Brazylia i narodziny kultury piłkarskiej

Meksyk 1970 był koronacją Brazylii jako kultury piłkarskiej, nadchodzi 20 lat od tragedii Maracanazo. Ale koła zostały wprawione w ruch w Szwecji, kiedy 17-letni Pele pomógł im wygrać pierwszy w historii Puchar Świata w 1958 roku, a przed Piękną Drużyną wiele miało się wydarzyć.

19 lipca 1966, sam, zmięta postać siedziała na ławce w garderobie. Park Goodisona, siedziba klubu piłkarskiego Everton, był miejscem kolejnych porażek obrońcy mistrzów świata Brazylii, i tak po prostu byli poza konkurencją, w fazie grupowej.

Osiem lat po spełnieniu obietnicy złożonej ojcu po finale w 1950 roku, że wygra mu Puchar Świata, Pele był posiniaczony, pokryty bliznami, i bardzo beznadziejna. Tego dnia wezwał dziennikarzy do szatni i zaszokował wszystkich, ogłaszając, że:w wieku 26 lat, przechodził na emeryturę. "Otóż to. To ostatni raz, kiedy widzisz mnie w mundurze Brazylii.

W swojej książce z Davidem Winnerem, legenda mówi, że podjęcie takiej decyzji było „całkiem głupie”, każda tak ważna decyzja, w pierwszym ferworze. „Powiedziałbym mu, żeby trochę się odprężył, i przestań być taki dramatyczny! Powiedziałbym mu, że sprawy nigdy nie są tak złe, jak się wydaje po wielkiej porażce. Powiedziałbym mu, że niektóre przeciwności mogą sprawić, że twoje życie będzie warte zachodu, i spraw, aby twoje triumfy były jeszcze słodsze”. Mówił mu, że nawet tak zwany „król piłki nożnej” nie nauczył się jeszcze najważniejszej lekcji, jakiej może nauczyć piękna gra.

Perspektywa może być cudowną rzeczą, wygładzenie zagnieceń i niedoskonałych łączeń historii, tworzenie łuków narracyjnych dla fragmentarycznych fragmentów czasu i pamięci. Tym bardziej kuszące jest skrystalizowanie pozornie odmiennych wątków w rzadkiej perfekcji. Ale, jak z każdą historią, Wróćmy do początku.

szkockie korzenie

Szkotowi Thomasowi Donohoe przypisuje się zorganizowanie pierwszego oficjalnego meczu piłki nożnej w Brazylii w kwietniu 1894 roku. grał na boisku, które sam narysował, miało miejsce w Bangu, dzielnica w Zachodniej Strefie Rio. W tym samym czasie, miejscowy chłopiec wracał na wybrzeże Brazylii po edukacji w Anglii; z nim, dwie piłki i kopię regulaminu FA Hampshire. Charlesa Williama Millera, urodzony przez ojca Szkota i matki Brazylijki pochodzenia angielskiego, pomógłby założyć Sao Paolo Athletic Club, a także pierwszą ligę piłkarską w kraju. Ale ojciec futbolu w Brazylii również wprowadził eurocentryczne metody.

Jednakże, zanim Brazylia została wybrana na gospodarza Mistrzostw Świata 1950, ich drużyna składała się z czarnych graczy, i panowało poczucie dumy z jednoczących sił sportu w społeczeństwie tak zróżnicowanym rasowo i ekonomicznie. Już po inauguracyjnym mundialu w 1930 roku, ci gracze podnieśli swój kraj na szczyt popularności. Co lepsze, następnie, o zasłużoną koronację niż mistrzostwo świata na ojczystej ziemi?

Brazylia, 1950

W lipcu 1946 r. Brazylia złożyła petycję o organizację mistrzostw świata, turniej zbliżający się do odwołania z powodu braku zainteresowania. Wydanie z 1950 roku byłoby pierwszym od zakończenia II wojny światowej. Byłby to również pierwszy turniej, w którym trofeum zostało nazwane imieniem ojca pucharu, na cześć 25-lecia Julesa Rimeta jako prezydenta FIFA, i uczcić przetrwanie wydarzenia. Dobrze, że FIFA wysłała dr Ottorino Barassiego, wiceprezes włoskiej FIFA, pomóc Brazylii w organizacji wydarzenia. Przez całą wojnę podobizna bogini zwycięstwa była ukryta w pudełku po butach pod łóżkiem. Ale już, zostanie przewieziony do Brazylii i będzie czekał na nowych zwycięzców.

