastąpi, pomaga wyrównać wszelkie zdezorganizowane włókna w kierunku napięcia. To ponowne wyrównanie pomaga przywrócić zdrową tkankę bliznowatą.

Kiedy mięsień jest rozciągnięty, niektóre włókna wydłużają się, ale inne włókna mogą pozostawać w spoczynku. Aktualna długość całego mięśnia zależy od liczby rozciągniętych włókien (podobnie jak całkowita siła kurczącego się mięśnia zależy od liczby zaangażowanych włókien kurczących się). Według SynerStretch powinieneś pomyśleć o „małych kieszeniach włókien rozłożonych w całym mięśniu rozciągającym, a inne włókna po prostu pojadą na przejażdżkę”. Im więcej włókien jest rozciągniętych, im większa długość rozwinięta przez rozciągnięty mięsień.

• Proprioceptory
  
• Odruch rozciągania
  
• Reakcja wydłużająca się
  
• Wzajemne hamowanie

Proprioceptory

• Odruch rozciągania:(następny podrozdział)
  
• Co się dzieje, gdy się rozciągasz:(początek sekcji)

Zakończenia nerwowe, które przekazują wszystkie informacje o układzie mięśniowo-szkieletowym do ośrodkowego układu nerwowego, nazywają się proprioceptory . Proprioceptory (zwane także mechanoreceptory ) są źródłem wszystkiego propriocepcja :percepcja własnej pozycji ciała i ruchu. proprioceptory wykrywają wszelkie zmiany w przemieszczeniu fizycznym (ruchu lub pozycji) oraz wszelkie zmiany napięcia, lub siły, w ciele. Znajdują się we wszystkich zakończeniach nerwowych stawów, mięśnie, i ścięgna. Proprioceptory związane z rozciąganiem zlokalizowane są w ścięgnach i włóknach mięśniowych.

Istnieją dwa rodzaje włókien mięśniowych: dordzeniowe włókna mięśniowe oraz pozazrostowe włókna mięśniowe . Włókna extrafusil to te, które zawierają miofibryle (patrz rozdział Skład mięśni) i to zwykle ma na myśli, gdy mówimy o włóknach mięśniowych. Włókna śródrdzeniowe są również nazywane wrzeciona mięśniowe i leżą równolegle do włókien pozazębowych. wrzeciona mięśniowe, lub receptory rozciągania , są głównymi proprioceptorami w mięśniu. Inny proprioceptor, który wchodzi w grę podczas rozciągania, znajduje się w ścięgnie w pobliżu końca włókna mięśniowego i jest nazywany narząd ścięgna Golgiego . Trzeci typ proprioceptora, nazywano go ciałko Pacyna , znajduje się blisko ścięgna Golgiego i odpowiada za wykrywanie zmian w ruchu i nacisku w ciele.

Kiedy dodatkowe włókna mięśniowe wydłużają się, podobnie jak włókna śródrdzeniowe (wrzeciona mięśniowe). Wrzeciono mięśniowe zawiera dwa różne typy włókien (lub receptorów rozciągania), które są wrażliwe na zmianę długości mięśnia i szybkość zmiany długości mięśnia. Kiedy mięśnie się kurczą, powoduje napięcie w ścięgnach, w których znajduje się narząd ścięgna Golgiego. Narząd ścięgna Golgiego jest wrażliwy na zmianę napięcia i szybkość zmiany napięcia.

Odruch rozciągania

• Reakcja wydłużająca się:(następny podrozdział)
  
• Proprioceptory:(poprzedni podrozdział)
  
• Co się dzieje, gdy się rozciągasz:(początek sekcji)

Kiedy mięsień jest rozciągnięty, podobnie jak wrzeciono mięśniowe (patrz rozdział Proprioceptory). Wrzeciono mięśniowe rejestruje zmianę długości (i jak szybko) i wysyła sygnały do ​​kręgosłupa, które przekazują tę informację. To uruchamia odruch rozciągania (zwany także odruch miotatyczny ), która próbuje powstrzymać zmianę długości mięśnia poprzez spowodowanie skurczu rozciągniętego mięśnia. Im bardziej nagła zmiana długości mięśni, tym silniejsze będą skurcze mięśni (plyometryczne, lub „skok”, szkolenie opiera się na tym fakcie). Ta podstawowa funkcja wrzeciona mięśniowego pomaga utrzymać napięcie mięśniowe i chronić organizm przed urazami.

