Theo Walcott i grzech bycia wystarczająco dobrym

Theo Walcott nigdy nie mógł wyjść z cienia koszulki z numerem 14 w Arsenalu i oczekiwań, że naśladuje swojego poprzednika.

Perspektywa to zabawna rzecz, a ci, którzy podejmują decyzje w czasie rzeczywistym, nigdy nie mają luksusu. Ale nawet bez soczewki sondy, można było śmiało powiedzieć, że rok 2006 był przełomowy dla klubu piłkarskiego Arsenal, choćby z powodu końca pewnej ery i początku nowej.

Ich ostatnim trofeum był Puchar Anglii w 2005 roku, dziesięć meczów z czystym kontem, które prowadziły do ​​finału Ligi Mistrzów z Barceloną, nie brakowało jakości, i była dobra mieszanka młodości i doświadczenia. Ludzie nie wiedzieli wtedy, że klub rozpoczynał okres dziewięciu sezonów bez trofeów. Highbury było historią, i z nowymi długami stadionowymi do spłacenia i Niezwyciężeni topnieje, Cesc Fabregas został już wprowadzony jako przyszły zamiennik Viera, podczas gdy Gael Clichy był dublerem Ashley Cole, był też Robin van Persie.

Fakt, że 16-letni Theo Walcott pomógł w stworzeniu pierwszego celu, który zapoczątkował lata Emirates, był znaczący. Podpisany z Southampton w styczniu 2006 za rekordową opłatą, miał być jednym z filarów tego nowego zespołu, mimo że rozegrał tylko 12 meczów na poziomie seniorskim. Jeden z trzech najlepszych finalistów konkursu BBC Young Sports Personality of the Year 2005, Theo dostał szczęśliwy bilet do Niemiec z drużyną Pucharu Świata, bez grania minuty w Premier League.

Kiedy 17-latek wszedł jako późny rezerwowy, a Arsenal strzelił gola przeciwko Aston Villi w pierwszym meczu w ich nowym domu, i asystował Gilberto Silvie w wyrównaniu, wydawało się to przeznaczeniem. Wierzyłem w to tak samo jak każdy. Urodzony zaledwie kilka tygodni przed nim, był częścią pierwszej generacji Kanonierów, których widziałbym od zera, w przeciwieństwie do legend, które odziedziczyłam i które uwielbiałam w pierwszych latach. To było bardzo osobiste, to przywiązanie i inwestycja, chociaż zapomniałem ile w późniejszych latach, tylko po to, by przypomnieć o jego odejściu.

Numer 14 – następca tronu

Kiedy Henry wyjechał do Barcelony latem 2007 roku, Walcott otrzymał koszulkę z numerem 14 – nie było wątpliwości co do intencji klubu; to była jego szansa na stworzenie własnego dziedzictwa. Ale nie tylko odziedziczył numer; były oczekiwania wielkości, presja życia do chwały, która go poprzedzała, legendy Invincibles i najwyższy strzelec w historii Arsenalu. Dzięki tej decyzji Arsene Wenger dawał jasno do zrozumienia, że ​​pokłada w nim zaufanie Projekt Młodzież , zamiast szukać ugruntowanej nazwy, aby wypełnić sporą lukę pozostawioną przez Francuza. Z kilkoma koszulkami w niektórych klubach, to jak podanie pałeczki, jak AC Milan numer 3 lub Manchester United numer 7. Po Henrym, numer 14 w Arsenale trafiłby do tego samego panteonu.

Z tyłu reflektora Pucharu Świata, zastanawiamy się, czy to wszystko było za dużo dla 17-latka, jednak utalentowany.

Chociaż były chwile chwalebne, nie można temu zaprzeczyć.

