Czerwony Gerard wygrywa złoto | Pełny raport olimpijskiego stylu stoku

FINAŁ

Norwegom udało się wprowadzić całą czwórkę swojej drużyny do finału, a Kanada, która dokonała tego samego wyczynu, miała wszelkie zadatki na wyścig dwóch koni po złoto.

Stale Sandbech – norweski chłopiec z plakatu – słusznie objął prowadzenie, wykorzystując całe swoje doświadczenie (nie wspominając o niektórych z najlepszych umiejętności w branży), aby połączyć dwa czyste przejazdy. Jego najlepszy wynik wypadł w rundzie 2 z linią, która zawierała zamianę frontlip na przód tępy (tak, to tak technicznie, jak się wydaje), frontlip fakie cab 270 out, cab 1 back miller, frontside miller, frontside 1440, backside 1260, kabina 1260. Uff!

Każdy, kto oglądał regularne gramy Stale'a sfilmowane przez samozwańczego „Boga Gimbala”, będzie zaznajomiony z powietrzną świadomością tego gościa, ale zobaczenie, jak uderza w te ogromne obroty pod presją biegu na żywo, było czymś, co warto zobaczyć.

Tymczasem Mark McMorris kontynuował swoją niezwykłą historię powrotu prosto z hollywoodzkiego filmu. Kanadyjczyk, który doznał dwóch przerażających kontuzji w ciągu ostatnich dwóch sezonów, nie wykazywał żadnych negatywnych skutków w PyeongChang, uzyskując jeden lepszy wynik Stale'a w drugim biegu z kilkoma potwornymi powietrzem przez kickery, w tym switch backside 12, frontside triple cork 1440 i szczerze szalony tył potrójny korek 1620. Kilka jego lądowań nie było zupełnie tak czysty, jak jego zwykły nieskazitelny standard, który pozostawiał szansę – tylko szczelinę, pamiętaj – dla kogoś, kto pójdzie o jeden lepszy w ostatniej rundzie.

Kto jednak mógłby się podnieść? Pod koniec drugiego biegu kilka wielkich nazwisk zmagało się na torze przeznaczonym do maksymalnego zajebania. Nie chodzi o to, że nie rzucano wielkich trików – prawie przy każdym biegu były momenty „przewijania” – ale między zmiennymi wiatrami, nietypowym układem i zwykłym wyzwaniem, jakim jest odłożenie ponad pół tuzina technicznych trików z rzędu, za każdym razem wydawało się, że coś idzie nie tak.

Szczególnie Red Gerard wydawał się zmagać z wiatrem. 17-latek z Kolorado waży mniej więcej tyle, co pusta paczka chipsów i chociaż jego linia w górnej części była chyba najbardziej kreatywna ze wszystkich, wyraźnie pompował prędkość podczas skoków – w wyniku czego kilka wycieki w seriach 1 i 2.

W międzyczasie Max Parrot walczył z własnymi demonami – głównie w formie frontside triple 14, którego dwukrotnie nie udało mu się ominąć, co zaowocowało bolesnymi uderzeniami. Jednak jego gra kolejowa – często wymieniana jako słabość tego króla Big Air – wydawała się celna. Jeśli zdołałby to zebrać do biegu 3, miałby wyraźny strzał na podium, a może nawet na złoto.

A co z faworytem, ​​Marcusem Klevelandem? Dzięki kontroli krawędzi i umiejętności improwizacji, o której zwykli śmiertelnicy mogą tylko pomarzyć, 18-letni ninja z Norwegii wydawał się stworzony na miarę tych najbardziej pomysłowych tras slopestyle. Jednak gdy robił mielone mięso z szalonej sekcji wysięgnika, jak dotąd nie udało mu się osiągnąć pełnego potencjału.

W tym momencie trzeba powiedzieć, że niektóre z najlepszych rzeczy w zawodach slopestyle’owych zdarzają się po upadku zawodnika, a finał olimpijski nie był wyjątkiem, z licznymi przypadkowymi trikami z masłem na ostatnim kostce, a nawet pływającym tyłkiem 180 od Stale na pokazie, aby podniecić purystów. Kleveland jednak wcześnie zdobył główną nagrodę kredytową dzięki temu oburzającemu 180 chybotliwemu pod koniec rundy 2:

Gdy wzięliśmy głęboki oddech na ostatnią rundę, każdy mógł wygrać, ale sprytne pieniądze były na McLovin. To powiedziawszy, jego rodak Seb Toots najwyraźniej nie otrzymał notatki. Będąc główną siłą w snowboardingu slopestyle przez większą część ostatniej dekady, prawdopodobnie będzie to ostatni występ olimpijski Tootsa, a on jechał jak człowiek, który wiedział, że ma ostatnią szansę na chwałę. Kiedy Stale upadł i tymczasowo siedział w srebrze, Seb wpadł i zaczął łączyć coś, co wyglądało na bieg jego życia – tylko po to, by naszkicować ostatnie uderzenie.

