Wywiad z Jamiem Andrew | Poznaj pierwszego w historii czteroosobowego, który dotarł na szczyt Matterhornu

Przemawiając po rozmowie, powiedział Mporze:„Ludzie zawsze pytają, jak przeżyliśmy tam pięć dni, ale prawda jest taka, że ​​nie wiedzieliśmy, że będziemy tam przez pięć dni. Przetrwaliśmy godzina po godzinie.

„Prognozy nie były wtedy tak dokładne, a burza nie była przewidywana. Myśleliśmy, że to tylko popołudniowy prysznic i że minie. Byliśmy dobrze wyposażeni, więc biwakowaliśmy na szczycie, a potem planowaliśmy zejść następnego ranka, ale było coraz gorzej.

„Dopiero w miarę upływu dni przestawiliśmy nasze nadzieje z samoewakuacji na ratunek, a nawet wtedy byliśmy całkiem pewni siebie – musieliśmy tylko czekać, aż to minie, a wtedy przyszliby nas znaleźć i bylibyśmy stamtąd. Nigdy nie wiedzieliśmy, jak poważne to będzie”.

Jednym z najbardziej porywających punktów w opowieści wspinacza jest to, jak szybko wrócił na dwór po wypadku.

„Chodziło mi tylko o uzyskanie odpowiedniego nastroju” – mówi. „Wiedziałem, że to był dość surowy wybór, jaki miałem. Mogłem albo poddać się i po prostu zniknąć, albo spróbować. Więc wiedziałem, że muszę dać z siebie wszystko”.

W ciągu trzech i pół miesiąca Jamie nauczył się chodzić na swoich protezach kończyn. Krótko po tym, jak zaczął pływać i biegać, wkrótce znalazł się w stanie zjeżdżać na nartach , coś, o czym nigdy nie myślał, że będzie możliwe pomimo wcześniejszych sukcesów w protetyce na nartach biegowych.

„Miałem tę okropną wizję, jak narty spadają i zjeżdżają z góry z przymocowaną protezą”, śmieje się, zanim wyjaśnił, w jaki sposób konieczność skupienia się na biodrach faktycznie uczyniła go lepszym narciarzem na dłuższą metę. /P>

Bez konieczności ochrony stóp był także w stanie nauczyć się snowboardu , omijając buty i przypinając protezy kończyn bezpośrednio do deski.

„Kiedy przyjąłem ten pozytywny nastrój, aby biegać i pracować z każdym sukcesem, po prostu stałem się naprawdę entuzjastyczny i zmotywowany do postępu tak daleko i szybko, jak tylko mogłem.

„Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę w stanie nawet chodzić spacerkiem po wzgórzach znowu na starcie, ale dość szybko wyprzedziłem te ambicje! Kiedy to zrobiłem, myślałem o tym, gdzie jeszcze mogę uzyskać dostęp i co jeszcze mogę zrobić”.

W czerwcu 2000 roku, zaledwie półtora roku po utracie kończyn, Jamie wspiął się na najwyższą górę Wielkiej Brytanii, Ben Nevis, zbierając w ten sposób 15 000 funtów na cele charytatywne.

Wspinał się po lodzie ze sztucznymi ramionami-topórami zaprojektowanymi specjalnie dla tej sprawy, żeglował po Morzu Północnym, ukończył triathlon Iron Mana – 2,4 milę pływania, 112-milową przejażdżkę rowerem i pełny maraton – i znajdował zachętę i wiarę za każdym razem, gdy skręcał w nowy róg.

Dalsze próby w następnych latach nie powiodły się. Za każdym razem, gdy Jamie był trawiony przez złą pogodę i chaotyczny charakter podjazdu – „był to dla mnie naprawdę najstraszniejszy rodzaj wspinaczki. Gdyby było bardziej stromo, mogłem położyć ręce na skale, ale musiałem potykać się od skały do ​​skały”.

Andrew był zniechęcony wyzwaniem, miał dość rezerwacji tygodnia w Zermatt tylko po to, by pogoda pokrzyżowała mu plany, i wtedy, gdy rozważał rezygnację, jego Anna zaproponowała całej rodzinie wyjazd do Zermatt na cały lato. Tak więc, gdy pogoda wreszcie dopisze, będzie mógł w końcu osiągnąć swój cel.

Dopiero latem 2016 roku nadarzyła się okazja, a dzięki specjalnie dostosowanym kijkom i wytrzymałym protezom Jamie z powodzeniem dotarł na szczyt Matterhornu iz powrotem w ciągu 13 godzin.

Wspinając się z przewodnikami górskimi Steve'em Jonesem i Steve'em Monksem, zespół wrócił do obozu o 19:00, ledwo omijając kolejny atak złej pogody, który zabił dwóch Brytyjczyków po włoskiej stronie Matterhornu tej samej nocy.

Dla Jamiego wejście na szczyt było bardziej ulgą niż sensacją. I chociaż w końcu skończył z kultową górą, z pewnością nie skończył ze wspaniałymi plenerami.

„To była bardziej ulga i satysfakcja z ukończenia misji niż jakiekolwiek rzeczywiste znaczenie samego dotarcia na szczyt” – mówi.

„Góra to tak naprawdę tylko kolejna góra. Ostatecznie jest to bezsensowne, ale po pokonaniu tych osobistych barier, które sprawiły, że było to tak znaczące, i wiedząc, że nie poszło gładko i miałem niepowodzenia i że na trasie były tragedie, a jednak się nie poddałem, Wytrwałam, planowałam i udało mi się to wszystko zrealizować. To była wspaniała satysfakcja.

„Mam teraz małą przerwę. Mam jednak różne wielkie marzenia i rzeczy, które nadal chcę robić. Ale w tej chwili nic nie jest gotowe do wydania!”

Wyobrażamy sobie, że następne wyzwanie Jamiego pozostawi sporo osób z niedowierzaniem, niezależnie od tego, co może być, i zainspiruje znacznie więcej.

Ta funkcja jest najnowszą z naszego „Wyzwania” z lutego/marca. Przeczytaj resztę problemu tutaj.