Jednym z powodów utrzymywania rozciągania przez dłuższy czas jest to, że gdy trzymasz mięsień w rozciągniętej pozycji, wrzeciono mięśniowe przyzwyczaja się (przyzwyczaja się do nowej długości) i zmniejsza jego sygnalizację. Stopniowo, możesz trenować swoje receptory rozciągania, aby umożliwić większe wydłużenie mięśni.

Niektóre źródła sugerują, że przy intensywnym treningu, odruch rozciągania niektórych mięśni może być kontrolowany tak, że skurcze odruchowe w odpowiedzi na nagłe rozciąganie są niewielkie lub żadne. Chociaż ten rodzaj kontroli zapewnia możliwość największego wzrostu elastyczności, zapewnia również największe ryzyko obrażeń, jeśli jest używany niewłaściwie. Uważa się, że tylko wytrawni zawodowi sportowcy i tancerze na szczycie swojego sportu (lub sztuki) faktycznie posiadają taki poziom kontroli mięśni.

• Składniki odruchu rozciągającego

Składniki odruchu rozciągającego

• Odruch rozciągania:(początek podrozdziału)

Odruch rozciągania ma zarówno składnik dynamiczny, jak i składnik statyczny. Statyczny składnik odruchu rozciągania utrzymuje się tak długo, jak mięsień jest rozciągany. Dynamiczna składowa odruchu rozciągającego (który może być bardzo silny) trwa tylko chwilę i jest odpowiedzią na początkowy nagły wzrost długości mięśni. Powodem, dla którego odruch rozciągania ma dwa składniki, jest to, że w rzeczywistości istnieją dwa rodzaje śródzębowych włókien mięśniowych: włókna łańcucha jądrowego , które są odpowiedzialne za składnik statyczny; oraz włókna worka jądrowego , które są odpowiedzialne za składnik dynamiczny.

Włókna łańcucha jądrowego są długie i cienkie, i wydłużają się równomiernie po rozciągnięciu. Kiedy te włókna są rozciągnięte, nerwy odruchowe zwiększają szybkość wypalania (sygnalizację) wraz ze stałym wzrostem ich długości. Jest to statyczny składnik odruchu rozciągania.

Włókna worka jądrowego wybrzuszają się na środku, gdzie są najbardziej elastyczne. Wyczuwające rozciąganie zakończenie nerwowe tych włókien jest owinięte wokół tego środkowego obszaru, który szybko się wydłuża, gdy włókno jest rozciągane. Obszary zewnętrzne-środkowe, w przeciwieństwie, zachowywać się tak, jakby były wypełnione lepkim płynem; są odporne na szybkie rozciąganie, następnie stopniowo rozszerzaj się pod długotrwałym napięciem. Więc, gdy wymagane jest szybkie rozciągnięcie tych włókien, środek zajmuje na początku większość odcinka; następnie, jak rozciągają się zewnętrzne-środkowe części, środek może się nieco skrócić. Tak więc nerw, który wyczuwa rozciąganie się tych włókien, gwałtownie odpala wraz z początkiem szybkiego rozciągania, następnie zwalnia, gdy środkowa część włókna może się ponownie skrócić. Jest to dynamiczna składowa odruchu rozciągania:silny sygnał do skurczu na początku gwałtownego wzrostu długości mięśni, po czym następuje sygnalizacja nieco „wyższa niż normalnie”, która stopniowo maleje wraz ze zmniejszaniem się tempa zmiany długości mięśnia.

