Spanie na zewnątrz:przez 48 godzin wybraliśmy się na dziki kemping w South Downs i przeżyliśmy, aby opowiedzieć historię

Patrzę na moją torbę, a potem na jego. Od razu widzę, że jego torba wygląda jak torba kogoś, kto wie, co robi. Jest na nim wiele zamków i kieszeni. Jest pas biodrowy, wystająca z niego rurka do picia, a na dole przymocowany śpiwór. Torba Dave'a zapewnia wsparcie kręgosłupa, moja nie. Patrzę na moją torbę z dezaprobatą.

Dave przywiózł dla mnie mapę, kompas, przewodnik nawigacyjny po South Downs Way, kanister z gazem i zapasową sakiewkę na wodę. Można śmiało powiedzieć, że Dave pomyślał o wszystkim.

Wskakujemy do pociągu do Eastbourne i badamy wędrówkę trasa, którą będziemy jechać. Wyznaczamy potencjalne miejsca do dzikiego biwakowania i dyskutujemy, jak daleko możemy przejść realistycznie w ciągu 48 godzin. Obawa ustępuje miejsca podekscytowaniu, a ja zaczynam rozkoszować się potencjalną wolnością i ucieczką, która nas czeka.

W połowie pierwszego wzniesienia uświadamiamy sobie, że żadne z nas nie jest tak sprawne, jak trzeba. Nasza samoocena jest jeszcze bardziej osłabiona, gdy widzimy parę w średnim wieku, szczęśliwie kroczącą w przeciwnym kierunku. Kończą South Downs Way i podskakują wraz z wigorem ateńskich bogów. To, że jestem już trochę zmęczona i sięgam po swój pierwszy batonik zbożowy, nie wydaje się nikomu przeoczyć.

Sceneria wzdłuż odcinka Seven Sisters South Downs Way jest jedną z najpiękniejszych, jakie kiedykolwiek widziałem w Wielkiej Brytanii. Toczące się wzgórza i nieziemskie białe klify, smagane wiatrem drzewa wyglądają jak coś z obrazu Salvadora Dali lub okładki albumu Biffy Clyro; wszystkie wygięte pod kątem 90 stopni jak jedna z łyżek Uri Gellera.

Zatrzymujemy się na wzgórzu z epickim widokiem na Białego Konia Litlingtona – gigantyczną, kredową postać w kształcie konia wyrzeźbioną w zagłębieniach. To tutaj wyciągamy piec BruKit i podgrzewamy nasze pakowane próżniowo posiłki. Nie jestem pewien, czy to tylko moje przytłaczające poczucie głodu, czy też jedzenie jest naprawdę dobry, ale w mgnieniu oka wyśmiewam je.

Kolejna godzina marszu i docieramy do Litlington. Słońce zachodzi, ale zamiast podjąć rozsądną decyzję o znalezieniu odpowiedniego miejsca na biwak, gdy jest jeszcze jasno, podejmujemy znacznie fajniejszą decyzję i uderzamy w lokalnego pijaka o nazwie Pług i brona. Rozmowny barman przygotowuje dla nas kilka piw i napełnia nasze plecaki z wodą, podczas gdy Dave i ja przeszukujemy mapę w poszukiwaniu miejsc dalej przed nami, gdzie moglibyśmy obozować.

Gdy płacimy, barman pyta nas, gdzie mieszkamy. Ze względu na szare obszary wokół legalności dzikiego kempingu kłamię i mówię mu, że zatrzymujemy się w Alfriston Camping Park. Niezręcznie okazuje się, że zna właściciela i proponuje, że zadzwoni do nas. Mówię mu, że nie będzie to konieczne, dziękuję za uzupełnienie wody i szybko wyjdź. Na zewnątrz Dave wygląda na zdezorientowanego i czuje, że moje zachowanie w pubie sprawiło, że wyglądaliśmy podejrzanie. Prawdopodobnie ma rację, ale teraz mamy większe problemy. Jest ciemno, a my wciąż jesteśmy około mili od obrzeży Alfriston.

Z naszymi namiotami możemy spać wszędzie, ale obrzeża Alfriston były naszym celem od chwili, gdy opuściliśmy Eastbourne. Decydujemy się iść tam po ciemku z latarkami na głowę zamiast spać na polu w pobliżu pubu. Chwilę potykamy się na drodze i niedługo zdajemy sobie sprawę, że przegapiliśmy zakręt. Obok nas parkuje pick-up i proponuje, że nas podwiezie. Martwimy się, że zabierze nas bezpośrednio do pobliskiego kempingu, czyli dokładnie tego miejsca, którego staramy się unikać, więc grzecznie go odrzucamy. Zdezorientowany naszą odmową, mimo to daje nam jasne wskazówki, jak dostać się do Alfriston.