W miarę trwania turnieju kraj gospodarza mocno przekonywał, że jest nimi i ostatecznie zapewnił sobie miejsce w finale z Urugwajem, z którym pokonali 5-1 w Copa America zaledwie rok wcześniej. Okazja miała miejsce na Estadio do Maracana w Rio, zbudowany specjalnie na turniej. Przy pojemności 200, 000, był to jeden z największych stadionów na świecie, i jeśli wierzyć jego rodakom, finał był zwykłą formalnością, zanim ich chłopcy z radością podnieśli to złote i lapisowe trofeum.

Gorączka ogarnęła cały kraj – nowa piosenka „Brasil Os Vencedores” (Brazylia, Zwycięzców) został skomponowany, z zespołem samby czekającym na uboczu tylko na końcowy gwizdek; gazeta O Mundo wydrukowała zdjęcie zespołu z podpisem ogłaszającym ich mistrzami świata; odlano i wpisano złote medale; Burmistrz Rio odważnie, mowa hiperboliczna; zaplanowano paradę zwycięstwa; a gracze otrzymali solidne złote zegarki – „Dla mistrzów świata”.

W międzyczasie, Urugwajski kapitan złapał tyle kopii, ile mógł fizycznie zanieść do hotelu drużyny i zachęcał kolegów z drużyny do oddawania moczu.

Na końcu, to byłby La Celeste Alcides Ghiggia z ciosem wyrównującym i finałowym nokautem, na zawsze zaznaczając dzień, w którym ukuto nowy termin, specjalnie dla tej narodowej tragedii o mitycznych rozmiarach – Maracanazo (Uderzenie Maracana).

Alcides Ghiggia podał do Juana Alberto Schiaffino w 66. minucie, który skasował otwierającego Friaca. Zostało 11 minut, kraj gospodarza wciąż był pewny, że przeskoczy linię mety; dziwny czterodrużynowy okrągły robin oznaczał, że wystarczyło im remis, aby podnieść trofeum.

I wtedy, serce Brazylii zatrzymało się.

Ghiggia, biegnie w kierunku bramki Moacira Barbosy, zauważył niewielką lukę między brazylijskim bramkarzem a najbliższym słupkiem. Z tym jednym kopnięciem Urugwajczyk w pojedynkę rozwiał nadzieje i marzenia kraju, który stracił nagle poczucie tożsamości. 2, 00, 000, którzy tej nocy wypłynęli poza granice stadionu, zostali zszokowani niesamowitą ciszą, a po ostatnim gwizdku zanotowano co najmniej cztery zgony (trzy ataki serca i jedno samobójstwo).

Oszołomiony Jules Rimet znalazł się na boisku, przytulanie filiżanki z imieniem blisko piersi, z przemową w kieszeni dla zespołu, który również myślał, że wygra. „Znalazłem się sam z kubkiem w ramionach i nie wiedząc, co robić. W końcu znalazłem kapitana Urugwaju, Obdulio Vareli, i dałem mu go praktycznie nie pozwalając nikomu zobaczyć. Wyciągnąłem rękę bez słowa.

Jeśli klęska Urugwaju zjednoczyła naród w żalu, poszerzył również istniejące już pęknięcia. Żaden brazylijski zawodnik z tej drużyny z 1950 roku nie przeżył, ale jest dobrze udokumentowanym faktem, że wszyscy byli ostracyzmem, obwiniany, nawet po katharsis Szwecji w 1958 roku. Zizinho co roku w rocznicę gry otrzymywał telefony z pytaniem, dlaczego przegrali. Gorzej było z Moacirem Barbosą, pechowego bramkarza, którego całe życie sprowadzałoby się do tych kilku minut, kiedy nie udało mu się zatrzymać dwóch bramek. Brazylia, w 1888 roku, był ostatnim krajem od współczesnej cywilizacji, który zniósł niewolnictwo, a nawet ponad 50 lat później, codzienność podcinały dreszcze postrzępionej, głęboko zakorzeniony podział. Barbosa, na wiele sposobów, został złożony w ofierze na tym ołtarzu tylko za to, że urodził się w określonym kolorze skóry. Rutynowo był wskazywany publicznie i nie wolno mu było nawet wejść do szatni zespołu ani spotkać się z żadnym z obecnych graczy. Przed jego śmiercią, słynnie ubolewał, że odsiedział karę pozbawienia wolności o dwie dekady dłuższą niż maksymalna przyznana przestępcy zgodnie z brazylijskim prawem.

