Pierwszy raz, kiedy poszedłem… | Kolarstwo górskie

Dwie noce później, po Bożym Narodzeniu i następne 24 godziny spędzone na ignorowaniu motocykla i zabawie się tym, co nadal uważam za najlepszą zabawkę i rzeczywiście najlepszy statek piracki, jaki kiedykolwiek powstał – Czarna Perła też zostaje skradziona dużo, a Latający Holender jest po prostu naprawdę przerażający – i nadszedł czas, aby nauczyć się jeździć na rowerze.

Mój ojciec całkiem słusznie uznał, że byłoby to niezły śmiech na kamerę wideo, ale co zabawne, to jedno z najżywszych wspomnień, jakie mam z tamtego okresu mojego dzieciństwa.

Wyszliśmy na małą pętlę drogi tuż przed naszym domem, a następnie zabraliśmy się do nauki w tradycyjny sposób. Tata nakręcił. I oglądamy to razem w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia 2018, dokładnie 20 lat później. Od tego czasu było dużo jeżdżenia na rowerze.

„Nie chciałeś być widziany, jak jęczysz przed kamerą” – śmiał się tata. „W pewnym momencie możesz zobaczyć, jak twoja twarz zamienia się w skrzydło, ale wtedy wyłączyłbym go i sprawdził, czy wszystko w porządku”.

Oczywiście, gdy następnego dnia, z powrotem na kamerze, zapytano mnie o bezpieczeństwo starej czerwonej kanapy w naszym salonie, czy rozbiłem się podczas nauki jazdy na nowym rowerze, przekonująco odpowiedziałem „nie” w odpowiedzi. Możesz usłyszeć w telewizji chichot taty za kamerą w 1998 roku i rzeczywiście, oboje śmiejemy się na kanapie, oglądając to w 2018 roku.

Wszystko dobrze, co się dobrze kończy.

A jeśli jest coś, co nadal łączy mnie z sześciolatkiem, jeśli chodzi o jazdę na rowerze, to z pewnością fakt, że nadal bardzo często się rozbijam i często mam nadzieję, że nikt tego nie widział!

To na tym samym rowerze nauczyłem się jeździć po drogach, desperacko próbować jeździć na jednym kole i odkryć adrenalinę i wolność, które towarzyszyły jeździe na rowerze, gdy zjeżdżałem ze wzgórza na szczycie naszej drogi bez moich rąk kierownica.

Całkowicie, jak, gnarly, stary.

***

Dopiero gdy poszedłem na uniwersytet, zacząłem naprawdę interesować się kolarstwem górskim na Uniwersytecie Stirling, położonym na wzgórzach Dumyat, na zachodnim krańcu wzgórz Ochil w środkowej Szkocji. Jeździłam na mojej hybrydzie prawie wszędzie, więc było to naturalne, że pewnego dnia, kiedy zabrał mnie głęboko w wzgórza poza kampusem uniwersyteckim, podczas weekendowej przejażdżki rano.

Wjeżdżając na faliste wzgórza, postanowiłem, nieco naiwnie, zejść z asfaltu i zjechać błotnistą ścieżką i zobaczyć, jak się sprawy mają. Nie tak dobrze, będziesz kompletnie zaskoczony wiedząc. To było bardzo wyboiste. Nie miałem zawieszenia. Trzęsłem się – by zacytować słynną proklamację Alkaline Trio – jak pies srający żyletkami. Ale było fajnie. Odkrywałem nowe miejsca. Jazda na rowerze w zupełnie inny sposób. Skończyło się na zwiedzaniu godzinami i sprawiło, że chciałem dowiedzieć się więcej o rowerach i ogólnie więcej o jeździe po szlakach.

Wcześniej kolarstwo górskie było sporadycznymi wycieczkami na wzgórza, kilka razy w roku na rowerze, który tak naprawdę nie nadawał się do tego zadania. Niedługo potem pojawił się mój pierwszy prawdziwy rower górski – jasnopomarańczowy Specialized Stumpjumper w stylu retro, który później został zastąpiony przez mój pierwszy rower z pełnym susem, Giant Anthem, kiedy moja miłość do jazdy potwierdziła się jako coś więcej niż tylko faza ( niestety, klub spadochronowy i społeczność radiowa kampusu nie przetrwały okresu „fazy”.

Jest coś w mieszance radości i medytacji w kolarstwie górskim, co mnie całkowicie wciągnęło. A od tego momentu tak łatwo jest stać się twoim życiem. Społeczność znajdziesz online. Znajdziesz montaże i filmy. Oglądasz mistrzostwa świata w downhillu, zdobywasz ulubione – cześć Sam Hill – i odkrywasz czasopisma oraz kulturę, która to wszystko otacza. To niewiarygodnie banalne, ale wiesz, staje się stylem życia i wszystkim.

Nie było klubu uniwersyteckiego, ale przejażdżki w Dumyat stały się bardziej regularne i po powrocie do Edynburga po studiach zmieniły się w niezwykle regularne wycieczki na wzgórza Pentland. Ta sama wolność, którą czułem dorastając, latając w dół wzgórza bez ręki, stała się jeszcze czymś więcej – stała się prawdziwym sposobem na oderwanie się od technologii i stresów współczesnego świata oraz na właściwe objęcie natury, w tak pełnym i pełnym satysfakcjonujący sposób, jednocześnie mieszkając w mieście.

Te przejażdżki stały się wycieczkami do Glentress i Fort William, które przerodziły się w wyjazdy za granicę do Meribel, zerwanie śledziony i przeżycia bliskie śmierci w marzycielskiej zieleni Słowenii, przygody jeździeckie do Nowej Zelandii i Ameryki, aby jeździć i pisać o jeździectwie, a w końcu pełne koło, z powrotem do oglądania oryginalnych filmów mojego taty i miniaturyzacji mnie, nauki jazdy na tym pięknym niebieskim rowerze, który po raz pierwszy dostałem w 1998 roku.

Przypomnij sobie swoją historię na rowerze, od samego startu do mety, jeśli kiedykolwiek zdarzyło Ci się natrafić na konny krach. To proste przypomnienie, że chodzi o o wiele więcej niż dotarcie z punktu A do punktu B.