W marcu 2010 r. na stadionie Emirates, Barcelona dominowała w pierwszym meczu ćwierćfinału, już dwa gole w górę. Do tego czasu, Przeprowadziłem się do północno-zachodniej Anglii na studia, i tego szczególnego wieczoru dogonił klasę, mając do czynienia z jednym z niewielu fanów Arsenalu w kampusie, który wysyłał mi SMS-y, gdy się rozwijał. Wróciłem do niego w samą porę, by Theo Walcott zszedł z ławki, zdobyć bramkę w ciągu 180 sekund i wziąć udział w rzucie karnym, z którym Fabregas odpowiednio wyrównał.

W październiku 2011 r. Byłem w pubie w Preston z przyjaciółmi, jeden z nich był innym Goonerem. Do tego meczu z Chelsea podeszliśmy z taką ostrożnością, jaką mogą tylko kibice Arsenalu, nawet bez Didiera Drogby. Nie musieliśmy się martwić. A Theo był w tym dużą częścią. W 55. minucie odrobił wszystkie swoje podania, z których inni powinni byli strzelić, biegnąc w obronie Chelsea, tak jak robił to przez cały mecz. Tempo i cel. Z piłką u jego stóp, Theo potknął się między dwoma graczami Chelsea, wstał i przemknął przez dwóch obrońców, aby strzelić zasłużonego gola.

A najlepsze odkładam na trzeci – kwiecień 2008, jeden z moich absolutnie ulubionych momentów. Pamiętam, gdzie siedziałem w pokoju telewizyjnym w domu w Bombaju, połowa na worek fasoli, pół na podłodze, gdy, zostało pięć minut, o 0-1, Theo przebiegł sprintem jakieś 80 jardów, by spokojnie podać piłkę do Emmanuela Adebayora, który z łatwością ją wcisnął. uniknął sześciu graczy Liverpoolu. Ten jeden bieg pokazał, że potrafi być oszałamiająco dobry – szybki, Gotowy, doskonały pierwszy dotyk.

To bieg, który znali wszyscy jego byli trenerzy. Ten ruch był niemal charakterystycznym stylem chłopaka ze Stanmore, który prawie zawsze grał w grupie wiekowej powyżej swojej. Jego trener Southampton U17, Georges Prost uważa, że ​​właśnie dlatego umiejętności techniczne Theo były lepsze niż innych angielskich chłopaków pojawiających się w systemie w tym czasie. To właśnie doprowadziło do szybszego rozwoju.

Ale z dowodami, które mamy dzisiaj, można śmiało powiedzieć, że rzeczywiście było za wcześnie. Nawet po tym, jak podpisał kontrakt z Arsenalem, jego rozwój w szeregach był zbliżony do jego szybkości – i jak sam powiedział, dzielenie garderoby z Henrym, Pires i Ljunberg oznaczali, że on… miał dorosnąć.

Czy sprawy potoczyłyby się dzisiaj inaczej bez tak dużej presji, analiza lub oczekiwania, i więcej czasu na naukę i doskonalenie wszechstronnych umiejętności? Czy same oczekiwania się nie sprawdziły? Ponieważ w najlepszych klubach, takich jak Arsenal, zwłaszcza schodząc z tyłu drużyny, która była niewątpliwie wyjątkowa, obszar pomiędzy samą elitą a szczeblem poniżej jest bezlitosny i samotny. I wszystkie czynniki sprzysięgły się tak, że zamierzony następca Thierry'ego Henry'ego nauczył się tego na własnej skórze.

Natura kontra wychowanie

Theo Walcott nigdy nie marzył o zostaniu piłkarzem, mimo że był kibicem Liverpoolu z powodu swojego ojca i czcił Michaela Owena. W rzeczywistości, zagrał swoją pierwszą grę konkurencyjną w wieku 10 lat dla Steventon Boys w Oxfordshire, ponieważ byli niskim graczem. Ale udał się, aby zdobyć idealnego hat-tricka (prawa stopa, lewa stopa, nagłówek) i wszyscy zdali sobie sprawę, że był naturalny. Jego zawrotne tempo było dużą częścią jego rozwijającej się tożsamości, i nadal jest. Ale poza tym który jest Theo Jamesa Walcotta?