Via Ferrata w austriackich Alpach

 Mogliśmy zobaczyć ścianę, którą nazywają „Koń”, z wygodnego baru w naszej alpejskiej chacie. Pojawił się w oddali; ogromna pionowa płyta skalna o wysokości około 200 metrów, rzucająca swój długi cień na zielone, alpejskie łąki poniżej.

„Widzisz ten duży? Po to właśnie idziemy” – powiedział nam nasz przewodnik górski z niepokojącą nonszalancją. Mając za sobą tylko trochę doświadczenia z via ferrata, czułem się trochę zaniepokojony tym celem. „Czy naprawdę będziemy w stanie się na to wspiąć?” Zapytałam. Jego odpowiedź nie dawała otuchy:„Nie wiem, nigdy tego nie próbowałem”.

Via ferraty, lub klettersteig, jak nazywają je w Austrii, to wyeksponowane trasy, po których porusza się za pomocą stałych kabli, szczebli i drabin. Są one w dużej mierze związane z I wojną światową, kiedy żołnierze wrogich armii włoskich i niemieckich tworzyli ich rozległe sieci w wysokich górach, aby zabezpieczyć punkty obserwacyjne. Większość z nich nadal istnieje, tylko teraz są używane wyłącznie dla przyjemności – jeśli można to tak nazwać.

Tutaj, w paśmie Rofan w austriackich Alpach Brandenburskich, wszędzie można znaleźć klettersteig. Solidny, teksturowany wapień tworzy dla niego idealne środowisko – dobre do mocowania niezawodnych śrub i dobre do niezawodnego oparcia dłoni i stóp. Trasy tutaj są również zaskakująco wygodne. Nasz transfer z lotniska w Monachium dzień wcześniej zabrał mniej niż dwie godziny, po czym nastąpiła krótka przejażdżka kolejką linową do Erfurter Hütte, naszej tradycyjnej alpejskiej chaty na weekend. Przyleć do Innsbrucka, a od kolejki linowej dzieli Cię tylko godzina jazdy autobusem.

Zrobiłem już kilka tras via ferrata, ale nie celowo. To było na dwutygodniowej wędrówce przez Dolomity kilka lat temu z przyjaciółmi. Nie spodziewaliśmy się, że trafimy na tego rodzaju trasy, ale okazało się, że jest ich mnóstwo i nie mieliśmy innego wyjścia, jak przejechać je wszystkie bez niezbędnego sprzętu – innymi słowy, bez czegokolwiek, co mogłoby nas powstrzymać przed upadkiem. To nie było zabawne.

Tym razem, gdy stałem u podnóża zupełnie nieprawdopodobnej trasy dla człowieka, czyli Achensee 5 Peaks, ucieszyłem się, że mam wszystkie dzieła:hełmy, uprzęże i karabińczyki „krowie ogony”.

W jednym z takich momentów „po prostu nie myśl o tym” przypiąłem swój zestaw via ferrata do kabla, który został przykręcony do wapienia, a następnie podążyłem za nim w górę do nawisu około pięciu metrów powyżej. Gdzie to się stało, musiałbym się dowiedzieć.

Po 10 minutach wspinaczki spojrzałem w dół i zobaczyłem powietrze pod stopami – i to dużo. Jestem turystą, nie wspinaczem, i nigdy wcześniej nie byłem tak daleko od ziemi. To było dziwne uczucie, wiszą tam z jedną spoconą dłonią, trzymającą metalowy kabel, a drugą rozpaczliwie zaczepioną o szczelinę w skale. 30 minut później spadek pode mną potroił się.