16 lipca Rok 1950 wciąż uważany jest za największą tragedię w zbiorowej świadomości kraju. Ale to także dzień, w którym w życie wkroczyło życie przyszłej supergwiazdy. Dziewięcioletni Edson, którzy kręcili się wokół radia z resztą, był wśród pogrążonych w żałobie i złożył obietnicę swojemu ojcu Dondinho, którego widział, jak płakał po raz pierwszy tej nocy. "Pewnego dnia, Wygram dla ciebie Puchar Świata.

Osiem lat później Dondinho i inni w Brazylii czekali do miesiąca, aby zobaczyć kroniki filmowe swoich mistrzów świata.

Brazylia, piłka nożna, kultura, tożsamość

„Os ingleses o inventaram, os brasileiros o aperfeiçoaram.”

Anglicy to wymyślili, Brazylijczycy ją udoskonalili.

Pele nie był jedynym, którego dotknęła ta noc i poczucie straty, ból, i porażka, która nastąpiła, przenikanie do krwioobiegu kraju, niesiony do jego serca. Wszyscy gracze, którzy grali w Brazylii z tego pokolenia wiedzieli o Maracanazo zanim mogli chodzić lub rozmawiać. O społeczeństwo tak nierówne i podzielone jak Brazylia, i z równie bogatą historią rasy i niewolnictwa, piłka nożna była ucieczką i celebracją jedności, której brakuje w codziennym życiu.

„Piłka nożna miała być wspaniałym wyrazem brazylijskiego stylu. Porażka [1950] wzmocniła poczucie, że w rzeczywistości Brazylijczycy byli po prostu skazani na porażkę na krańcu świata”.

– Alex Bellos, Futebol

Czy byli skazani na życie z tożsamością powiązaną z tym, co ich tak prześladowało? Nelsona Rodriguesa, słynny brazylijski pisarz i poeta, podsumował to, „Nasza katastrofa, nasza Hiroszima, była klęska Urugwaju w 1950 roku”.

Może się to wydawać dramatyczne dla każdego, kto nie śledzi sportu lub w każdym przypadku, nieświadomi, jak głębokie korzenie piłki nożnej zakorzeniły się w Brazylii, przez wieki. Klęska grała na ich delikatnym poczuciu własnej wartości, jeden nierozerwalnie związany z tym, co Rodrigues nazywa ich „kompleksem mieszańców”.

Do fanów mojego pokolenia, którzy znają Brazylię jako pięciokrotnych mistrzów świata, tak łatwo jest zapomnieć, że rok 1958 był pierwszym w historii tytułem mistrza świata w Brazylii; że zajęło im wiele lat przed tym pierwszym smakiem zwycięstwa na arenie międzynarodowej. Ale kiedy ogłosili się światu, w czasach bardzo odmiennych od naszych współczesnych, zglobalizowana scena, zrobili to w stylu jak żaden inny. Termin O Jogo Bonito , Piękna gra, ma kwestionowane pochodzenie, ale byłby to Pele, drobny chłopiec z Bauru imieniem Thomasa Edisona, kto uczyniłby to synonimem piłki nożnej.

I pasowało, biorąc pod uwagę pochodzenie „ginga”, którym ten zespół emanował z wyraźną radością.

XVI wiek był świadkiem napływu niewolników z Afryki Zachodniej do pracy na licznych brazylijskich plantacjach tytoniu i cukru. Wraz z ich pracą ci niewolnicy przynieśli także swoją kulturę i religię, w ten sposób nieusuwalnie kształtuje i wpływa na ich nowy kraj. Jednym z nich była sztuka walki capoeira, mieszanka tańca, muzyka i akrobatyka. Opracowany głównie w Bahii przez niewolników z Angoli i Mozambiku, była to forma sztuki coraz częściej wykorzystywana do brutalnych motywacji, co doprowadziło do zakazu w 1890 roku. Ale płynna gracja i stylizowana przemoc wkradły się w duszę tego sportu, który Brazylijczycy szybko przyjęli jako swój własny i czekali. cierpliwie, na razie pod jasnymi reflektorami. Moment, w którym piłkę można było pieścić stopami, zamiast po prostu kopać w poprzek boiska; narodziny la toque , dotyk, który odróżnia dobrego piłkarza od świetnego.

