Wywiad z Nickiem Bullockiem | Jak alpinista uciekł z życia jako więzień?

Trafienie miało miejsce w sali gimnastycznej w więzieniu Gartree o zaostrzonym rygorze, podczas gdy Nick był na zmianie jako instruktor wychowania fizycznego.

Po przeczytaniu tego początkowego fragmentu prawdopodobnie nie jesteś zbyt mocno popychany, aby wyobrazić sobie, dlaczego Nick zdecydował się opuścić służbę więzienną. Ale jedno jest pozostawienie jednej kariery i kontynuowanie innej pracy. Co innego całkowicie porzucić codzienną pracę w wieku 37 lat oraz związane z nią zabezpieczenia i wypłaty, aby mieszkać w furgonetce i wspinać się do końca życia.

„Spłaciłem kredyt hipoteczny, więc to było niesamowite” — mówi Nick. „Wielu ludzi w życiu pracuje przez całe życie, aby spłacić kredyt hipoteczny, a wielu ludzi nie stać w dzisiejszych czasach nawet na dom.

„Byłem naprawdę niezdolny i w zasadzie zbliżałem się do alkoholizmu i palenia papierosów, więc zajęło mi dużo czasu, aby trenować, aby zrobić kurs wf w więzieniu. Wyszkolenie instruktora wf jest roczne i kosztuje około 28 000 funtów, więc zrobienie tego dla więzienia i służby więziennej było dużym zobowiązaniem. Miałem około 26 lub 27 lat, kiedy dostałem się na kurs i to właśnie podczas tych trzech tygodni w północnej Walii odkryłem wspinanie.

„Kiedy w 1992 roku zdobyłem kwalifikacje instruktora WF, wiedziałem, że po prostu chcę się wspinać i że chcę zostać wspinaczem”.

Pytam, jaki wpływ na człowieka ma praca w więzieniu o zaostrzonym rygorze przez tak długi okres czasu.

„Wywarło to na mnie duży wpływ” — przyznaje Nick. „Szczególnie, kiedy byłem strażnikiem więziennym, zanim zakwalifikowałem się [jako instruktor wychowania fizycznego], miało to ogromny wpływ, ponieważ przez 18 miesięcy pracowałem nad blokiem kar w Gartree i było to przerażające. Miałem wtedy około 24 lat i walczyliśmy przez większość dni. To był straszny czas. Chodziłam rano do pracy, siedziałam na parkingu i prawie odjeżdżałam. Było to dla mnie bardzo stresujące.

„Instruktor WF to naprawdę najlepsza praca w służbie więziennej, ale nadal jest stresująca, ponieważ kiedy codziennie wchodzisz w interakcję z ludźmi w więzieniu, zawsze coś się dzieje w pewnym momencie o różnym stopniu.

„Stałem się dość odizolowany i oddzielony, kiedy pracowałem z ładunkami. Po prostu wracałem do domu w nocy i naprawdę się zamykałem. Tak naprawdę nie widywałem nikogo innego”.

Samotność tej pracy jest natychmiastowo wyjaśniona w pismach Bullocka, szczególnie w Echoes.

Dla Nicka oczyszczający charakter pisania jest jednym z głównych powodów, dla których jego książki w ogóle istnieją, co wyraźnie widać w szczerym, czasem dosadnym stylu pisania zarówno w Echoes, jak i jego drugiej książce, Tides, która została właśnie wydana w listopadzie. .

„Uwielbiam pisać” — mówi. „Uważam to za bardzo oczyszczające. Pisząc, nie mogłam uwierzyć, jakie to było oczyszczające i jak bardzo trzeba było zacząć patrzeć w siebie. Jeśli piszesz szczerze, naprawdę musisz spojrzeć na siebie i zobaczyć, dlaczego robisz różne rzeczy, a to było bardzo oczyszczające”.

W Tides, podobnie jak w Echoes, to katharsis objawia się na pierwszej stronie. Prolog Tides skupia się na pytaniu, które Bullock kiedyś usłyszał od swojego ojca:„czy żyjemy zbyt długo?”

