Punkrockowcy futbolu:historia pirackich flag i antynazistowskiego St Pauli

"W podsumowaniu, możemy powiedzieć, że FC St. Pauli przystosował się do reżimu po pewnym wahaniu, ale bardziej dla klubu niż ze względów ideologicznych”

– Gregor Backes (historyk), Piraci, Punki i polityka

Na początku lat pięćdziesiątych Niemiecka Republika Demokratyczna wzniosła wewnętrzną granicę niemiecką, aby chronić Niemcy Wschodnie przed prawicowymi Niemcami Zachodnimi, których nadal uważali za faszystów. Kolejne dziesięciolecia doprowadziły do ​​kolejnej fazy niepokojów politycznych w Niemczech Zachodnich, z partią rządzącą zdecydowaną przejąć kontrolę nad krajem z bloku wschodniego, który obejmował Sowietów jako sojuszników. Jak to miało miejsce w całej historii kraju, zmienność polityczna przeniosła się na futbol.

W latach 80. kolejna faza niepokojów politycznych i niestabilności gospodarczej zaczęła ogarniać Niemcy, a prawicowe grupy wykorzystywały piłkę nożną jako platformę do wyrażania swoich pomysłów. Dzielnica St. Pauli była znana jako szczególnie odizolowana od wszelkich prawicowych ideologii politycznych, głównie ze względu na małą populację i odległość od miasta Hamburg. W grudniu 1984 r. neonazistowscy fani Hamburgera SV i Borussii Dortmund zaatakowali domy przy Hafenstrasse, droga prowadząca do stadionu św. Pauliego Millerntor, z koktajlami Mołotowa. Gdzie indziej, grupa fanów Hertha Berlin, ciekawie nazwany na cześć gazu używanego w nazistowskich obozach koncentracyjnych, podpalić pociąg. Sympatycy nazizmu zaczęli zalewać tarasy niemieckich stadionów piłkarskich, w tym stadion macierzysty Hamburg SV, Volksparkstadion, w próbie szerzenia ich propagandy.

Późne lata 70. i wczesne 80. były najbardziej naładowaną złotem erą dla HSV, a nawet to nie powstrzymało dużej części ich fanów przed udaniem się na południe w kierunku Millerntor. W St. Pauli, nie było miejsca na hasła faszystowskie czy chuligaństwo. Zespół był lokalny, stadion był przeznaczony do piłki nożnej, i fajnie było tam oglądać mecze, głównie dlatego, że było wypełnione młodym pokoleniem, które przestało dbać o relikwie i ich nacjonalizm. Podczas gdy stara niemiecka lewica postrzegała futbol jako chorobę, nowe pokolenie postrzegało to jako wyraz nowszych pomysłów:lekarstwo.

Chociaż powolny i stopniowy, widoczna była zmiana atmosfery na Millerntor. Stadiony piłkarskie są fantastycznymi punktami widokowymi do oglądania swoich widoków, i junta, antagonizowany przez brutalną faszystowską taktykę gdzie indziej, zjednoczeni, aby świat dowiedział się, że FC St. Pauli był tak socjalistyczny, jak tylko mógł. Nie żeby wtedy byli tego świadomi, ale bardzo punk w dzielnicy szerzyła się ideologia:nonkonformizmu i neoliberalizmu, oraz wolność i niezależność wypowiedzi. Wraz z lewicową polityką muzyka i piwo, Humor też był ogromną częścią atmosfery. Gdy raporty idą, ktoś z Sudkurve podniósł kiedyś pięść, podniósł megafon i skandował „Nigdy więcej faszyzmu. Nigdy więcej wojny”. Na co ktoś inny odpowiedział:„Nigdy więcej trzeciej dywizji”.