Ginga jest podstawowym ruchem capoeiry, zawsze z towarzyszeniem muzyki, która ustala styl i tempo. To hipnotyczne, wahadłowy, pełen wdzięku, ale potężny, i ma na celu oszukać. Sposób ruchu jest równie ważny, jak to, co się za jego pośrednictwem osiąga. Ten duch od dawna charakteryzuje brazylijski futbol; łatwa sprzedaż dla reklamodawców, kuszące losowanie dla nie-fanów. Ale, po 1950 roku, chwytając się pierwszej rzeczy, do której mogli się przyczepić z powodu winy, kraj próbował dostosować się do bardziej zdyscyplinowanego stylu europejskiego, zakrywanie otwartych ran pancerzem konstrukcji.

Piłka nożna w Brazylii zmieniła się na zawsze po 1950 roku, i na zawsze oznaczone. Zewnętrznie, kraj przyjął teraz kultowe żółte i zielone zamiast białego do swojego zestawu. Taktycznie, nastąpiła całkowita reorganizacja. Formację W-M z brakiem osłony obronnej zastąpiono formacją 4-2-4, która ostatecznie doprowadziła drużynę do kolejnych mistrzostw świata w 1958 i 1962 roku.

Dopóki Pele i Garrincha nie pojawili się i nie nadali stylowi sprytu i żywiołowości, których brakowało od tamtej nocy w Maracanie.

Strzyżyk

Strzyżyk jest mały, brązowy ptak z wieloma różnymi gatunkami widzianymi na całym świecie. W Brazylii, jednym z najpopularniejszych jest strzyżyk, który przynosi szczęście. Mówi się, że kiedy zaczyna śpiewać, wszystkie inne ptaki zatrzymują się, aby posłuchać jego piękna, złożona piosenka.

Kiedy w 1933 roku urodził się Manuel Francisco dos Santos, w małej wiosce Pau Grande w Rio, jego rodzice nie mieli zbyt wiele szczęścia. Poprzez krew plemienia Fulnio, jego przodkowie, mały Manuel odziedziczył wspólny wadliwy gen – jego kręgosłup był zdeformowany, a nogi skręcone i wygięte „jakby podmuch wiatru rozerwał mu nogi na boki” (Alex Bellos, Futebol). Nikt nie spodziewał się, że będzie dużo chodzić, a raczej biegać, ale uciekał, on to zrobił, z czymkolwiek przypominającym piłkę u jego stóp.

To jego siostra Rosa nadała mu przydomek Garrincha, północno-wschodnia nazwa strzyżyka, za jego podobieństwo do małego ptaka. Ale nie grał w zawodową piłkę nożną do 18 roku życia, ponieważ nie był zainteresowany karierą pomimo ogromnego talentu, który był wyraźny nawet dla niewprawnego oka.

W nocy 16 lipca gdy cały kraj pogrążył się w żałobie, 16-letni Garrincha łowił ryby.

Szwecja 1958

Ale Mane Garrincha miał odegrać kluczową rolę w futbolu swojego kraju. Julinho, kolejny skrzydłowy, odmówił miejsca, mówiąc, że ktoś grający w Brazylii powinien mieć przed nim szansę, który grał w klubową piłkę nożną we Włoszech. Więc ptaszek został wezwany na próby.

A w Göteborgu 15 czerwca 1958 r., rozpoczął się rekord, który miał trwać dwa Puchary Świata. Brazylia pokonała Związek Radziecki 2:0, a Vava strzeliła oba gole. To był pierwszy mecz Pele'a w tym mundialu. Od tego meczu przez następne osiem lat, na 40 meczów, ilekroć Garrincha i Pele byli na boisku razem reprezentując swój kraj, drużyna nigdy nie przegrała ani jednego meczu. Dla tych ostatnich było oczywiste, dlaczego ich wzajemne zrozumienie gry było głębsze niż błyskotliwość piłkarska.

„Podzieliliśmy się więzią, że byliśmy niedoceniani z powodu naszych skromnych korzeni – dwóch wiejskich wieśniaków, którzy byli najbardziej badani przez lekarzy zespołu w 1958 roku”.

Brazylia nie mogła prosić o lepszych ambasadorów ich hipnotycznego entuzjazmu samby niż zespół, który tego dnia wywalczył tytuł mistrza świata, pod koniec czerwca, w Solnej, gmina Sztokholmu. W tym dniu, Pele, w wieku zaledwie 17 lat i 249 dni, został najmłodszym strzelcem w finale Mistrzostw Świata, z celem, który był mikrokosmosem dla brazylijskiego turnieju.

