Opinia | Musimy porozmawiać o Everest

Istnieje oczywiście system pozwoleń, zgodnie z którymi przyszli wspinacze w Nepalu i Tybecie muszą udowodnić, że mają wymagane doświadczenie, aby wspiąć się na Everest. Jednak stopień, w jakim jest to egzekwowane po obu stronach granicy, pozostaje przedmiotem dyskusji. Jasne i niewątpliwe jest to, że Everest jest teraz w stanie absolutnym. Zbyt wielu ludzi próbuje się na nią wspiąć, zbyt wiele śmieci, zbyt wiele zgonów, których można by uniknąć. To wszystko jest za dużo. W rzeczywistości, jeśli zatrzymamy się i pomyślimy o tym choćby przez sekundę, zobaczymy, że już od jakiegoś czasu robi się za dużo.

Weźmy na przykład incydent z zeszłego roku, kiedy zespół wspinaczy zostawił na szczycie kryptowalutę o wartości 50 000 USD jako część chwytu marketingowego dla ASKfm z siedzibą w Kalifornii. Pomijając fakt, że zrobili to w Nepalu, jednym z najbiedniejszych krajów świata – kraju, w którym 25% populacji żyje poniżej granicy ubóstwa za 0,50 dolara dziennie, a pięć milionów ludzi jest niedożywionych, sam akt po prostu cuchnął tandetnym kapitalizmem .

Nawiasem mówiąc, lokalni przewodnicy szerpów ryzykują życiem w zamian za około 2000–5000 dolarów w ciągu sezonu. I chociaż jest to znacznie więcej niż średnia miesięczna pensja w Nepalu wynosząca 48 dolarów, to przepuszczanie 50 000 dolarów przez amerykańską firmę stawia zarobki szerpów w centrum uwagi i budzi obawy o wyzysk i nierówności. Z pewnością lepszym sposobem wykorzystania tych pieniędzy byłoby przekazanie ich na szczytny cel w regionie, chociaż wątpliwe jest, czy miałoby to taką samą wartość szoku, która tak szybko rozprzestrzenia się w mediach społecznościowych.

Osobowość telewizyjna Ben Fogle, który wspiął się na górę w 2018 roku w hołdzie swojemu martwemu synowi, podzielił się kontrowersyjnym zdjęciem „korku ulicznego”, tweetując:„Nepal i Tybet / Chiny muszą ograniczyć liczbę wspinaczy na górze dzięki Maratonowi Londyńskiemu stylowa loteria o pozwolenia na wspinaczkę”.

Podczas gdy wiele reakcji na tweet Fogle'a koncentrowało się na absurdalnej naturze sytuacji na Everest, z komentarzami takimi jak „Wyobraź sobie, że wspinasz się na całą drogę tylko po to, by stać w kolejce…” i „Rekord świata w najwyższej kondze”. Kilka innych osób w wątku sugerowało, że Fogle jest winny hipokryzji po tym, jak niedawno wspiął się na tak szeroką ekspozycję w mediach. „Szkoda, że ​​nie prowadziłeś kampanii, zanim to zrobiłeś. Porozmawiaj o wciągnięciu drabiny do góry”, napisał na Twitterze Michael Smith, podczas gdy Simon Dennis odpowiedział:„Teraz, gdy już się udało…? To od dawna problem”.

W kontekście dzisiejszych czasów, w których wspinaczka po prostu nie jest tak imponująca, jak kiedyś, może być trudno spojrzeć przez mgłę historii z powrotem do epoki, w której szczyt Everestu był postrzegany jako ostateczny. Legenda George'a Mallory'ego i tajemnica „czy osiągnął szczyt” z 1924 r., pierwsze wejście Sir Edmunda Hillary'ego i Tenzing Norgay w 1953 r., a ostatnio pierwsze samotne wejście Reinholda Messnera bez dodatkowego tlenu w 1980 r.; te wyczyny wciąż są kultowymi osiągnięciami w alpinizmie.

Jednak dla osób wspinających się na Everest dzisiaj, w roku 2019, jaki jest rzeczywisty cel? Zrobione. Zakończony. Zostaw to w spokoju. Wspinaj się na coś innego. Bycie częścią niekończącej się fali wspinaczy zatykających arterie jednego z najbardziej niesamowitych cudów natury, którzy zostawiają po sobie tony odpadów (sytuacja uległa poprawie, odkąd władze nepalskie wprowadziły kaucję w wysokości 4000 dolarów, która zostanie zwrócona, jeśli wspinacze zniosą co najmniej 8 kg marnotrawstwa, ale nadal nie jest tam zbyt dobrze), nie ma żadnego sensu.

W Himalajach i reszcie świata jest wiele innych naprawdę niesamowitych gór; z których wszystkie są niesamowite same w sobie. Mając to na uwadze, być może nadszedł czas, abyśmy spragnieni zdobywania szczytów gdzie indziej i przestali wydłużać czas oczekiwania w najbardziej zabójczej kolejce na Ziemi. W końcu, kiedy wszyscy na świecie wspięli się na Everest… co sprawia, że ​​jest to interesujące?