Wywiad z Dannym Hartem | „Zwycięstwo w Mistrzostwach Świata postawiło mi cel na plecach… Ale kocham to”

„W tym roku ludzie oczekiwali znacznie więcej. Mówią, że najtrudniej jest wygrać ponownie, a teraz to zrobiłem”.

Danny był dopiero na swoim drugim roku jako senior, kiedy wygrał to zwycięstwo w 2011 roku. Nadal był – choć niezwykle utalentowanym – nowicjuszem na brytyjskiej scenie, gdzie panujący mistrz generalny Gee Atherton był głównym człowiekiem.

Tym razem, zamieniając pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata w Lenzerheide w kolejne zwycięstwa w Mont-Saint-Anne, Vallnord i rzeczywiście na Mistrzostwach Świata w Val di Sole, Danny wejdzie do nowego sezonu niepokonany na poziomie elity w czterech wyścigach i bardzo z przodu opakowania. Odkurzył już motocykl, aby wygrać pierwszy przystanek brytyjskiej serii Downhill na początku kwietnia.

„Mistrzowie Świata po prostu mieli być. Ćwiczyłem tam już wcześniej i dokładnie wiedziałem, co muszę zrobić. Wiedziałem, dokąd zmierzam, znałem wszystkie moje kwestie i byłem po prostu na haju. Wszystkie wyścigi, poza Andorą, gdzie dla mnie trochę padało, też były suche. Zaczynałem słyszeć starszych ludzi mówiących:„och, pada deszcz, możesz wygrać”, ale… wyraźnie nie. Wygrałem to raz w deszczu [w Champery] w dość dramatyczny sposób, więc ludzie mnie do tego trzymają”.

Danny wie, że reszta stawki będzie starała się odzyskać jego przewagi w tym sezonie, ale twierdzi, że jest gotowy na wyzwanie i utrzymuje, że na zawodnika YT Aarona Gwina będzie większa presja niż na niego.

Gwin zdobył swój czwarty tytuł w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w 2016 roku, ale był w stanie odeprzeć szaleństwo Harta pod koniec sezonu tylko dzięki mocnemu początku sezonu. Oczywiście ogólny tytuł jest teraz jednym z niewielu pól, które nie zostały zaznaczone w CV Danny'ego zjazdowego.

Kolarz kontynuował:„Nie wierzę, że wywierana jest na mnie presja, ponieważ nadal uważam, że wiele osób uważa, że ​​Aaron jest facetem do pokonania, ale wyraźnie nie w drugiej połowie ubiegłego sezonu. Na niego ciąży presja, aby spróbować wrócić tam, gdzie chce być, a potem jest [Loic] Bruni i wielu innych, którzy mogą umieścić kota wśród gołębi.

„W zeszłym roku zbliżyłem się do ogólnego wyniku. Po tym, jak w pewnym momencie straciłem około 200 punktów, zbliżyłem się do 30 punktów od wygranej. Jest wiele momentów, które powinny były, byłyby, mogłyby być – nigdy nie zdobyłem punktów w kwalifikacjach dwa razy, ale to nieodłączna część i po prostu biorę każdy wyścig na raz.

„Mam jednak całą pewność siebie na świecie. Jasne, mam na plecach trochę tarczy, zwłaszcza z tymi tęczowymi paskami. Jednak kocham to. Ludzie mówią, że tęczowe paski to przekleństwo, ale uwielbiam zakładać koszulkę, wychodzić i pokazywać. Nie każdy może to zrobić”.

Wygrana u siebie w Fort William jest również wysoko na jego liście priorytetów:„Ciężko na to pracuję każdego roku”, dodaje. „Po prostu kilka razy mi się nie udało. Byłem tam drugi, trzeci w zeszłym roku i chyba rok wcześniej. Mam nadzieję, że to tylko kwestia czasu, zanim wygram.