kibice Liverpoolu, Możesz się tym cieszyć – alternatywny raport z meczu

Przeczytaj to uważnie Liverpool Fani, ponieważ żaden raport z meczu nie powie ci tego:dzieją się dobre rzeczy, i możesz się tym cieszyć. Możesz dodać piosenkę przewodnią z Titanica do bramki Mo Salah przeciwko Man City, i nie czuć się z tego powodu głupio.

Dla mężczyzn, którzy piją i kobiet smaku, Mam pytanie:
Jaki byłby najlepszy napój podczas oglądania piłki nożnej?
Który napój najlepiej połączy się z cechami Twojej ulubionej drużyny?
Co jest pierwsze w twoim katalogu mentalnych flipchartów?

W porządku, to są trzy pytania – z jedną odpowiedzią. Nie spiesz się, aby pomyśleć, podczas gdy nie spieszę się na napisanie własnej wersji odpowiedzi, które mogą, ale nie muszą w ogóle odpowiadać na moje pytanie.

12 września 1997, Panie Davies, znakomity piłkarski koneser słów i wina, odpowiadając na to odwieczne pytanie w Nowy mąż stanu napisał, „Liverpool powinien wymagać bogatej Fleurie, coś o wielkiej mocy i głębi na podniebieniu i eleganckiej strukturze”. Ale będąc fanem Spurs, zostawił pożegnalny cios, „ale Liverpool, którego dziś smakujesz, nie jest starym Liverpoolem. Nie, najlepiej trzymać się podstawowego burgunda.”

Liverpool ma, przez większą część długiego czasu, rzeczywiście był podstawowym burgundem. Co oznacza, że ​​nasze oczekiwania spadły. Nie można temu zaprzeczyć. Ale co to jest teraz?

Cofnijmy się w czasie do naszych najbliższych dni wczorajszych; na stadion City of Manchester, do nocy 10 kwietnia. Jest to jedno z tych miejsc, w których ci, którzy najwięcej płacą za przywilej, odchodzą pierwsi, gdy ich drużyna przegrywa. Podróżujący fani Liverpoolu, którzy śpiewali, podczas gdy kibice domowi szukali taksówek na zewnątrz, nie należy do kategorii nowobogackich.

W związku z tym, dwa tygodnie temu szanse Liverpoolu na awans do półfinału były wątpliwe w obliczu wojennych bogactw Manchesteru City. Ale piłka nożna jest świetnym niwelatorem, to znaczy, że wkurza twoje wielkie plany. I żadna ilość gotówki nie była w stanie odwrócić ich porażki w nagim teatrze futbolu.

W studiu BT Sports Widziano, jak ekspert Steven Gerrard kręci głową z niedowierzaniem. Piłkarz Steven Gerrard był piorunochronem Liverpoolu dokonującym cudów i ostatnim kapitanem Liverpoolu, który wygrał Ligę Mistrzów. Musiał mamrotać do siebie, „Ten gol Salaha wyglądał dokładnie jak gol króla Kenny'ego na Wembley, ’78. Zuchwałość tego chipa…” Ale kiedy kamery na żywo wróciły do ​​​​niego w pokazie pomeczowym, pominął pierwszą część swojego objawienia.

Pep Guardiola i Manchester City podeszli do meczu z cichą pogardą. Taktyka Pepa ataku totalnego, mając tylko trzech obrońców z tyłu, rzucił otwarte wyzwanie dla pierwszej trójki Liverpoolu (i rękawice na twarzach obrońców Liverpoolu).

Naturalnie, Mo Salah strzelił. Przed i po bramce w 55. minucie i do gwizdka, Mo drylował i podrygiwał z pewnością siebie subsaharyjskiej żmii na wydmach. Ostatni raz widziałem, jak obrońcy tańczyli na palcach i piętach, gdy biegał na nich Fernando Torres.

W wywiadzie z zawodnikiem meczu, Widziano, jak Mo Salah próbował skierować uwagę kamery BT Sports na podróżujących kibiców Liverpoolu w odległym rogu. Miałem wrażenie, że wolałby być jak najdalej od kamery i jak najbliżej swoich kolegów z drużyny.

W pełnym wymiarze godzin Jurgen Klopp uścisnął dłoń trenerowi Manchesteru City, Rodolfo Borrella. Borrell jest byłym dyrektorem akademii w Liverpoolu, zwabionym przez bogatsze i bezpośrednie perspektywy. Tej samej nocy Coutinho i Raheem Sterling, gracze, którzy porzucili statek Liverpoolu, opuścił Europę ze swoimi zespołami.

Liverpool Football Club nie spieszył się z przybyciem na własną imprezę. Droga była długa i kręta – nie tylko dla klubu, ale także dla graczy, którzy go reprezentują.