Punk i Totenkopf:Budowanie kultu

Dzielnica Reeperbahn na Hafenstrasse to jeden z najsłynniejszych bloków rozrywkowych w Europie. Buzz z kratami, kluby, sklepy z używanymi płytami i sex-shopy, dzielnica gościła pięciu młodych mężczyzn z Merseyside, Anglia przez pełne dwa lata w latach 1960-1962. Zagrali 48 koncertów w klubie Idra, słynie z gwałtownych tłumów. Bilet powrotny do Anglii i kilka albumów później, na zawsze zmienili historię światowej muzyki. Tych pięciu facetów nazywało się The Beatles. Powszechnie uważa się, że era hamburska zmieniła ich „z chłopców w mężczyzn”. Muzyka stanowi ogromną część kultury St. Pauli, i choć dziś dominują w nim czarne garaże punk rocka, dzielnica odegrała swoją rolę w epoce pól truskawek.

Wśród nazwisk, które można spotkać w muzeum FC St. Pauli, Nikolaus Stoertebeker nie jest jednym. Nasz człowiek Klaus, ur. 1360 w Hamburgu, po prostu jest najsłynniejszym piratem w Niemczech. Jego nazwisko podwaja się jako pseudonim; Stoertebeker oznacza „opróżnij kubek”, i wykazał się umiejętnością opróżniania czterolitrowego kufla piwa bez upuszczania potu. Będąc miastem portowym, Hamburg zawsze był jednym z miejsc, do których najczęściej cumowały statki pirackie zmierzające do Europy. Wymieniono kultury i m.in. piraci przedstawili Hamburgowi Jolly Rouge:słynny symbol na fladze, gdy jeden z ich statków miał zamiar zaatakować inny.

Więc kiedy doktor Mabuse, lokatorka w domach przy Hafenstrasse na początku lat 80., widziałem jedną z tych flag leżących w sklepie na Reeperbahn, natychmiast owinął go wokół miotły i zaniósł do Millerntora. Wszechogarniające tarasy FC St. Pauli nazwały go Totenkopf, i symbolizowałby wszystko to, co dziś reprezentuje ta dzielnica i klub:nieposłuszeństwo.

na południe od Reeperbahn, na Hafenstrasse, dziesiątki domów i kamienic postawiono na niezajętych gruntach. Młodzi Niemcy, spłukana i bezrobotna junta nie mogła znaleźć lepszej kombinacji opłacalnego finansowo i przyjemnego miejsca, do którego można by się przenieść. Przez okres 12-24 miesięcy, domy przy Hafenstrasse z opuszczonych bloków zamieniły się w dom dla konglomeratu wyjątkowej grupy ludzi:młodych, bez strachu na świecie, i gotowy do podjęcia działalności.

Partia rządząca była prawicowa i nie była zbyt zadowolona z rosnącej w tej części Hamburga euforii lewicowego liberalizmu. Często otwierali ogień i atakowali domy i ich mieszkańców. Atak koktajlu Mołotowa przez fanów HSV był tylko jednym z wielu incydentów, które pogłębiły już istniejące napięcie w tym regionie i dodały niesfornego posmaku przemocy. Działacze polityczni przylecieli z całego kraju i przyłączyli się do dzikich lokatorów w walce o prawa obywatelskie, a Hafenstrasse powoli zaczęła przypominać siedlisko ruchu lewicowego w Niemczech Zachodnich.

W tej fazie scena muzyczna na Reeperbahn również szybko się zmieniała. Zanim nadszedł rok 1985, Sex Pistols straciło pięć albumów. Amerykański punk i hardcore wkroczyły do ​​głównego nurtu świadomości i popkultury. Ideologia i etos punka były dla nich największym czynnikiem przyciągającym. Wszystko, od ich zwykłego stroju po melodyczną strukturę piosenek, sugerowało dążenie do zmiany i walkę z zastanym porządkiem – a kiedy Dawid przeciwstawia się Goliatowi, ci pierwsi nieuchronnie zdobędą sentyment i uwagę tłumu. Ruch skłotniczy w dzielnicy St. Pauli był tak „podziemny”, jak tylko mógł, a muzycy i artyści przylecieli, aby wzmocnić to, co już tworzyło się jako unikalna kultura. W te dni, Totenkopf (lub Jolly Roger) można powszechnie znaleźć na okładkach płyt zespołów punkowych, w dużej mierze dzięki temu, jak ta maleńka dzielnica Hamburga pomogła jej stać się symbolem anarchii i nonkonformizmu.

