Wspinacze Pabbay i James Boy | Wspinaczka po klifie morskim na odległej szkockiej wyspie

Potrzebowaliśmy ekspedycji, ratowania klifów i umiejętności udzielania pierwszej pomocy, aby być samowystarczalnym podczas tej wyprawy. Musieliśmy być na tym, ale z odpowiednim zespołem bylibyśmy złoci, więc skontaktowałem się z grupą niesamowitych wspinaczy, których znałem. Kiedy wróciło „tak”, mogłem zatańczyć jig, ale nie zrobiłem tego, ponieważ mój pies patrzył i jest trochę krytyczny.

Callum, Tom i Matt – znałem te koty, wiedziałem, że mają wskazówkę i wiedziałem, że wszyscy mają ten kluczowy czynnik X. Trev i Elle byli dla mnie nieznani, przyjaciele przyjaciół, ale byłem wdzięczny słysząc, że z Trevem (23 lat) będziemy mieli ogień młodości i silną reprezentację kobiet w Elle, doświadczonego australijskiego przewodnika po buszu i na całe życie -zaangażowany-we-wszystko-er.

Byłem napompowany do odkrywania nowych dusz, światopoglądów i dowcipu, tak samo jak do surowej wyspy Hebrydów i inspirującej wspinaczki, która na nas czekała.

Plany układano i cudownie realizowano bez zbytniego stresu.

Rankiem naszego promu do Barra zespół zebrał się na terminalu Oban i spotkał się po raz pierwszy. Pod niewielką presją czasu, aby rozładować i zaparkować pojazdy oraz przetransportować 300 kg sprzętu na prom, nasza szmaciana załoga podzieliła się kilkoma szybkimi powitaniami, a następnie – „Ka-ching!” – zręczna praca zespołowa, natychmiastowy kontakt, historie, śmiech i jedność, kochanie. Byliśmy na kasie – jackpot, dzwonki i migające światła!

Prom do Barra – kufel *glug* – Łódź „The Boy James” przez Wyspy – Pabbay *plonk* – witajcie na wyspie, moi przyjaciele.

Zostaliśmy wyrzuceni w Bàgh Bàn, szerokiej, piaszczystej zatoce na osłoniętej wschodniej części wyspy. Rozbiliśmy obóz z widokiem na plażę, na której mieszkali wszyscy mieszkańcy wyspy w minionych wiekach. Skorupa samotnego starego budynku, Taigh nam Bochdan („Dom Widm”) i starożytny stożkowaty kopiec pogrzebowy z rzadkim kamieniem symboli piktyjskim (jeden z sześciu znalezionych na wyspach) były jedynymi oznakami cywilizacji.

Tymczasowo dołączaliśmy do szeregów dawniej rezydujących Piktów, Gaelów, Mnichów, nielegalnych gorzelników whisky, rybaków, rolników, a ostatnio obserwatorów ptaków i wspinaczy, którzy mieszkali lub spędzali czas na wyspie. Rozkoszując się wspaniałą samotnością, chcieliśmy przezwyciężyć burzę, zanim ruszyliśmy na zachód jak piktyjscy wojownicy, by wspinać się po ścianach z nieugiętą intencją.

**********

Jak uważasz, że oddalenie i brak komunikacji wpłynęły na twoje doświadczenie?

Kallum: Jest bardzo angażujący, bez prognoz pogody i bez szans na natychmiastowy ratunek, więc musisz chcieć i być w stanie sobie z tym poradzić. Jednak dla mnie największym wyzwaniem było wyjście z Pabbay. Myśl o sprawdzeniu telefonu, e-maili i tak dalej – myślę, że to było trudne. Przez dwa tygodnie czułem się jak pirat, a potem wracam na stały ląd i gówno leci w wentylator! Życie w Pabbay jest dość proste, żyjesz chwilami, które są miłe.

Mateusz: Najlepiej, aby sam [zespół] był jak najbardziej niezależny. Trzeba mieć strukturę, jak żyje się na wyspie – gdzie rozbijać namioty, zmywać naczynia, umyć się, zbierać wodę, a ja myślałem o kupach. To delikatna wyspa i wszyscy biwakują w tym samym miejscu, na tej samej plaży! Więcej odwiedzających, większy problem – nic za to, musisz to zrobić.

W przypadku wspinaczki można było bardzo szybko postawić się w bardzo trudnej sytuacji. Dobra komunikacja z partnerem i między zespołem miała kluczowe znaczenie. Mieliśmy PLB (Personal Locator Beacon) Elle, ale wyobraź sobie, że ktoś złamał kość udową, a służby ratunkowe nie mogły się do ciebie dostać przez 3 dni! Wyobraź sobie 4 osoby udzielające pierwszej pomocy wokół siebie przez 3 dni, mówiące „jak twoja kość udowa?” Potrzebujesz co najmniej Beacon, ale telefon Sat byłby idealny!

A co z pogodą?

Mateusz: Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, jakość pogody nie odpowiada jakości skały. Może być tak dobry, jak chcesz, ale jeśli nie dostaniesz swojego okna, po prostu na nie patrzysz. Zobowiązywaliśmy się na spacer po wyspie, żeby sprawdzić niebo. Każdego dnia tak naprawdę nie znasz pogody, więc wstawałeś i szedłeś, a 20 minut później padało. Musisz być odporny emocjonalnie.

Elle: Gdyby było słonecznie, poszliśmy i nie kwestionowaliśmy tego. Jeśli padało, robiliśmy to samo. Lubię to. Wielkie burze są ekscytujące!

