List miłosny do kopnięcia nożycowego

Dla tancerza Rudiego van Dantzig piękno tkwiło w samej piłce nożnej – a zwłaszcza w Cruyff. „Normalnie piłkarze są nudni, ale z Cruyffem i innymi to było jak fajerwerki. Albo jak śpiewająca Maria Callas. Cruyff był Callas na boisku. Callas jako pierwszy wniósł ogień do roli w operze, i czułeś tę samą pasję u Cruyffa i innych. Było w nim coś bardzo dramatycznego, jak grecki dramat – życie lub śmierć”.

– brylantowa pomarańcza, Dawid Zwycięzca

Funkcja kopnięcia nożycowego to rozmaitości, ale zasadniczo jest to ćwiczenie z wysyłania słodkich listów miłosnych do sieci. Jest wysyłany z bezwarunkową nadzieją. Ma wszelkie szanse, aby nadawca wyglądał jak dupa.

W pewien sposób, ty też jesteś aktem poddania się. Jesteś najbardziej antyfatalistycznym manewrem w piłce nożnej. Umieszczasz koty wśród gołębi. Ale pytanie „kto stoi za ustawieniem kota wśród gołębi” jest rzadko pamiętane niż sam incydent; kto strzelił gola, nie jest tak ważny jak akt.

Jesteś kłębem dymu schwytanego w otwartym świetle księżyca na tle martwej pogłębiarki wielkiego miasta. Kopnięcie nożycowe pokazuje mi, że w tej jałowej jest pole do piękna i cudów, cyniczny, oświetlony neonami, pay-per-view krajobraz współczesnej piłki nożnej. Przywracasz miłość i odpędzasz rozczarowanie.

Jak morze, które nie odmawia rzeki, futbol nigdy nie odmówi nam naszej skłonności do szaleństwa i cudów. Przyjąłeś modlitwy Zlatana, Hugo Sancheza, Trevora Sinclaira, Moussa Sow, Xherdan Shaqiri, a Mauro Bressan do Petera Croucha. Jesteś lekcją nie odrzucania muzy. W łachach kurzu Kinszasy na dachach Tajwanu, w betonowej siatce drucianej na Brooklynie, w slumsach Copacabana, obdarzasz swoim darem tym, którzy się odważą. Nie dyskryminujesz. I za tę wielkoduszność Kocham Cię.

Pamiętam dzień, w którym znów się w tobie zakochałem. Pamiętam, że słyszałem, jak opisywano cię po włosku (przez włoskich komentatorów), kiedy francuski obrońca Phil Mexes strzelił bramkę dla AS Roma w meczu z Anderlechtem. Mario Yepes był jednym z kolegów z drużyny AC Milan Mexes. Yepes przeżył Kolumbię Pablo Escobara. W rzeczywistości, zrobił więcej niż przeżył. Zadebiutował w sezonie 1993-94, kiedy Kolumbia po śmierci Escobara pogrążyła się w anarchii i chaosie. Widział wszystko, ale nie widział zbliżającego się gola Mexesa.

Widziano Yepesa skaczącego w chłopięcej radości, przytulającego Mexesa, w zupełnym niedowierzaniu. Elipsa wystrzeliła jak spadająca gwiazda na trampolinie. Łuk był tak satysfakcjonujący, że był niemal radosny. Z nieba, piłka wpadła do siatki z elegancką równowagą jesiennego liścia spadającego na spokojną wodę. Lewy dolny róg siatki falował w zwolnionym tempie. Piłka odbiła się trzykrotnie, zanim tłum zdążył wyrazić zaskoczenie. To było nieskazitelne.

Wspaniale było słyszeć twój opis, tak jak miałeś na to patrzeć. Mała niespodzianka, dlaczego najbardziej poetycki z pisarzy sportowych, Giovanni Luigi Brera pisał po włosku (cóż, poza tym, że na początku jest Włochem). Mała niespodzianka, że ​​ojciec chrzestny angielskiego dziennikarstwa piłkarskiego, Brian Glanville zaczął pracować dla Gazzetty. Mała niespodzianka, że ​​David Winner pozostał w Rzymie. Wszyscy musieli najpierw nauczyć się pisać do ciebie listy miłosne. Włoski, najbardziej romantyczny z języków romańskich, może naprawdę Cię zamknąć.

Ta podróż do znalezienia swojego imienia była zarówno poszukiwaniem skarbów, jak i edukacją. Ta obsesja jest całkowitą szczerością roztargnionego podziwu. Ale obiecuję, że będę pisać częściej.

Mówią, że znajomość rodzi pogardę. Jeden z moich ulubionych pisarzy (powinien być także twoim) napisał książkę po włosku. To była jedna z tych książek, które miały historie w opowiadaniach, w opowieściach. Stwierdził:„Jest granica:z jednej strony są ci, którzy tworzą książki, na innych tych, którzy je czytają”. Co oznacza, jeśli czytelnik zostanie pedantem, „Nieskalana przyjemność czytania się kończy”.

Nie zgadzam się. nie widzę cię jako podmiotu, ani patrzeć na ciebie zmrużonymi oczami uczonego. Ale będę musiał zapożyczyć słowa niejakiego Davida Byrne'a, aby wyjaśnić, jak się czuję:„Czy zobaczenie, jak działa maszyna, psuje radość? Wiedza o tym, jak działa ciało, nie odbiera przyjemności życia. Próba zobaczenia go z szerszej i głębszej perspektywy pokazuje tylko, że sama rzeka, nasze źródło inspiracji, jest szersza i głębsza niż myśleliśmy.”

Jeśli cokolwiek, przez lata, zauroczenie z szeroko otwartymi oczami dojrzało do zrozumienia dla mitu, do ruchu, i za cuda. Nie mogę się doczekać spotkania z tobą teraz z takim samym sentymentem, jaki zostawiam na spokojny niedzielny wieczorny spacer po molach na Coney Island lub odcinek Marine Drive, kiedy niebo jest błękitne i wszystko jest czyste.

Chilena, za każdym razem, gdy wychodzę, wciągasz mnie

Z poważaniem,
Srijandeep