Kolejne 20 minut, gdy idziemy w kierunku Alfriston, mija w niezdecydowaniu. Rutyna wygląda mniej więcej tak:wybierz miejsce, porozmawiaj o wielu pozytywach, wahaj się, zdecyduj, że to nie jest właściwe miejsce, idź dalej i powtarzaj. Po pewnym czasie natkniemy się na szeroką otwartą przestrzeń, która wydaje się dojrzała do dzikiego biwakowania. Czuje się na uboczu, cicho i jest to miejsce, w którym możemy spać bez nadepnięcia przez nocnych mieszkańców. W powietrzu unosi się ostry zapach, ale przypisujemy to ogólnemu wiejskiemu aromatowi i akceptujemy go jako część doświadczenia.

Ziemia jest bez wątpienia najbardziej nierówną rzeczą, na jakiej kiedykolwiek spałem. Zasypiam i wysypiam się, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że ​​bez namiotu nad głową jesteśmy odsłonięci i bezbronni. Nocne skrzeki dzikich zwierząt w okolicy, które walczą i cudzołożą ze sobą w ciemności, nie poprawiają mojego stanu umysłu, a zimne powietrze ogarnia mnie do tego stopnia, że ​​w końcu noszę wszystkie ubrania, które przyniosłem. ze mną.

W ciemności wydawało się, że jest to wspaniałe, dzikie miejsce do biwakowania. W świetle czuje się wystawiony na drganie zasłon i poranne wyprowadzanie psów. Przyrzekamy, że nie popełnimy ponownie tego samego błędu i mówimy sobie, że przed zachodem słońca znajdziemy miejsce na dzisiejszą noc.

Drugi dzień obfituje w wydarzenia. Jakieś osiem mil dalej, w dół wzgórza goni nas stado przeganiających się krów. Około 15 mil dalej dosłownie widzimy tornado na szczycie sąsiedniego wzgórza. Gdzieś w okolicach 18 mil otwierają się niebiosa i jesteśmy przemoczeni od stóp do głów przez ulewny deszcz. Piorun i błyskawica towarzyszące temu monsunowi sprawiają, że czuję się jak postać z apokaliptycznego filmu o przetrwaniu.

Okazuje się, że Dave jest rodzajem maszyny do chodzenia na świeżym powietrzu. Wyobraź sobie, że Terminator miał kudłatego kochanka z jednym z prezenterów Countryfile, a ty masz go w pigułce. Podczas gdy jestem gotów przestać chodzić, prawdopodobnie na zawsze, gdzieś około 20 mil; Dave orze jak opętany. Jego osobista mantra z ostatnich kilku mil wydaje się brzmieć „Do Pyecombe i dalej”, wewnętrznie moja jest „Stop. Proszę. Zatrzymaj to. Nie chcę już chodzić. Po prostu zatrzymaj to.”

Wyznaję Dave'owi na obrzeżach wioski, że nie chcę iść dalej niż Pyecombe. Mówię mu, że chcę po prostu posiedzieć w pubie, zdjąć przemoczone buty i skarpetki, i zjeść własną wagę według dań z menu. Skończyłem z chodzeniem, mówię mu. GOTOWE. Gotowe. Znosi to zaskakująco dobrze, a kiedy po chwili ponownie uderza w nas ulewny deszcz, wyjawia, że ​​mój plan może być mimo wszystko najlepszy.

Zapadam w sen, a kiedy słońce budzi mnie kilka godzin później, mam takie samo uczucie spokoju i harmonii, jakie miałem poprzedniego ranka. Zdaję sobie sprawę, że jest to istota dzikiego biwakowania i dlatego coraz więcej ludzi to uwielbia. Rozpoczęcie dnia w szczerym polu, z samym niebem nad głową, daje niewiarygodne uczucie eskapizmu. Zapominasz o emocjonalnym rollercoasterze, który cię tam wpakował, zapominasz, że twoje ubrania są mokre, a stopy tak bardzo bolą, że chcesz je odciąć, zapominasz o obowiązkach dorosłego życia i kłopotach coraz bardziej problematycznego świata, zapominasz to wszystko. Wszystko staje się o chwalebnym momencie, kiedy ty i natura są splecione. Jest piękny.

Mój stan zen, niejasno Dalajlama, zostaje przerwany przez stado owiec, które przechodzi przez wzgórze za nami. Martwiąc się, że niedługo odkryje nas zirytowany farmer, budzę Dave'a i mówię mu, że czas na szybkie wyjście. Pakujemy nasz sprzęt tak szybko, jak to możliwe i szybko wędrujemy z powrotem w kierunku Pyecombe. Wspinamy się na najbliższą stację kolejową w Hassocks, wsiadamy do pociągu do London Victoria i siedzimy w spokojnej ciszy jako metę naszej dzikiej przygody pojawia się w zasięgu wzroku. W Victorii żegnamy się i zgadzamy się wkrótce powtórzyć. Oboje skończyliśmy z normalnym kempingiem. Odtąd wszystko kręci się wokół worków namiotowych i pokrzywy.

Ogromne podziękowania dla AlpKit za umożliwienie tej dzikiej przygody na kempingu poprzez dostarczenie sakw namiotowych, czołówek i kuchenki kempingowej BruKit.

Aby przeczytać pozostałe funkcje z czerwcowego wydania „Wild”, przejdź tutaj