W ciągu kilku minut, o ile żołnierz mógł zobaczyć, na błoniach nie było żywej istoty, a każdy krzak i drzewo na nim, które nie było już poczerniałym szkieletem, płonął. Huzarzy byli na drodze poza krzywizną ziemi, a on nic ich nie widział.

Później ta tarcza zatoczyła się na nogach statywu i stała się pierwszą z maszyn bojowych, jakie widziałem. Pistolet, którym prowadził, został odsłonięty w pobliżu Horsell, aby dowodzić piaskownicami, i to właśnie jego przybycie przyspieszyło akcję. Gdy gibcy strzelcy przeszli do tyłu, jego koń wdeptał w króliczą norę i spadł, rzucając go w zagłębienie terenu. W tym samym momencie pistolet eksplodował za nim, amunicja wybuchła, wokół niego płonął ogień, a on znalazł się pod stosem zwęglonych trupów i martwych koni.

— Leżę nieruchomo — powiedział — przestraszony ze strachu, z przednią ćwiartką konia na sobie. Zostaliśmy wykończeni. A zapach – dobry Boże! Jak spalone mięso! Upadłem konia zranił mnie w plecy i musiałem tam leżeć, aż poczułem się lepiej. Zupełnie jak parada, która trwała minutę wcześniej, a potem potknięcie się, huk, świst!”

Nagłówek H1

Nagłówek H2

Nagłówek H3

Nagłówek H4

Nagłówek H5

Nagłówek H4

Przez długi czas ukrywał się pod martwym koniem, zerkając ukradkiem na błonia. Mężczyźni z Cardigan próbowali rzucić się w potyczkę do dołu, po prostu po to, by zniknąć z istnienia. Potem potwór wstał i zaczął spokojnie chodzić tam iz powrotem po błoniach wśród nielicznych uciekinierów, a jego przypominający głowę kaptur obracał się dokładnie tak, jak głowa zakapturzonej istoty ludzkiej. Coś w rodzaju ramienia niosło skomplikowaną metalową obudowę, wokół której iskrzyły się zielone błyski, az jej lejka wypalał się Heat-Ray.

1. Przez jakiś czas słyszał grzechotanie Marsjan, a potem znieruchomiał.
2. Gigant do końca uratował stację Woking i jej skupisko domów; potem w jednej chwili pojawił się promień ciepła, a miasto stało się stosem ognistych ruin.
3. Wtedy STWÓR wyłączył Promień Ciepła i odwrócił się plecami do artylerzysty, zaczął brnąć w kierunku tlącego się sosnowego lasu, który osłaniał drugi cylinder.
4. W tym momencie z dołu wybudował się drugi błyszczący Tytan.

Drugi potwór podążył za pierwszym i wtedy artylerzysta zaczął czołgać się bardzo ostrożnie po gorącym popiele wrzosu w kierunku Horsell. Udało mu się przedostać żywcem do rowu przy drodze i tak uciekł do Woking. Tam jego historia stała się ejakulacyjna. Miejsce było nieprzejezdne. Wygląda na to, że żyło tam kilka osób, w większości rozgorączkowanych i wielu spalonych i poparzonych. Został odsunięty na bok przez ogień i ukrył się wśród prawie rozpalonych stosów popękanego muru, gdy powrócił jeden z marsjańskich gigantów. Widział, jak ten ściga człowieka, chwyta go jedną ze swoich stalowych macek i uderza głową o pień sosny. Wreszcie po zmroku artylerzysta rzucił się na nią i przedostał się przez nasyp kolejowy.

Od tego czasu czaił się w kierunku Maybury w nadziei, że wydostanie się z niebezpieczeństwa w kierunku Londynu. Ludzie ukrywali się w okopach i piwnicach, a wielu z ocalałych uciekło w kierunku wioski Woking i Send. Był pochłonięty pragnieniem, dopóki nie zauważył, że jeden z wodociągów w pobliżu łuku kolejowego jest zepsuty, a woda bulgocze jak źródło na drodze.

To była historia, którą od niego dostałem, kawałek po kawałku. Uspokoił się, mówiąc mi i starając się, abym zobaczyła rzeczy, które widział. Powiedział mi na początku swojej opowieści, że nie jadł nic od południa, a ja znalazłem w spiżarni trochę baraniny i chleba i przyniosłem to do pokoju. Nie zapaliliśmy żadnej lampy w obawie przed przyciągnięciem Marsjan, a nasze ręce ciągle dotykały chleba lub mięsa. Kiedy mówił, rzeczy wokół nas wyłaniały się mrocznie z ciemności, a zdeptane krzewy i połamane różane drzewa za oknem stały się wyraźne. Wydawałoby się, że przez trawnik przebiegło wielu ludzi lub zwierząt. Zacząłem widzieć jego twarz, poczerniałą i wychudzoną, tak jak bez wątpienia moja też była.

Kiedy skończyliśmy jeść, poszliśmy cicho na górę do mojego gabinetu, a ja znów wyjrzałem przez otwarte okno. W ciągu jednej nocy dolina stała się doliną popiołów. Ognie teraz przygasły. Tam, gdzie były płomienie, teraz pojawiły się smugi dymu; ale niezliczone ruiny zrujnowanych i wypatroszonych domów oraz zniszczonych i poczerniałych drzew, które ukryła noc, wyróżniały się teraz mizerne i straszne w bezlitosnym świetle świtu. A jednak tu i ówdzie jakiś obiekt miał szczęście uciec – tu biały sygnał kolejowy, tam koniec szklarni, biały i świeży wśród wraku. Nigdy wcześniej w historii wojen zniszczenia nie były tak masowe i tak powszechne. I lśniąc coraz jaśniejszym światłem ze wschodu, wokół dołu stały trzy metalowe olbrzymy, a ich kaptury obracały się, jakby oglądały pustkowie, które zrobili.

[Poznaj najlepsze krajowe lokalizacje 2017: https://pl.sportsfitness.win/sporty-ekstremalne/Inne-Sporty-ekstremalne/1018049777.html ]