Tak to się czuło:

To właśnie w tym momencie PyeongChang osiągnął swój moment mędrca…

Czerwony Gerard. Zapamiętaj go? Amerykański młodzieniec najwyraźniej bawił się najlepiej w swoim (krótkim) życiu, uśmiechając się na górze i przytulając swoją drużynę trenerską, gdy poprawiał swój znak firmowy „przez jedno ramię” i przygotowywał się do ponownego wyjazdu. Pomimo wspomnianych wyżej problemów z szybkością, Red zdobył już serca wśród społeczności snowboardowej dzięki swojemu charakterystycznemu stylowi i wyczuciu kreatywnej linii – nie tylko pięknu frontowego powietrza nad słupkiem bramki.

A potem skądś znalazł prędkość. Niezależnie od tego, czy był to wiatr, czy wosk, gdy wyszedł z linii foka (która obejmowała taksówkę 50-50 backside 3 out, 50-50 boardlide 270 out, backside 3 nose tap i frontside 5 hand drag) znalazł siebie pędzi z dużą prędkością w kierunku pierwszego ze skoków.

Przełącz tył 1260. Wysięgnik.

Frontside podwójny korek 1080 poza przejściem bocznym. Nadepnął.

Tył potrójny korek 1440. Wallop!

To był magiczny bieg, który dał mu wynik 87,16 i prowizoryczne złoto.

Carlos Garcia Knight – pakiet niespodzianka z Nowej Zelandii – był następny, ale nie mógł poprawić swojego poprzedniego najlepszego wyniku 78,6.

A potem było trzech:Mark McMorris, Marcus Kleveland i Max Parrot.

McMorris wyszedł kołysząc z jedwabiście gładką górną częścią, ale jego próba podniesienia ante z trójkami tyłem do tyłu zakończyła się niepowodzeniem – w najlepszym razie musiałby zadowolić się srebrem.

1. Czerwony Gerard (USA) – 87,16
2. Max Parrot (CAN) – 86,00
3. MARK McMorris (CAN) – 85.20
4. Ståle Sandbech (NOR) – 81,01
5. Carlos Garcia Knight (NZ) – 78,60
6. Marcus Kleveland (NOR) – 77,76
7. Tyler Nicholson (Kanada) – 76,41
8. Torgeir Bergrem (NOR) – 75,80
9. Niklas Mattsson (Szwecja) – 74,71
10. Seppe Smits (BEL) – 69.03
11. Sebastien Toutant (CAN) – 61.08
12. Mons Roisland (NOR) – DNS

Następny był mercurial Kleveland. Czy zdoła to wszystko poskładać w ostatniej próbie? Ponownie, jego kontrola nad deską przez najbardziej techniczną z linii kolejowych była pozaziemska, ale niestety dla Teamu Norwegii rozpadła się podczas skoków.

Co pozostawiło jednego człowieka:Maxa Parrota. Pionowy styl Maxa i cicha – prawie robotyczna – bezwzględność nie przyciągnęły go do wszystkich, więc wydawało się to bitwą między T-1000 a dzielnym młodym Johnem Connorem. Jego bieg był odpowiednio przypominający maszynę, w tym hardway lipslide 270 wysunięty, tył 3 na 180 wysunięty, kabina 180 do 360 wysunięta, rodeo (ładnie rozplanowane, możemy dodać), taksówka 12, podwójny korek 10 i tylny potrójny korek 1440 do zakończyć.

Sędziowie nie spieszyli się. Bieg Maxa postawił ich przed dylematem:czy powinni nagrodzić to, co było prawdopodobnie bardziej techniczne, ale bardziej ortodoksyjne, czy też dzieciak, który w pełni zaakceptował niezwykłe przejścia, jakie oferował ten kurs?

Gdy pojawił się wynik Maxa (drugie miejsce!), było jasne, w którą stronę poszli. Podobnie jak w Soczi cztery lata temu, kreatywność była na porządku dziennym. I tak Red Gerard – samotny Amerykanin w morzu norweskich i kanadyjskich talentów – właśnie dokonał czegoś, co brytyjski komentator Ed Leigh określił jako „jeden z największych napadów w historii snowboardu”.