Olivier Giroud:Dziedzictwo w backheels

„Oli to facet, który świetnie zasłużył się klubowi, nigdy nie zawiódł nas w kwestii zaangażowania i wiele razy nas uratował”. – Arsene Wenger (Arsenal.com, styczeń 2018)

Kiedy 26-latek przybył do północnego Londynu, on, jak Theo Walcott, miał wypełnić puste buty dawnej gwiazdy. Robin van Persie wyjechał do Manchesteru United, a Giroud był jego następcą. Nie żeby nie miał jakości, umysł. Zdobywca Złotych Butów, Olivier Giroud, właśnie pomógł Montpellierowi zdobyć pierwszy tytuł Ligue 1 w swojej historii. Był silny w powietrzu, dobra obecność w pudełku, oraz, jak wszyscy mieliśmy się dowiedzieć, był bezinteresowny, zupełnie niepodobny do napastnika.

Mimo 105 bramek w 253 występach, Atrakcyjność Oliviera Girouda polega w równym stopniu na tym, ile szans może stworzyć dla innych, jak na bramkach, które zdobywa. Jedną z rzeczy, w których był tak dobry, jest tworzenie przestrzeni, którą może wykorzystać pomocnik Arsenalu. Te zręczne dotknięcia, piękne filmy i eleganckie luzy, które przeczyły jego wzrostowi i sile, tak samo jak nagłówki pocisków i terminowe zakończenia. Polega na tym, że zespół dobrze sobie radzi, aby móc wnieść swój wkład. Jednym z najlepszych przykładów jest że Bramka Norwich. Podał piłkę nadchodzącemu Wilshere'owi, który przesłał mu go z powrotem. Giroud przerzucił go z powrotem przez dwóch obrońców, tak że Jack musiał tylko umieścić stopę we właściwym miejscu, aby zdobyć bramkę.

To było, dlatego, być jego nieszczęściem, że był głównym celem w klubie, który desperacko potrzebuje gracza z przodu, który potrafiłby stworzyć te momenty indywidualnego blasku z niczego. W skrócie, elitarny napastnik w postaci Henry'ego lub Wrighta. Krytycy Girouda wskazywali na jego brak szybkości, stosunek goli do strzałów, jego brak mobilności, i powiedział, że nie jest światowej klasy. Musiał ciężko pracować, aby zasłużyć na okruch ich niechętnego szacunku, zanim ten zniknął ponownie. Ale jak możemy go winić, bo nie był kim? my chciał, żeby był? Bez względu na jego słabości, oraz, oczywiście, miał swój udział w nich, to nie jego wina, że ​​nie zawsze pasował do rodzaju futbolu, w którym grał Arsenal, lub że oczekiwano, że będzie kimś, kim nie był. Gdybyśmy świętowali tylko bardzo elitarnych graczy, jaki jest sens sportu?

W opinii kogoś, kto zawsze był w swoim kącie, wszystko, za co Olivier Giroud jest winny, to wypełnienie obietnicy. Nie był ani rozczarowaniem, ani niespełnionym potencjałem jak Theo Walcott czy Alex Oxlade-Chamberlain, ani „co jeśli” jak Rosicky, Diaby lub w dużej mierze Santi Cazorla. Strzelił więcej niż jedną szóstą swoich bramek przeciwko dużym zespołom w ważnych momentach i asystował przy kluczowych bramkach. wypocząłem spokojnie, szczególnie w ostatnich kilku sezonach, wiedząc, że mamy go na tej ławce, i odpowiada za każdym razem, gdy się do niego zwracamy. Ostatni sezon, zdobył 6 bramek i asystował 2 jako najskuteczniejszy super-sub w lidze.

Olivier Giroud nie może być winien, że chce więcej czasu na grę, zwłaszcza w roku Pucharu Świata. Trzymanie go tylko dlatego, że nie chcemy, aby odszedł, jest niesprawiedliwe i samolubne. Umysł to rozumie, ale serce… och serce. Boli, jakby nie bolało od dawna, długi czas. Boli, bo to było tak nagłe. Boli z powodu charakteru jego ostatniej gry dla klubu. Boli z powodu wzorowego profesjonalizmu Francuza, i sytuacja, w której ma go teraz w konkurencyjnym klubie. To boli, bo jest nasz przystojny francuski drań z perfekcyjnymi włosami i najlepszą piosenką w lidze – i będziemy za nim tęsknić.

Reakcja większości fanów Arsenalu pokazuje, że zaangażowanie, równie ważna jest ciężka praca i osobowość, jeśli nie więcej w tym przypadku, jako cudowna umiejętność. Mówi ci wszystko, co musisz wiedzieć o człowieku Olivierze, którego odchodzi do konkurencyjnego klubu, mając tylko najlepsze życzenia, zarówno od fanów, jak i kolegów z drużyny. Prawdziwa wzajemna miłość i szacunek, które gwarantują ciepłe przyjęcie, zawsze, w przeciwieństwie do wielu graczy Arsenalu, którzy opuścili klub w erze Emirates. I właśnie dlatego, że to odejście nie jest splamione zjadliwością lub apatią, które charakteryzowały tak wielu innych, jest jednocześnie łatwiej i trudniej się z tym uporać, io wiele bardziej emocjonalne.

***

Kiedy podpisaliśmy kontrakt z Olivierem Giroud, byłem jeszcze na uniwersytecie w Anglii. Pamiętam, że byłem na seminarium i dostałem powiadomienie z Twittera, błogo nieświadomy, że za pięć lat Byłbym emocjonalnym wrakiem pisząc jego pożegnanie. Zabawny, charyzmatyczny, śmiesznie fajnie nawet z tą brodą, i typem faceta, który lubi Elvisa Presleya i rap, kto modeluje dla Hugo Bossa, a kto dziękuje mamie zapytanej o jego urodę – czego tu nie kochać?

Ale życie, jak mówią, nieuchronnie trwa i musimy iść dalej. Są nowe historie do napisania i spuścizny do zbudowania. Nawet gdy Giroud żegna się, Pierre-Emerick Aubameyang przejmuje czternasty płaszcz zostawiony przez Walcotta i rozpoczyna się nowy rozdział.

Więc, z całego serca piszę, rok po tym wspaniałym kopnięciu skorpiona – Merci, au revoir i powodzenia, Oli. Zawsze będziesz miał miejsce w sercu i pamięci tego Goonera.