W idealnym świecie, klub piłkarski powinien być odzwierciedleniem kultury, społeczność i ideologie, za którymi opowiada się region. Między St. Pauli a Reeperbahn, są niemal ucieleśnieniem tej definicji. Dobrze, że zaledwie dziesięć minut spacerem od Reeperbahn wylądujesz u bram Millerntor, dom FC St. Pauli.

Millerntor:Nadzwyczajna Arena

Millerntor nie jest przeciętnym stadionem piłkarskim. Jedną z pierwszych rzeczy, które zauważysz idąc w kierunku stadionu, jest masywna konstrukcja za trybuną północną, która otacza stadion. Hamburger Flakturme powstał podczas II wojny światowej jako twierdza, który podwoił się jako schronienie przed bombowcami Royal Air Force. Bunkier może dać schronienie ok. 30, 000 osób, tyle, ile Millerntor może pomieścić. Zgodnie ze swoim celem, został zbudowany w sposób zapobiegający zniszczeniu wszelkimi naturalnymi sposobami. Stadion najbardziej socjalistycznego klubu na świecie stoi w cieniu jednego z najpotężniejszych pomników faszystowskich Niemiec.

Mecze piłki nożnej, przynajmniej w wielkich ligach, może przybrać formę ważnych wydarzeń towarzyskich. Dużo pieniędzy trafia do większości lig pierwszej ligi, i hordy ludzi, na ziemi lub w domu, w każdy weekend oglądaj mecze swoich ulubionych drużyn. Atmosfera stadionu i wartość, jaką wnoszą do spektaklu, mogą być bardzo niedoceniane. W miarę jak strumienie przychodów stają się coraz grubsze, kluby gonią za najnowocześniejszą technologią, aby ulepszyć swoje stadiony; mało zdają sobie sprawę, że jaka to motywacja, wokalna grupa ludzi może zrobić, chowane murawy i centralne ogrzewanie nigdy nie mogą. Niemcy chwalą się obecnie prawdopodobnie najlepszą atmosferą stadionową w Europie, w dużej mierze dzięki obfitemu zaśmiecaniu stojących tarasów w całym kraju. Sudtribune, taras stojący o pojemności 25000 na stadionie Westfalonstadion w Dortmundzie, jest obecnie szeroko znany w popkulturze piłkarskiej jako jedno z najlepszych miejsc do oglądania meczów piłkarskich.

Większość klubów uwielbia opowiadać historie o swoim stadionie i jego wyjątkowej atmosferze. Flary Stambułu, pirotechnika Belgradu, ultras Rzymu i kocioł w Katalonii; wszystkie zapalają się w derby-dni i wielkie europejskie noce, ale podejrzewam, że niewielu z nich może konsekwentnie dać koncert z 30, 000 mocna mieszanka nonkonformistów z piwem, bluzy z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami oraz punkowe fryzury, śpiewanie wraz z systemem PA do Hell’s Bells AC/DC, gdy gracze wychodzą na boisko.

Dla fanów:Fanladen

Fani są rzeczywiście największymi współtwórcami tożsamości St. Pauli. Od szlachty na stadionie po tych, którzy pracują za kulisami, aby zapewnić zagranicznym kibicom płynne wrażenia, to klub napędzany dobrą wolą.

Fanladen powstał z powodu narodzin projektu fanów w całym mieście w HSV w 1983 roku. Utworzony z główną rolą edukowania młodych fanów przeciwko chuligaństwu i ogólnej przemocy, dziś Fanladen organizuje transport, sprzedaż biletów, zakwaterowanie, wycieczki po stadionach wśród innych inicjatyw społecznych i komunalnych.