Metronom w oku Burzy – Tak długo, Michael Carrick

„Nigdy nie możesz popełnić dwa razy tego samego błędu, ponieważ za drugim razem to nie pomyłka, to wybór”.

Steven Denn

Stan angielskiego futbolu w 2000 roku można opisać jedynie jako ranę, którą zadano sobie samemu. Miał zakrwawiony nos, pęknięta czaszka, i wstrząśnienie mózgu uzyskane przez wbicie się głową naprzód w tę samą ceglaną ścianę raz za razem. Nikt nie mógł zaprzeczyć, że angielska pomoc była w stagnacji poza punkt bez powrotu, nikt poza samymi istotami w centrum wspomnianej mrocznej stagnacji. Doszło do kryzysu tożsamości w obszarze boiska przeznaczonym do kontrolowania gry i doprowadzenia jej do przeciwnika. Podczas gdy Premier League była świadkiem napływu europejskich trenerów, ideały i taktyka; żaden z nich nie przedostał się do reprezentacji narodowej. Nastąpiła taktyczna rewolucja ogarniająca ziemie, a defensywny pomocnik był podstawą tej zmiany. W międzyczasie, średniowieczni menedżerowie Anglii trzymali się swojej tradycji rozmieszczania pomocników z pudła do pudła, a ich kawaleria obejmowała graczy takich jak Lampard, Gerrard i Ince, kto mógł tłuc każde źdźbło trawy na boisku, a kiedy nie mogli zbliżyć się do piłki, uderzyć Achillesa przeciwnika w uległość. Albert Einstein pojawił się w ich snach krzycząc „Obłęd” na cały głos, nawet wtedy, gdy Anglia oczekiwała różnych wyników, powtarzając te same autodestrukcyjne wzorce. Zignorowali typ gracza, który może coś zmienić.

Angielski futbol zdecydował się pozostać drugą klasą w porównaniu z najlepszymi drużynami kontynentalnymi, nie uznając klejnotu gracza, nie tylko raz, ale dwa razy. Jak na ironię, obaj gracze uprawiali swój handel w tym samym klubie. Zdobyli wiele tytułów w tym samym klubie, ale grube ryby w Związku Piłki Nożnej nie dbają o to. Spójrzmy jednak na fakty. W obliczu przemysłu Lamparda i machismo Gerrarda, na elegancję Scholesa i Carricka nie było miejsca, pewno. Podczas gdy ten pierwszy zawiesił buty po odejściu Sir Alexa z Manchesteru United, Michael Carrick pod koniec sezonu piłkarskiego 2018 spuszcza kurtynę z błyskotliwej kariery.

Zapomnij o miłośnikach piłki nożnej na całym świecie, Carrick przez cały czas spędzony na Old Trafford spolaryzował opinię nawet wśród wiernych mieszkańców Mancu. Mówią, że koszulka z numerem siedem w Manchesterze United ma dużą wagę ze względu na swoją historię. Carrick błagałby, by się różnił, odziedziczył liczbę szesnaście po ognistym Irlandczyku, który wszedł na boisko z zamiarem przełamania przeciwnika na pół. Nie mówiąc o Roy Keane był jednowymiarowy, łamiący kostki pit bull; po prostu był z Cork, naprawdę. Był także jednym z najlepszych podań futbolu. Był kapitanem, który brał grę za kark i obracał ją z zaciekłością i precyzją, owinięty w futrzane spojrzenie brwi, które zamieni Meduzę w kamień. Kiedy Carrick odebrał tę koszulkę w lipcu 2006 roku, niewiele wiedział o oczekiwaniu i osądzie, który się z tym wiąże.

Michael Carrick był kompletną antytezą Irlandczyka. Energia Carricka była delikatnym trzaskiem korka butelki Pinot Noir, podczas gdy Keane był rundą Ognistego Cynamonu Płonącego Leprechauna. Niepopełnić błędu, Carrick był świetnym pokonującym piłkę; ale ten, który walczył w ostateczności, z westchnieniem w głowie połączonym z samonaganą za to, że pozwolił sytuacji wymknąć się spod kontroli przez nie przechwycenie piłki w pierwszej kolejności. Keane zmierzył się z entuzjazmem graniczącym z maniakalną, potem spojrzał na swojego upadłego przeciwnika z pogardą dla jego słabości.

Z biegiem lat głosy sprzeciwu wciąż rosły. Podejście Carricka zostało oznaczone jako leniwe, co miało więcej wspólnego z oczekiwaniem na zawadiacką piłkę nożną wpojoną w psychikę kibiców, zamiast zrozumienia umiejętności Carricka. Bez zrozumienia, nigdy nie może być uznania, a Carrick pozostał jednym z najbardziej niezrozumianych angielskich graczy swojego pokolenia. Podczas gdy reprezentacja Anglii podejmowała jedną po drugiej żałosną próbę zdobycia chwały w Pucharze Świata, na barkach chaotycznego pomocnika, Michael dyktował tempo jednemu zwycięskiemu zespołowi po drugim w Manchesterze United. Atletyczny pomocnik był powszechny w angielskiej piłce nożnej. Ale już, pomocnik, który mógł otrzymać podanie na pół obrotu jedną nogą, i bez wysiłku wypuścić go wraz z drugim koledze z drużyny w lepszej pozycji? To było coś, co mógł zrobić tylko Carrick, i to również z prostotą, która przeczyła mózgowej naturze jego stylu gry. Porażka Anglii byłaby zyskiem Manchesteru United.

Kibice chcieli zobaczyć Michaela Carricka z rozbiórki Romów 7-1 przez Manchester United w Lidze Mistrzów. Duchy Roya Keane'a kręciły się wokół każdego występu, i po prostu nie mógł zrobić wystarczająco dużo, aby ich przekonać. Ich jedynymi barometrami sukcesu pomocnika były gole, asystuje, i autorytatywna obecność na środku boiska, podawane z dużą ilością chrupiących dodatków z boku.