Praktyka intencjonalna i Rio Ferdinand

Dla tych z Was, którzy zagłębili się w moje książki i są częstymi czytelnikami mojego bloga i tweetów, będziecie wiedzieć, że fascynuje mnie praktyka i szkolenia – w szczególności co składa się na jakość praktyki i efektywne szkolenie.

Myślę, że list Rio Ferdinanda do jego 12-letniego ja jest wnikliwym przykładem wagi podstaw celowej lub głębokiej praktyki (nazywam to praktyką intencjonalną, o której mówię w Soccer Brain and Soccer hard II). Ostrzegam, że w artykule Rio jest dużo przekleństw .

Rio dorastało w trudnym obszarze miejskim Londynu – miejscu zwanym Peckham. A w artykule wspomina, jak:jako 12 latek, musiał przejść przez obóz cygański, aby dotrzeć do pola, na którym wybrani 20-30 młodych dorosłych grało w piłkę nożną. Z artykułu:

Boisko znajduje się po drugiej stronie ścieżki. Tylko 100 jardów. Niewiele dalej. Musisz tylko przejść przez ten obóz cygański. Ludzie będą do ciebie wołać. Powiedzą ****, kiedy przejdziesz obok. Wiesz, jakie są te obozy. Są owłosione. Są niebezpieczni. I wypełnione psami. Ja wiem, nienawidzisz psów.

A kiedy w końcu dotrzesz do dziury w ogrodzeniu z ogniwa łańcucha, odciągnij drut kolczasty i wdrap się na boisko w Burgess Park, to będzie tego warte, kumpel.

Ale nie od razu zaczniesz grać. Będziesz musiał się wykazać. Dwadzieścia pięć, 30 facetów już tam jest i nie są zainteresowani posiadaniem z nimi chudych dzieciaków na boisku. Są duże, dorośli mężczyźni. Więc chodzi o to, kto jest najbardziej agresywny, kto jest najgłośniejszy. I właśnie teraz, to nie będziesz ty.

Ale wracaj. Co tydzień, po prostu idź. Nawet jeśli siedzisz tylko z boku. Nawet jeśli tylko kopniesz piłkę z Gavinem. Muszą tylko raz cię zauważyć. I pewnego dnia w końcu to zrobią.

Uwielbiam to!!! Wracaj… co tydzień, po prostu idź.

Czy był przestraszony? Prawdopodobnie. Czy w jego umyśle krążyły wątpliwości? Absolutnie. Ale w głębi duszy wiedział, że grupa graczy, która zebrała się na boisku poza obozem cygańskim, zaoferowała mu sposób na rozwinięcie swojej gry poza to, o czym marzył.

Tak więc Rio Ferdinand spędził czas na rozwijaniu swojej gry ze starszymi graczami – znacznie starszymi graczami. Gracze, którzy byli mężczyznami. Gracze, którzy byli od niego szybsi, silniejszy od niego, lepszy od niego. Jeszcze raz, z artykułu Rio:

I będziesz grać w piłkę nożną. I będziesz grał z prawdziwymi mężczyznami. To są wielcy Afrykanie — Nigeryjczycy, Ghańczycy — szybko, silni faceci. I wykopią z ciebie piekło. Jeśli zbyt długo trzymasz piłkę — bam! — powalą cię, nawet o tym nie myśląc.

Nie płacz. Nie okazuj emocji. Nic nie mów. Chcesz oszaleć, ale to nie jest jak granie przeciwko jednemu z twoich przyjaciół, gdzie możesz klaskać, "Co robisz'?" Masz do czynienia z dużymi facetami i wszystkimi ich kumplami, więc trzymaj się w ryzach.

Rio musiał się rozciągnąć. Musiał nauczyć się samozarządzania. Był naciskany, aby rozwijać swoje umiejętności, robić rzeczy szybciej, szybciej. Musiał być bezkompromisowy…wszystko w wieku 12 lat. Nic dziwnego, że stał się jednym z czołowych obrońców światowej piłki nożnej.

Co ciekawe, w rozdziale w Soccer Tough opisuję rozwój byłego napastnika angielskiej Premier League, Kevina Gallena, i jak doświadczył podobnej presji co Rio, grając stale ze swoimi starszymi braćmi. A w Soccer Tough II opisuję, jak Rachel Yankey, Najbardziej ograniczony gracz Anglii, udawał chłopca, żeby zagrać w piłkę nożną, decyzja, która pomogła jej szybciej uporać się z piłką. Odcisnął w jej umyśle i ciele szybkość i agresywność, które umożliwiły jej osiągnięcie szczytu kobiecej gry. Rio, Kevin i Rachel podlegali zamierzonej praktyce… trenowali w określonym celu, z koncentracją i zostały rozciągnięte przez większe, silniejszy, lepsi gracze niż oni sami.

W swoich książkach dzielę Praktykę Intencjonalną na cztery obszary. Przyjrzyjmy się pokrótce każdemu z nich:

1. Ciekawy: Interesująca jest celowa praktyka. Przykuwa uwagę i trzyma. Pochłania nastawienie. To nie znaczy, że zawsze jest fajnie, ale to jest istotne dla danej osoby.

Czy jako trener sprawiasz, że Twoje sesje treningowe są interesujące? Czy uwzględniasz sesje, które pomagają graczom zachować czujność, żywy i włączony?

2. Intensywny: Celowa praktyka jest trudna. Rozciąga Cię i wypycha z Twojej strefy komfortu. Wymaga od ciebie więcej. Wymaga wewnętrznego głosu, który dodaje energii i krzyczy „pchaj”.

Czy jako gracz rozciągasz swoją strefę komfortu jak Rio? Czy wymagasz od siebie więcej?

3. Zinternalizowane :Zamierzona praktyka wymaga przemyślenia. To nie tylko działanie bez osądu. To nastawienie i sposób myślenia „po prostu zrób to” jest na dzień meczu. Podczas treningu zawodnik powinien stale przyglądać się procesowi swojej praktyki:

„Czy zachowuję kształt swojego ciała?”

„Czy znalazłem się we właściwej pozycji, tak jak chciałem?”

„Czy zrobiłem więcej zdjęć niż wczoraj?”

„Czy lepiej synchronizuję swoje skoki na zakrętach i rzuty wolne?”

4. Zintegrowany: Tak jak zawodnicy są świadomi siebie podczas celowego treningu, integrują również swoje osobiste refleksje z informacjami zwrotnymi od trenera.

Twoja opinia jako trenera jest kluczowym wyznacznikiem udanego przejścia w procesie uczenia się. Mogą zinternalizować i poprawić swoją świadomość i zrozumienie swojej gry, ale nie widzą siebie w danej chwili.

Czy jako trener Twój głos dociera do każdego gracza? Czy jesteś w stanie rzucić okiem eksperta na każdą osobę?

Celowa lub głęboka praktyka (lub jak to nazywam, celowa praktyka) ma kluczowe znaczenie dla rozwoju umiejętności – technicznie, psychicznie i fizycznie. Czy wykorzystujesz sztukę i naukę celowej praktyki w swoich sesjach treningowych i w swojej kulturze coachingowej? Jeśli jesteś graczem, czy uczysz się z zamiarem?

Pamiętać, poświęcić kilka minut na przeczytanie o tym, jak Rio rozwijało się jako gracz… ciesz się artykułem, to naprawdę świetny wgląd w rozwój bohatera.