Podstawy szkolenia:nurkowanie i wysokość

Podstawą nurkowania jest zrozumienie związku między ciśnieniem a objętością. Ta zależność dyktuje naukę stojącą za planowaniem nurkowania i dostarcza wskazówek dotyczących latania po procedurach nurkowania i nurkowania na wysokości. Przewijanie do treningu rdzeniowego na wodach otwartych, powracamy do dwóch kwestii związanych z planowaniem nurkowania, jeśli chodzi o nurkowanie i wysokość:

Latanie po nurkowaniu

Zgodnie z tabelą PADI/DSAT RDP, jeśli lecisz po jednym nurkowaniu bezdekompresyjnym, odczekaj minimum 12 godzin. Do nurkowań powtarzalnych i/lub wielodniowych, pozostawić minimalną przerwę na powierzchni przed lotem wynoszącą 18 godzin. SSI zaleca, aby zawsze odczekać co najmniej 24 godziny po nurkowaniu przed lotem, aby uniknąć problemów z dekompresją.

Wysokość

Według PADI i SSI, przy nurkowaniu na wysokości powyżej 1 obowiązują specjalne procedury, 000 stóp (300 m).

Więc, jeśli chodzi o nurkowanie i wysokość, jasne jest, że dzieje się coś, co może niekorzystnie wpłynąć na nasze ciała. Ale co się właściwie dzieje?

Zmiana ciśnienia otoczenia

Odpowiedź ma związek ze względną kompresją i szybkością wchłaniania i uwalniania azotu przez nasze ciała. Na poziomie morza jesteśmy narażeni na jeden bar ciśnienia otoczenia. Jednakże, wraz ze wzrostem wysokości, na przykład w górzystym regionie lub podczas lotu, względne ciśnienie otoczenia spada.

Standardowe tabele nurkowe i większość algorytmów komputerowych oblicza czas nurkowania na podstawie hipotetycznego nurka powracającego na powierzchnię na poziomie morza. Tutaj, ciśnienie cząstkowe azotu (ppN ₂ ) wynosi 0,79 bara.

Ale już, wyobraź sobie, że nurkujemy do 33 stóp (10 m). Jesteśmy teraz pod ciśnieniem dwóch barów i ppN ₂ wynosi 1,58 bara (2 x 0,79). Różnica wynosi 0,79 bara, który nazywa się gradientem ciśnienia. Jeśli nurek wystarczająco długo przebywał na 33 stopach (10 m), ciało w końcu zostanie nasycone azotem zgodnie z ciśnieniem otoczenia. Nurek mógłby, hipotetycznie, pozostają na tej głębokości w nieskończoność bez wchłaniania dodatkowego azotu.

Jednakże, kiedy nurek zaczyna się wynurzać, zmienia się gradient ciśnienia. Ciśnienie parcjalne gazów spada, a proces nasycenia odwraca się. Gaz obojętny dyfunduje z tkanek organizmu do krwiobiegu. Z krwi gaz trafia do płuc i ostatecznie, z ciała z każdym wydechem.

Teoria dekompresji

Historycznie Kapitan Robert Workman z Jednostki Eksperymentalnego Nurkowania Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (NEDU) dokonał fundamentalnego postępu w teorii dekompresji, kiedy odkrył, że istnieje maksymalny gradient ciśnienia azotu, jaki może zawierać każda tkanka po wynurzeniu. Kapitan Workman nazwał tę obliczoną maksymalną kwotę „wartością m”.

Kluczowym czynnikiem jest gradient ciśnienia azotu rozpuszczonego w organizmie w stosunku do ciśnienia parcjalnego azotu na aktualnej głębokości (lub po powrocie na powierzchnię). Zarządzanie tym gradientem jest sztuką zarządzania potencjalnym ryzykiem choroby dekompresyjnej w odniesieniu do bezpiecznych prędkości wynurzania i – jak tutaj omawiamy – zarządzania tym ryzykiem DCS podczas nurkowania na wysokości lub lotu po nurkowaniu.

Uwagi dotyczące wysokości

Nurkowanie na wysokości lub latanie po nurkowaniu powoduje spustoszenie w związku z ekspozycją na azot i obliczeniami gradientów ciśnienia, które wykorzystują standardowe tabele nurkowe i modele komputerowe.

Na przykład, jeśli nurkujesz w górskim jeziorze, ciśnienie atmosferyczne jest niższe. Względna różnica (i odpowiadający jej gradient ciśnienia) między ciśnieniem atmosferycznym a ciśnieniem pod wodą wzrasta. W związku z tym, wpływ nurkowania na dowolną głębokość jest proporcjonalnie większy niż przy tym samym nurkowaniu na poziomie morza. Z tego powodu, nurkowania na wysokości mają krótsze czasy bezdekompresyjne/bezprzystankowe.

Nurkowie mogą korzystać z prostych tabel wysokości z typowym ciśnieniem otoczenia na różnych wysokościach podczas wykonywania tego typu nurkowań. Także, wiele nowoczesnych komputerów nurkowych umożliwia użytkownikom dostosowanie i ponowną kalibrację urządzenia do różnych ciśnień otoczenia. Specjalistyczne szkolenia dla nurków wysokościowych uczą prawidłowych procedur i rozważań dotyczących planowania.

Musisz również podjąć środki ostrożności, jeśli musisz wjechać na wysokość po nurkowaniu na poziomie morza. Na przykład, jazda z powrotem nad pasmem górskim po całym dniu nurkowania na morzu wymagałaby dłuższej przerwy na powierzchni przed bezpiecznym podjęciem podróży. Niezastosowanie się do tego powoduje zwiększony gradient ciśnienia między azotem w twoich tkankach a twoim otoczeniem. To zmusza twoje ciało do szybszego rozproszenia azotu – być może zbyt szybko, aby zrobić to bezpiecznie. Może to wywołać chorobę dekompresyjną.

Wysokość i latanie

To samo dotyczy latania. Kabiny samolotu są pod ciśnieniem równoważnym około 7, 800 stóp, lub 2, 400 metrów wysokości. Ten, ponownie, oznacza, że ​​lot bezpośrednio po nurkowaniu zwiększa gradient ciśnienia zaabsorbowanego gazu w porównaniu z ciśnieniem otoczenia. Może dojść do punktu, w którym ciało nie będzie w stanie nadążyć. Tworzą się pęcherzyki i pojawia się choroba dekompresyjna.

Jeśli planujesz nurkować na wysokości większej niż 1, 000 stóp (300 m), uzyskaj odpowiednie przeszkolenie, aby bezpiecznie planować i wykonywać swoje nurkowania. I, podobnie, jeśli planujesz wyprawę nurkową, zapewnić wystarczającą przerwę na powierzchni przed powrotem na wysokość wyższą niż 1, 000 stóp lub lecieć do domu. Nurkowanie i wysokość nie muszą być sprzeczne, pod warunkiem, że dobrze zaplanujesz i podejmiesz odpowiednie środki ostrożności.

[Podstawy szkolenia:nurkowanie i wysokość: https://pl.sportsfitness.win/lekkoatletyka/nurkowanie/1018042852.html ]