Bieg w kierunku celu Szwecji, Pele zażądał piłki. Nilton Santos przeszedł długo z drugiej strony pola. Pele to zwalił, niech to spadnie, i trzepnął go stopą, aby usunąć go z głowy obrońcy. Czysta piłka uliczna, nazwał to później. Okrążył tego obrońcę i strzelił z woleja z odległości dziesięciu jardów. Brazylia 3, Szwecja 1.

„Życie stałoby się bardziej skomplikowane w nadchodzących latach – już nigdy nie będzie tak proste, lub całkiem tak czysty, tak jak w 1958 roku”.

– Pele

Puchar Świata Garrinchy

Chile 1962 powinien być szczytem partnerstwa Pele-Garrincha, ale obciążająca kontuzja Pele w drugiej fazie grupowej Brazylii oznaczała, że ​​bogowie zaplanowali coś innego. Nadszedł czas na strzyżyka, ten mały ptaszek niepozorny z jego szarymi brązami, szarości i czernie, podzielić się swoją piosenką ze światem.

Garrincha zawsze był rewelacyjnym dryblerem, wygodna na piłce obiema stopami; z krótkim, intensywne przypływy prędkości, szczególnie widoczne w nogach. Ale już, wezwany do ratowania swojego kraju w potrzebie, stanął na wysokości zadania, szczególnie w meczach z Anglią i Chile, gdzie strzelił po dwie bramki. Już sam fakt, że wystąpił w finale z Czechosłowacją, jest cudem. Po zawieszeniu przeciwko Chile FIFA w tajemniczy sposób orzekła, że ​​Garrincha zagra w finale. Taka była aura mężczyzny z Pau Grande tego lata. Na wpół majaczył z ciężką gorączką, ale Brazylia obroniła tytuł mistrza świata, a Garrincha został uznany za wybitnego gracza turnieju.

Nie skrępowany, ciągle uśmiechnięty, wyluzowany – Garrincha słusznie został nazwany „Radością Ludu”, bez względu na to, co nastąpiło później, bez względu na to, jak głęboko cachaca przesiąknięty jego komórkami i krwią. Zależało mu tylko na grze, niech diabli wezmą szczegóły. W 1958 roku otoczony pandemonium kolegów z drużyny pod Solną, Garrincha stał niemy, zdezorientowany, ponieważ myślał, że są to rozgrywki przypominające ligę, a Brazylia nadal musiała dwukrotnie grać z każdą inną drużyną. W 1962 roku prawdopodobnie był bardziej uliczny, ale nigdy nie przestał uszczęśliwiać ludzi. To była jego prawie dziecinna niewinność życia i piękna gra; współistniejący i nieustannie walczący z demonami, które prześladowały go przez całe jego krótkie życie, tak jak jego ojciec przed nim.

Anglia 1966

W 1964 roku brazylijskie wojsko dokonało zamachu stanu, i kraj ponownie stał się konserwatywną dyktaturą. W trakcie przygotowań do Mistrzostw Świata w Anglii, gracze byli pod ogromną presją nowego rządu wojskowego, który desperacko szukał piłki nożnej, aby ukryć niespokojne dywizje w kraju. Rezultatem był chaotyczny okres treningowy i zespół, który Pele nazwał „niezręcznym zbiorem jednostek”.

12 lipca 1966, Pele i Garrincha strzelili gola, dając Brazylii zwycięstwo 2:0 nad Bułgarią na Goodison Park. To byłby ich ostatni wspólny mecz, coś, czego w tym momencie nikt nie mógł przewidzieć. Pele został faulowany do tego stopnia, że ​​pozbawił go szansy na udział w kolejnym meczu z Węgrami, mecz Brazylia przegrała 1-3. To był ostatni mecz Garrinchy. W ostatnim meczu u siebie Brazylii z Portugalią, Pele, który przez cały turniej leczył chore kolano, zerwał więzadło, ale musiałem kontynuować, ponieważ zmiany były dozwolone tylko z powodu kontuzji bramkarza.

Do króla futbolu, siedząc w szatni w Goodison Park po bezsilności kulejącej na jedną nogę, piłka nożna przestała być sztuką, zamiast tego stała się prawdziwą wojną” i było to pole bitwy, o którym myślał, że nie chce brać udziału; stąd pospieszna decyzja o ogłoszeniu jego międzynarodowej emerytury. Ale wszyscy wiemy, jak to się skończyło.

[Brazylia i narodziny kultury piłkarskiej: https://pl.sportsfitness.win/lekkoatletyka/piłka-nożna/1018039361.html ]