Czy przemysł turystyczny Everest to szczyt lekkomyślności?

Dla wielu osób zdobycie Mount Everestu jest największym wyzwaniem na liście życzeń. Nietrudno zrozumieć, dlaczego – Everest jest najwyższym punktem na planecie i stanowi poważne wyzwanie fizyczne, ale jest to wyzwanie, które jest ewidentnie w zasięgu wielu. W rezultacie każdego roku tysiące podróżują w góry, a setki wspinają się na szczyt, wielu z nich ma niewielkie lub żadne wcześniejsze doświadczenie alpinistyczne.

Zdjęcia z ostatniego sezonu, pokazujące ogromne kolejki wspinaczy czekających na szczyt góry, podkreślają problem. Everestu nie można zdobyć w dawne dni; na grę ma wpływ wiele czynników – góra ma swój własny ekosystem i klimat. Niesprzyjające warunki pogodowe w sezonie 2019 sprawiły, że ostatnie okno szczytowe było mniejsze niż zwykle. Te długie kolejki ludzi przeszły długą drogę, aby dostać się na szczyt, niektórzy czekali na to całe życie. Nikt nie chce zawracać.

W rozrzedzone powietrze

Ostateczny wynik lekkomyślności stał się jasny w tym roku. Zginęło 11 osób, co jest liczbą dorównującą niektórym z najbardziej śmiertelnych katastrof Everestu. Niesławna katastrofa Everestu w 1996 roku, opisana w książce Jona Krakauera Into Thin Air , później zaadaptowany na hollywoodzki film, pochłonął 8 istnień.

Wiele osób, które przeżyły katastrofę z 1996 roku, napisało swoje własne relacje z tego, co się wydarzyło, i istnieje spór między grupą co do tego, kto był ostatecznie za to odpowiedzialny. Niezależnie od indywidualnych działań wynik był taki sam – członkowie dwóch zespołów próbowali 10 maja na zaplanowane szczyty Everestu, mimo że mieli świadomość narastającej burzy, która narastała od 8 maja. Liderzy zespołów myśleli, że przerwa w rozwijającej się burzy zapewniła im okno na szczyt. Jednak opóźnienia w dotarciu na szczyt z powodu kolejek i niemożność zawrócenia przed godziną 14:00 oznaczały, że zanim zespoły zjechały, były zmuszone zrobić to bezpośrednio w uformowanej burzy.

Pełzająca komercjalizacja

Katastrofa z 1996 roku była pierwszym przypadkiem, w którym ludzie zaczęli poważnie kwestionować komercjalizację Mount Everestu. Jednak katastrofa 96 była jednorazowym wydarzeniem i była spowodowana błędem człowieka. To była łatwa do zidentyfikowania tragedia i wydawała się samodzielna, ale rok 2019 nie był taki. Tragedia z 1996 roku nie była tylko z powodu złej decyzji; był to nieunikniony efekt uboczny postępującej komercjalizacji Everestu.

Zgony w 2019 roku nie były wynikiem jednej tragedii, były wynikiem wielu indywidualnych tragedii. To, co było w nich godne uwagi, to liczba, która była spowodowana wyczerpaniem podczas schodzenia z góry. Takie zgony były rzadkością, ale znacznie wzrosły w ciągu ostatniej dekady, ponieważ wspinacze musieli walczyć z długimi kolejkami podczas schodzenia ze szczytu.

Śmierć i niebezpieczeństwo

Everest to zdecydowanie wymagająca góra. Jest daleko od Kilimandżaro lub Fuji, na które może się wspiąć każdy, kto jest w stanie postawić jedną nogę przed drugą. Ale Everest generalnie nie jest uważany za szczególnie trudną górę w porównaniu z, powiedzmy, K2, która znajduje się w tym samym paśmie. Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę niebezpieczne etapy wspinaczki na Everest nie są wykonywane przez ludzi płacących za szczyt. W rzeczywistości zwykle nie robią tego nawet przewodnicy wycieczek – to Szerpowie robią naprawdę niebezpieczne rzeczy.