Kiedy nie byłeś w stanie się wspinać, co robiłeś? Co robiłeś w deszczowe dni?

Elle: Fantastycznie było wyjść i zwiedzać, wybrać się na coasteering, popływać, spacerować po zatoczkach, było naprawdę spokojnie. Zawsze możesz wejść do oceanu, kiedy pada, jeśli to lubisz… jeśli jest ci wystarczająco ciepło! Weź gruby kombinezon – niesamowite wybrzeże, duże foki, super fajny.

Kallum: Dzika przyroda – mnóstwo fok na plaży. Było dwóch samców i samica – tańczyli… a może to był dystans… nie jestem pewien. Kucaliśmy w milczeniu w wysokiej trawie, obserwując ich o zmierzchu. Również szalone życie ptaków.

Dla mnie było mnóstwo wspaniałych, po prostu przestań i doceniaj chwile „kurwa tak!”, których nigdy nie zapomnisz. Jakie były Twoje najbardziej pamiętne chwile?

Trev: Byliśmy na dole Banded Wall i padało, ale świeciło słońce, niebo było idealne, a foka była tuż obok mnie, wyskakując i obserwując, co robię. Kochają wspinaczkę! – to dla nich jak widowisko. Trzy lub cztery foki wpatrują się w ciebie, a potem spoglądają na przywódcę – szczerze to kochają.

Ela: Matt i ja właśnie wyszliśmy z naszego pierwszego dużego wielowyciągu obok Wielkiego Łuku [Kapłana], naszego pierwszego właściwego E1. Wracaliśmy przez wyspę i na całej panoramie była piękna podwójna tęcza. To było po prostu wyjątkowe, głębokie przeżycie i pomyślałem:„Czy to nie niesamowite, że ktoś *pstryknięty palcem* , wpadłeś na pomysł, zostałeś zaproszony razem i jest tak zabawny, jak jest, z tak dużym wzrostem i nagrodą”. To było bardzo uduchowione i odmładzające.

Jakieś słowa na pożegnanie, porady od profesjonalistów lub ostatnie przemyślenia dotyczące:Pabbay?

Mateusz: To miejsce, które wymaga opieki – dobry, solidny szacunek dla środowiska to podstawa. To nie Glastonbury, ani Kalymnos… to rozmoczona wyspa na zachodnim wybrzeżu!

…Ponadto weź umowę Monopoly.

**********

…i to tylko to. Pabba jest rozmoczona wyspa na zachodnim wybrzeżu, ale jest też niewymiernie wyjątkowa i tam też miałem swoje chwile.

Czasami we wspinaczce znajdziesz trasy tak doskonałe, że ruch za ruchem i wyciąg za wyciągiem, nie podejmujesz już decyzji, jak się wspinać. Wchodzisz w stan podobny do transu, w którym skała prowadzi taniec, a ty jesteś po prostu przesuwany w górę, a cechy kierują twoim krokiem, rytmem i wysiłkiem. Tym właśnie był dla mnie „The Ancient Mariner”.

Nastawiłem się, przywiązałem linę i ruszyłem prowadząc boisko z cruxem w górę stromej i diabelsko wspaniałej Różowej Ściany, sześćdziesiąt metrów nad oceanem. Czterdzieści metrów i czterdzieści minut później byłem przy asekuracji, patrząc na południe nad Mingulay i gotowy do sprowadzenia Calluma. Zadowolony, że wszystkie przygotowania się opłaciły, czułem się dobrze, ale spokojnie, ogarnęła mnie fala euforii i w tym momencie, na doskonale nazwanym Starożytnym Marynarze, życie nie mogło być lepsze.

Pabbay obdarowuje tego typu trasami:Przepowiednia Utonięcia, Pośpiech Endolfinów, Odzyskiwanie Raju, Kapłan, U-Ei, Kraj Trzciny Cukrowej i wiele innych, jestem tego pewien, ale to znacznie więcej niż jakość tras, które je tworzą. specjalne.

To mocno wyeksponowane zjazdy i wspinaczki, w których wkradłeś się na różowo-szaro-białe błyszczące ściany, podczas gdy szkwały tańczą na toczącym się czarnym oceanie, a pod tobą bomba nurkująca Gannets na kolację. To kłusowanie boso po własnej prywatnej wyspie pod tęczami, aby natknąć się na pozostałości fortu z epoki żelaza lub innego starożytnego reliktu i popijać whisky na szczytach wzgórz we mgle.

To bardzo wiele różnych emocji, których doświadczasz na słońcu, w deszczu i wietrze, w odosobnieniu, gdzie masz czas, przestrzeń i ciszę, aby naprawdę się na chwilę wyciszyć. A dla mnie całe to doświadczenie promieniuje niesamowitymi przygodami całego życia, okazjonalnym niepokojem i nieprzewidywalnością, podkreślając dzikość, piękno i satysfakcję z tego, co tam osiągnęliśmy; wspinając się na odległe klify na Pabbay, naszej rozmoczonej wyspie na zachodnim wybrzeżu.

**********

Podziękowania dla Elle Rasmussen, Matthew Rothwella, Calluma Nelsona, Toma Seccombe i Trevora Oatsa za ich wkład. Aby uzyskać więcej informacji o wspinaczce na Pabbay, skorzystaj z kilku przydatnych linków:

Pabbay i Mingulay – Wielka Brytania

Pięć najlepszych tras E2 w Wielkiej Brytanii – UKC

Ulotka Ming Pab Bern – NTS

Projekt Papar – Hebrydy/Pabbay