Kocham Cię, Liverpool:jak rozmawiać o miłości i klubie piłkarskim

Dla mnie, sport jest w rzeczywistości szansą, aby inni ludzie popychali nas do doskonałości.

– Robina Williamsa, Stowarzyszenie Umarłych Poetów

Wskazówki są wszędzie. Jest myrmidon James Milner, najwięcej asyst prowadzących do bramek w historii Ligi Mistrzów, którego kwadratowa szczęka stachanowicka szczerość sprawiła, że ​​Clark Kent podniósłby szklankę wzbogaconego mleka w saludzie. Jego 102 podania przeciwko West Hamowi są najwyższe w pierwszym tygodniu gry. Kiedy ty i ja widzimy Jamesa Milnera, nie widzimy piłkarza multimilionera, ale kulminacją 22 lat wytrwałości. Jest aż nadto świadomy swoich ograniczeń technicznych, jak my, i wszystkie chwile, w których mógł zdecydować się na poddanie, a nie, dodały do ​​tego, w którym nosi opaskę dla najbardziej znanego klubu piłkarskiego na świecie.

Jest Sadio Mane, który nie byłby na miejscu jako prywatny detektyw Los Angeles, w jednej z powieści kryminalnych Raymonda Chandlera. Lubi dreszczyk pościgu:wbiega w zakręty, tylko po to, by pokonywać jego znaczniki przy najciaśniejszych zakrętach, robienie najtrudniejszych ucieczek – ślepe zaułki są dla niego tym, czym mętna woda jest dla węgorza elektrycznego.

Jego matka w Senegalu krzyczała:ostrzegając go przed okrutną ścieżką, którą wszedł nowicjusz Sadio, kiedy zadzwonił z Egiptu, aby powiedzieć jej, co zamierza robić jako karierę. Istnieją historie o handlu niewolnikami w afrykańskim futbolu, które spowodowały, że zwieracze zacisnęłyby się zgodnie. Obie profesje (piłkarz lub prywatny detektyw) poruszają się po mrocznym podbrzuszu znużonego, ostrożny krajobraz, w którym ludzie są postrzegani jako zwykły towar, znaczy do końca, przeznaczony na stracenie. Ale Sadio zawsze był zbyt szybki i sprytny.

koszulka z numerem 10 – medal honoru w piłce nożnej, zarobione tylko przez graczy, którzy myślą o trzy kroki do przodu – dla Sadio oznacza to o wiele więcej niż większość. Kiedy w niedzielę strzelił dwa gole i wpisał nazwisko oraz numer na plecach, można powiedzieć. To było podobne do Philipa Marlowe'a, który lśnił swoje odznaki brasso i aksamitną szmatką, i umieścić go z powrotem na kominku, aby wszyscy mogli go zobaczyć. Będzie to robił przez cały sezon.

Kiedy ty i ja patrzymy na Sadio Mane, widzimy mężczyznę w pudrowoniebieskim garniturze i granatowej koszuli, fedora i wzorzyste skarpetki uśmiechające się jak pochodnia, zapraszając kolejne wyzwanie.

Inni mogą zobaczyć arkusz zespołu – widzimy indywidualne historie triumfu nad leniwym zapomnieniem – każda wyjątkowa. Tam na arenie znajdziesz większą prawdę.

14 sierpnia – Przynęta traci wystrój

Co roku czekanie na grę ulubionego klubu piłkarskiego jest jak przyjmowanie ukochanej osoby na lotnisku – to zarówno oczekiwanie, jak i podróż. Obliczanie czasu potrzebnego na demontaż samolotu, dodaj, że wraz z czasem dojazdu do i z karuzeli bagażowej, znalezienie wózka, a potem właściwej bramy – tylko dłużej. Stoisz z filiżanką kawy – uważając, aby jej nie przechylić, sprawdzając godzinę. A nawet jeśli to zrobisz, jest wybaczone, ponieważ wszyscy jesteśmy trochę niezdarni w miłości. (Cieszymy się, że początek jest już za chwilę.) Wszyscy jesteśmy niezdarni w miłości, ale nie musimy.

Stan człowieka mówi, że im bliżej jesteś, tym bardziej będziesz zadowolony. Mówiąc „Kocham cię” na koniec słów, w pewien sposób, nie tylko oznacza uczucie, ale także znużoną afirmację. Upadek języka zamyka się brakiem wyobraźni i przytulnym katharsis. Kiedy jesteśmy leniwi w języku miłości, jesteśmy uwikłani w oszustwo, które popełniamy wobec siebie.

Kochanek, umownie, jest mistrzem tautologii – dwukrotnego powtarzania tego samego w różnych słowach. Takie jest cierpienie, jak wąż zjadający własny ogon, staje się figurą nietzscheańskiej daremności. Lepiej więc grzebać i jąkać się, szukać słów, których jeszcze przed chwilą nie było, jak kuglarz, niż udawać rzeczowniki i przymiotniki, jak nieprane zawiązane chustki wychodzące z rękawów.

dziennikarze futbolowi, jak bezmyślni Romeo, wymieniać się oklepaną mądrością, rządzonych przez tyranię tautologii i handlujących frazesami, by udobruchać ukochaną grę. Zamiast, oszukuj się jak kochanek, jako pisarz, jako fan. Wyrzekaj się tego, co łatwo widoczne – jesteśmy perusersami, nie papugi. Odsuńmy się, zobacz prostolinijne stereotypy, etykiety i przytłaczająca oczywistość doprowadzają się do wyczerpania. Zwróć uwagę, poczekaj na przebłysk alternatywy do rozwikłania. W ten sposób kochasz i mówisz o tym, co kochasz.

Próba musi polegać na wyrwaniu się z tego cyklu; czy to ze względu na estetykę, czy tylko na przekór (ale z pewną miarą, zdrowy dystans i bez werbalnych rękoczynów). Ziarno głosu pisarza futbolowego zawsze będzie brzmiało głośniej niż medium – „nie wyrażaj przesłania, ale przekaz przesłania” – koncertowy baryton Charles Panzéra udowodnił to przez wieki.

Ani piłka nożna, ani miłość nigdy nie przestaną wyjaśniać – po prostu zatrzymują się, by zrobić aluzje. Można tu znaleźć niuans:fragment gry (w piłce nożnej) ma obfite iteracje, rytmiczne tiki, naglące jąkanie i błagalne intonacje. Mowa porusza się stopniowo, meandruje, porusza się po liniach prostych, i często się cofa. Proklamacje fragmentu, jak dyskurs kochanka, może umrzeć w środku, a nawet początek zdania, jednak w próbie wyrażenia jest szczerość – sięgnięcie po piękno pod koniec zachodu słońca. Z tą samą zauroczoną powagą dla formy pisanie i dialog mogą uciec przed znojem foremek do ciastek i wcześniej zaplanowanej treści kładzionej przed nami dla radości, konsumpcja bierna.

Aby po prostu powiedzieć, „Kocham mój zespół / kocham cię / tak się stało” wyrządza krzywdę granicom krytyki, i poetów, rozgrywający, tęskne japonki, niezrozumiani indywidualiści, dziwaków, Kenny Daglishe i Kleopatry.

15 sierpnia – Dlaczego wciąż zakochujemy się w sierpniu?