W poszukiwaniu złota | Wywiad z Katie Ormerod

Kuzyn Katie i inny brytyjski olimpijski snowboarder slopestyle, Jamie Nicholls, był również stałym bywalcem Halifaxu, więc umiejętności snowboardowe są oczywiście we krwi. Jeśli prawdziwa jest stara teoria, że ​​opanowanie czegokolwiek wymaga 10 000 godzin ćwiczeń, to bycie tak blisko, jak te wybrzeża widziały dynastię snowboardzistów i posiadanie wykształcenia gimnastycznego, prawie na pewno pomogło ukształtować Katie jako wzorową snowboardzistkę.

Niedługo potem ten talent został zauważony, a zainteresowała się nim ekipa GB Park and Pipe – osoby opiekujące się brytyjską drużyną narciarską i snowboardową freestyle. „W wieku 14 lat dostałem się do brytyjskiej drużyny, a potem zacząłem podróżować z nimi po świecie i brać udział w międzynarodowych zawodach. Wydaje mi się, że zostałem zawodowcem, gdy miałem 16 lat, a teraz idę na igrzyska olimpijskie” – śmieje się Ormerod, zdając sobie sprawę, że kiedy mówi się na głos, jest to poniekąd błyskawiczny wzrost. „Tak, wszystko całkiem ładnie ułożyło się na swoim miejscu. Tak bardzo się starałem, kiedy byłem młodszy, i w końcu wszystko się połączyło”.

Może to skromność, a może jet-lag, ale Katie pomija dość znaczące wydarzenie na swojej osi czasu. W wieku zaledwie 16 lat przeszła do historii jako pierwsza kobieta, która wylądowała Backside Double Cork 1080 – trzy pełne obroty z dwoma przewrotami poza osią, a wszystko to podczas lotu w powietrzu. To był niesamowity kamień milowy, którego nikt nie spodziewał się, że brytyjski kierowca osiągnie pierwszy.

Teraz, w wieku 19 lat i uzbrojona w arsenał sztuczek, Katie wypełnia to, co wydaje się jej przeznaczeniem – a przynajmniej jego częścią – i udaje się na swoje pierwsze igrzyska olimpijskie. Urodziła się zaledwie rok przed wprowadzeniem snowboardu jako sportu olimpijskiego w Nagano w 1998 roku. Tak więc w przeciwieństwie do tych z nas, którzy pamiętają kibicowanie Grahamowi Bellowi w Lillehammer, dla Ormerod snowboard zawsze był sportem olimpijskim.

„Cóż, tak naprawdę nie pamiętam, jak zacząłem jeździć na snowboardzie, ponieważ zacząłem tak wcześnie – to było całe moje życie – ale pamiętam, że zawsze chciałem pojechać na igrzyska olimpijskie”. przyznaje Ormerod, pozornie wolny od brytyjskiego ciężaru, że nie chce wyglądać na zbyt ambitnego. „Jestem bardzo zmotywowaną osobą i zawsze chciałem pojechać na igrzyska olimpijskie. Zawsze chciałem, aby tak się stało”.

To wyraźny pokaz siły psychicznej, która odróżnia nas zwykłych śmiertelników od elitarnych sportowców. Jednak po takim niepowodzeniu sam hart ducha nie wystarczy. „Wiedziałem, że muszę jak najszybciej wrócić, więc zrobiłem najlepszą rehabilitację, jaką mogłem. Byłem na siłowni pięć razy w tygodniu, codziennie, cały dzień przez pięć dni”.

Poświęcenie Katie wyraźnie się opłaciło. „Wróciłem o wiele silniejszy niż wcześniej, ale także o wiele bardziej zmotywowany”. ewidentny ogień w jej brzuchu ewidentny, jakkolwiek łagodnie się mówi. „Potem, kiedy wróciłem na śnieg, bardzo chciałem nauczyć się nowych sztuczek i wszystko poszło tak szybko. Bardzo szybko nauczyłem się wielu nowych sztuczek. Po prostu robiłem tyle powtórzeń sztuczek i to wszystko zmieniło. Stałem się jednym z najbardziej konsekwentnych riderów slopestyle. A teraz przystępuję do zawodów z dobrymi trikami, o których wiem, że potrafię wylądować, co jest różnicą między wejściem na podium a po prostu ukończeniem środka pola”.

To właśnie dzięki temu dojrzałemu podejściu, w którym spójność stawia się na pierwszym miejscu, Katie w ciągu ostatniego sezonu często zostawiała podwójną dziesiątkę w szafce.

„Nawet bez tego nadal czuję, że mogę być pretendentem do medali i byłem dość taktyczny, ponieważ moja podwójna dziesiątka nie jest obecnie jedną z moich najbardziej konsekwentnych sztuczek, ale wiem, że moja taksówka 900 (dwa i pół pełne obroty podczas cofania się) jest jeden z moich najbardziej konsekwentnych. To wciąż dobra sztuczka i może sprawić, że stanąłem na podium, więc po prostu stawiam to w biegu, wiedząc, że pozwoli mi to dostać się do pierwszej trójki”.

Jakoś powstrzymuję się od wstania na nogi i krzyku „Wsiadaj, Katie!” jak jakiś wkurzony fan piłki nożnej w Wetherspoons, który widział, jak Deli Ali strzelił gola przeciwko Hondurasowi.