Pytam Nicka, po co otwierać z tą linią?

„To cholernie dobre pytanie i skłania ludzi do myślenia” – mówi. „Na jakim etapie życia żyłeś zbyt długo i czy żyłeś tak, jak chciałeś? Jeśli miałeś wystarczająco dużo szczęścia, by mieć dobrą jakość życia lub już je stworzyłeś, to czy jest taki moment, w którym żyłeś zbyt długo? Prawdopodobnie nie. Ale jeśli nie jesteś szczęśliwy, to może jest.

„Druga książka dotyczy życia i wyborów oraz dawania ludziom nadziei. Pierwsza książka została trochę skrytykowana przez niektórych i słusznie, ponieważ jest wątek:nie mogłem zrozumieć, dlaczego inni ludzie, którzy mieli taką możliwość, aby pójść i dokonać tych wyborów w życiu, nie zrobili tego. Ale dzieje się tak wiele rzeczy i nie możesz osądzać życia ludzi.

„Byłem bardzo krytyczny. I ludzie to wyłapali i mieli rację mówiąc „cóż, mam dzieci i jestem szczęśliwy”. Druga książka odnosi się do tego i mam nadzieję, że daje nadzieję wszystkim, niezależnie od tego, jak żyją. Zawsze są wyjątkowe chwile, które sprawiają, że życie jest warte zachodu. Zawsze będą ludzie, których życie to piekielna walka.

„Nie każdy może zrobić to, co ja i nie każdy będzie miał taką możliwość”.

Tides z pewnością oddaje, jak bardzo zmieniło się życie Bullocka od czasów więzienia. Jedna szczególnie pamiętna historia koncentruje się na momencie, w którym Nick i dwóch innych zostało zatrzymanych przez policyjną blokadę drogową w drodze na sesję wspinaczkową w Great Orme w Walii.

Gdy jeden z wspinaczy oznajmił pozostałym, że przyniósł „dużą torbę Super Skunk” i „umieścił ją pod siedzeniem”, trio, co zrozumiałe, było zaniepokojone blokadą. Próbują przekonać samych siebie, że policja nie zada sobie trudu przeszukania ich samochodu w poszukiwaniu narkotyków, historia prowadzi do jednego ze śmiechu na głos w książce:

„Podjechała policyjna furgonetka i pies wyskoczył z tyłu w żółtym płaszczu, a na jego sierści wielkim czarnym napisem było słowo i chyba że pies miał na imię SNIFFER, miałem wrażenie, że byliśmy pieprzeni”.

To jedna z wielu fantastycznych, fascynujących historii zawartych w książce i naturalnie prowadzi do pytania o to, jak Nick patrzy na skrajny kontrast między swoim obecnym życiem codziennym a poprzednim życiem.

„Zrobiłem dla siebie zabezpieczenie, będąc właścicielem domu i nie mając żadnych długów, co dało mi wolność, aby następnie iść i prowadzić życie, które chciałem odkryć.

„[Praca jako strażnik więzienny] sprawiła, że ​​stresujące, ryzykowne sytuacje na skale iw górach nie były tak złe, jak były, ponieważ to, z czym miałem do czynienia w pracy przez większość czasu, było dla mnie bardziej stresujące. Osiągnąłem pewien poziom radzenia sobie ze stresem i za każdym razem, gdy wychodziłem na skałę i w góry, czułem po prostu ulgę i naprawdę przyjemność.

„Dla mnie osobiście wspinaczka to otwarte przestrzenie, to wolność, to umiejętność wstawania rano, wyjścia i robienia czegoś, w którym nie do końca wiem, jak zakończy się dzień”.

Dla Bullocka, emerytowanego strażnika więziennego, często wraca do wolności i nieprzewidywalności życia spędzonego nie tylko poza więzieniem, ale poza sferą wszelkiego bezpieczeństwa, czy to w furgonetce, na skale w Walii lub w połowie mało znanej górskiej ściany w Chinach.