26-letni Sadio Mane, 6, 200 kilometrów i 72 godziny od Sedihou, Senegal, przesyłał całusy do kamery, mając nadzieję, że ogląda go jego matka. Mane uciekł z domu w wieku 15 lat, aby zrealizować swoje piłkarskie marzenie. Chciał być następnym Georgem Weahem – pomocniczym napastnikiem AC Milan i zdobywcą Złotej Piłki 1995. Weah był pierwszym w linii nowego rodzaju altruistycznego napastnika, który ustawiał swoich kolegów z drużyny częściej, niż sam zdobywał punkty. Płacząca matka sprawiła, że ​​Mane wrócił do domu i odłożył ten plan na co najmniej kilka lat. Sadio dotarł tutaj znacznie ponad 72 godziny. I będąc tutaj, upewnia się, że fani Liverpoolu nie tęsknią za Coutinho.

Ten skład Liverpoolu nie został po prostu kupiony. Jurgen Klopp i spółka pobrali próbki, wyselekcjonowanych i sprowadzonych odkupieńczych postaci z całej Europy, i destylowali każdy z ich indywidualnych smaków w unikalną mieszankę. Nie ma już powiewu osoby niosącej cały zespół, coś, czym zespoły Liverpoolu z niedawnej przeszłości były rozgoryczone. W przeciwieństwie do Tottenhamu i Harry'ego Kane'a.

Ta drużyna Liverpoolu, sposób w jaki grają, ma znajomy odcień Wembley ’78. Kenny'ego Dalglisha, człowiek, który strzelił zwycięskiego gola w tym roku przeciwko Club Brugge, rozpoznałem to z trybun. Ian Rush też to widział, klaskanie z uśmiechem wielkim jak jego nos. Podczas gdy 19-letni chłopiec z Liverpoolu, Trent Alexander-Arnold, został zauważony, jak chodził po boisku z wyrazem absolutnego zaskoczenia.

Trent został wybrany przez Jurgena Kloppa do gry po prawej stronie obrony w drugim meczu, mimo że ma żółtą kartkę do swojego nazwiska. „Trent idealnie wymierzył swój bieg, ” pandit Lampard zauważył w programie pomeczowym, „być w rywalizacji o miejsce na prawym obronie w Pucharze Świata”. Kyle'a Walkera, Prawy obrońca pierwszego wyboru Anglii, został sparaliżowany przez kolegę Trenta z drużyny, lewy obrońca Andrew Robertson w tym samym meczu.

Ale Anglia nie interesuje Trenta aż tak bardzo, kiedy za kilka tygodni będzie grał w swoim klubie z dzieciństwa w półfinale Ligi Mistrzów. Gra na murawie pocałowanej przez ostrza prawych obrońców dżentelmena, Javier Zanetti i Steve Finnan.

Trent wchodził do tej serii meczów po dwóch strasznych ligowych występach. Pewność siebie Jurgena Kloppa popchnęła go do ligi najlepszych młodych prawych obrońców na świecie, i wyróżniającego się zawodnika meczu na dwóch nogach.

Ale tylko 1 minuta, 57 sekund w tej grze, wydawało się to nieco niepewne. Gabriel Jesus strzelił wbicie w dwumeczu. 1-3. wieża władzy Liverpoolu, czujny Virgil nie pozwoli na powrót. Jego gra pozycyjna została przyćmiona przez wspomnienia ostatniego najmodniejszego numeru Liverpoolu, Sami Hyypia.

W drugiej połowie, obrona Liverpoolu podniosła się i wyszła z całą chłodną pewnością siebie Johna Travolty w „Gorączce sobotniej nocy”. Drugą piłkę wygrywał Liverpool, a ich kształt stał się bardziej zwarty. Ruchy Manchesteru City zostały odłożone na lodzie. Kiedy Liverpool ustawił linię tak wysoką, jak notatki Iana Gillana, od razu w powietrzu unosił się powiew lat siedemdziesiątych. Wielki van Dijk emanował werwą i pewnością siebie. Jest jednym z tych graczy, którzy sprawiają, że jego drużyna gra lepiej, wygląda lepiej. Co prowadzi nas do Roberto Firmino.

Kevin de Bruyne musi ominąć Bobby'ego Firmino, zanim będzie walczył z Mo Salah o Złotą Piłkę w nadchodzących latach. Nic dziwnego, że śpiew Bobby'ego Firmino ma tę samą melodię, co Kevin Keegan. Widzieliśmy, jak Roberto Firmino bawi się przebiegłością Liverpudlian Robbiego Fowlera, i z zaciekłością Potężnej Myszy o rozmytych kończynach.