Reakcja wydłużająca się

• Wzajemne hamowanie:(następny podrozdział)
  
• Odruch rozciągania:(poprzedni podrozdział)
  
• Co się dzieje, gdy się rozciągasz:(początek sekcji)

Kiedy mięśnie kurczą się (prawdopodobnie z powodu odruchu rozciągania), wytwarzają napięcie w miejscu połączenia mięśnia ze ścięgnem, gdzie znajduje się narząd ścięgna Golgiego. Narząd ścięgna Golgiego rejestruje zmianę napięcia, i tempo zmian napięcia, i wysyła sygnały do ​​kręgosłupa w celu przekazania tej informacji (patrz rozdział Proprioceptory). Kiedy to napięcie przekroczy pewien próg, to uruchamia wydłużenie reakcji co hamuje skurcze mięśni i powoduje ich rozluźnienie. Inne nazwy tego odruchu to odwrócony odruch miotatyczny , hamowanie autogenne , i odruch zaciśniętego noża . Ta podstawowa funkcja narządu ścięgna Golgiego pomaga chronić mięśnie, ścięgna, i więzadeł z kontuzji. Reakcja wydłużania jest możliwa tylko dlatego, że sygnalizacja ścięgna Golgiego do rdzenia kręgowego jest wystarczająco silna, aby przezwyciężyć sygnalizację wrzecion mięśniowych, mówiącą mięśniom o skurczu.

Innym powodem trzymania rozciągania przez dłuższy czas jest umożliwienie wystąpienia tej wydłużającej się reakcji, pomagając w ten sposób rozluźnić rozciągnięte mięśnie. Łatwiej się rozciągać, lub wydłużyć, mięsień, gdy nie próbuje się skurczyć.

Wzajemne hamowanie

• Reakcja wydłużająca się:(poprzedni podrozdział)
  
• Co się dzieje, gdy się rozciągasz:(początek sekcji)

Kiedy agonista się kurczy, w celu wywołania pożądanego ruchu, zwykle zmusza antagonistów do rozluźnienia (patrz rozdział Współpracujące grupy mięśniowe). Zjawisko to nazywa się wzajemne hamowanie ponieważ antagoniści nie mogą się kurczyć. Czasami nazywa się to wzajemne unerwienie ale ten termin jest tak naprawdę mylący, ponieważ to agoniści hamują (rozluźniają) antagonistów. Antagoniści robią nie faktycznie unerwiają (powodują skurcz) agonistów.

Takie hamowanie antagonistycznych mięśni nie jest koniecznie wymagane. W rzeczywistości, może wystąpić współzamówienie. Kiedy wykonujesz przysiad, normalnie można by przyjąć, że mięśnie brzucha hamują skurcze mięśni odcinka lędźwiowego, lub niżej, region pleców. Jednak w tym konkretnym przypadku mięśnie pleców (prostowniki kręgosłupa) również kurczą się. To jeden z powodów, dla których przysiady są dobre zarówno dla wzmocnienia pleców, jak i brzucha.

Podczas rozciągania łatwiej jest rozciągnąć rozluźniony mięsień niż rozciągnąć mięsień, który się kurczy. Wykorzystując sytuacje, w których wzajemne hamowanie czy zdarzać się, możesz uzyskać bardziej efektywne rozciąganie, wywołując rozluźnienie antagonistów podczas rozciągania z powodu skurczu agonistów. Chcesz również rozluźnić wszystkie mięśnie używane jako synergetyki przez mięsień, który próbujesz rozciągnąć. Na przykład, kiedy rozciągasz łydkę, chcesz napiąć mięśnie goleni (antagoniści łydki), zginając stopę. Jednakże, ścięgna podkolanowe wykorzystują łydkę jako synergetyk, więc chcesz również rozluźnić ścięgna podkolanowe poprzez skurcz mięśnia czworogłowego (tj. trzymając nogę prosto).

<ŚRODEK> Rozciąganie i elastyczność – fizjologia rozciągania

za pomocą Brad Appleton

<
http://www.enteract.com/~bradapp/

[Rozciąganie i elastyczność – fizjologia rozciągania: https://pl.sportsfitness.win/lekkoatletyka/szermierka/1018042507.html ]