Obrigado, Ronaldinho:Pożegnanie króla dobrych czasów

„Kiedy masz piłkę u swoich stóp, jesteś wolny. To prawie tak, jakbyś słuchał muzyki. To uczucie sprawi, że będziesz szerzył radość innym. Uśmiechasz się, bo piłka nożna jest fajna. Dlaczego miałbyś być poważny? Twoim celem jest szerzenie radości”.

Lata przed jej pojawieniem się w życiu codziennym i piłce nożnej, Ronaldinho został stworzony dla YouTube i wyróżnia się rolami. Nagranie, w którym wypróbowuje nowe buty, wielokrotnie uderzając piłkę w poprzeczkę i chwytając ją, nie pozwalając jej uderzyć o ziemię, było pierwszym, które trafiło na milion wyświetleń na platformie.

Było inne wideo, które pojawiło się podczas Nike's Joga Bonito kampania, która pokazała Ronaldinho jako dziecko strzelające 21 bramek w meczu futsalu, z nagłymi przebłyskami dzisiejszej wersji noszącej te same ubrania robiące te same rzeczy, i perkusja samby do podkładu muzycznego. Raz po raz, kiedy elitarni obrońcy tchnęli mu w szyję, Ronaldinho zwrócił się do swoich muzycznych i tanecznych korzeni, aby przebić się przez nie.

Kiedy John Terry i Ricardo Carvalho stanęli między nim a bramką Petra Cecha, to nie był problem, ale okazja do wypróbowania tego nowego ruchu tanecznego, którego nauczył się pewnego dnia. Dwa skręty bioder i machnięcie palcem później, odszedł zataczając się, by uczcić flagę na rogu kolejnego mistrzowskiego gola. Stamford Bridge wciąż dochodził do siebie, zanim Ronaldinho wrócił do środka.

W pierwszych trzech z czterech lat spędzonych w Barcelonie, Ronaldinho był królem świata. Każdy mecz był wystawą, show z najjaśniejszymi, większość oślepiających świateł. Rutynowo robił wszystko, co można znaleźć w dzisiejszym samouczku dotyczącym gry w piłkę nożną, wiele razy.

Historia zapamięta dwa rodzaje współczesnych wielkich. Jeden, kolosalny, Messis i Ronaldos. Poświęcają swoje życie piłce nożnej i budują pomniki statystyki. Są jak wyszkoleni strzelcy wyborowi, dyscyplina i niskowęglowodanowy makaron to ich obiad.

Inny, dobrze, tych, którzy nie bali się odważnych. Żyją dla dreszczyku emocji, gdy obrońca zmienia się w galaretę, gdy przechodzą obok, piłka odbijała się i odbijała od każdej części ich nóg. W noc przed meczem zjedzą stek i piwo i pojawią się następnego dnia, aby strzelić gola lub wykonać zwrot, który byłby punktem kulminacyjnym wieczoru publiczności.

Ronaldinho, jeśli naprawdę się skupił, mógł dojść do kolejnych tytułów i mistrzostw. Ale to byłaby największa niesprawiedliwość samego powodu, dla którego uprawiał ten sport. Czy możesz sobie wyobrazić go bawiącego się z ponurą twarzą, cofanie się i obrona zakrętów? Czy kiedykolwiek poprosiłbyś B.B. Kinga, aby zagrał w orkiestrze?

„Dinho grał w piłkę nożną tak, jak nieżyjący już pan King grał na scenie, pełne improwizowanych solowych biegów, które pozostawiły po sobie opuszczone szczęki. Pewnie, że były punkciki, ale po zakończeniu każdego programu, publiczność zawsze wychodziła uśmiechnięta, pławiąc się w musującym blasku tak rzadkiego geniuszu. O świat cierpiący na chroniczną depresję, był terapią.

Piętnaście lat później jak widzę nagranie Ronaldinho unoszącego piłkę w kierunku pola Anglii, Jestem przekonany, że miał to na myśli. Dla dzieciaka z piłką nożną nie ma nic bardziej radosnego niż strzępienie bramkarza z daleka. Tego popołudnia w Shizouka z upałem redukującym światowej klasy sportowców w lepkie plamy krwi i mięśni, „Dinho po prostu dobrze się bawił. Jak zawsze.

Obrigado, Ronnie.