A przez niebezpieczne rzeczy, cóż, trudno jest wiedzieć, od czego zacząć.

Na Everest znajdują się głębokie przepaście oddzielające kawałki lodu, które trzeba pokonać. Turyści przekroczą te przepaście, będąc przywiązani do szeregu drabin, które zostały związane razem i są bezpiecznie przytrzymywane na każdym końcu. Jednak Szerpowie, którzy wytyczają szlak wspinaczom, nie mają takiego luksusu. Pierwsza osoba, która przechodzi, zawsze jeden z przewodników Szerpów, ma najniebezpieczniejszą pracę. Dla nich drugi koniec drabiny jest niezabezpieczony, a zgony nie są tu rzadkością. W 2018 roku Damai Sarki Sherpa, lat 37, zmarł po tym, jak wpadł do jednej z tych szczelin.

Historia jest taka sama przez resztę wspinaczki; Szerpowie kładący liny biorą na siebie większość ryzyka i radzą sobie z najniebezpieczniejszymi odcinkami wspinaczki. W 2016 roku w pobliżu szczytu góry zginął 25-letni Phurba Sherpa. W rzeczywistości, z wyjątkiem 2010 roku, Szerpa umierał na górze każdego roku w ciągu ostatniej dekady.

Szerpowie

Szerpowie muszą nosić wystarczającą ilość tlenu i innych zapasów dla siebie i klientów. Klienci polegają na butlach z tlenem, które umieścili tam Szerpowie. W rzeczywistości oni i przewodnicy w większości przypadków są zależni od Szerpów we wszystkim. Nie popełnij błędu, bez tych przewodników o wiele mniej ludzie mogliby lub chcieli wejść na górę.

A jednak, pomimo tego, że są kręgosłupem branży i podejmują bardzo poważne ryzyko, Szerpowie nadal otrzymują karygodnie niskie wynagrodzenie. Komercjalizacja Everestu jest niebezpieczna dla klientów, ale większość z nich wróci do domu i do życia we względnym bogactwie. Z drugiej strony Szerpowie zostali bezlitośnie wykorzystani.

Coś, z czego wiele osób nie zdaje sobie sprawy, to fakt, że termin Szerpa odnosi się do grupy etnicznej. Szerpowie są jednym z wielu rdzennych ludów Himalajów i Nepalu, ale uważani są za wyjątkowo uzdolnionych alpinistów. Termin „Serpa” stał się synonimem każdego przewodnika pracującego na Evereście, ale Szerpowie wciąż są uważani za wartościowych w zimnym języku ekonomii. Są głównymi ofiarami radykalnej komercjalizacji Everestu.

Wszystko, co wiąże się z lodem i śniegiem, jest już dość niebezpieczne, jeśli chodzi o wspinaczkę górską lub wspinaczkę skałkową. Czemu? Ponieważ są takie nieobliczalny. Jasne, od czasu do czasu wielki kawał skały odłamie El Capa w Yosemite i zabije kilka osób; cała geologia jest do pewnego stopnia nieprzewidywalna. Ale lód i śnieg są znacznie bardziej nieprzewidywalne i znacznie trudniejsze do wizualnej oceny; widać uszkodzenia formacji skalnych, ale nie widać różnych gęstości lodu i śniegu.

Nowa normalność?

Everest to niebezpieczne miejsce dla niedoświadczonych. Nawet doświadczeni alpiniści muszą mieć solidną wiedzę na temat góry i jej systemów pogodowych, aby bezpiecznie wspiąć się na górę – tak naprawdę nie ma innej góry takiej jak Everest.

W obecnej formie sezon 2019 pozostaje wyjątkiem w historii Everestu. Oczywiście wszyscy mamy nadzieję, że tak jest. Jednak istnieje również poczucie, że może to być nowa normalność. Rząd Nepalu od dawna postrzega Everest jako ważną dojną krowę i niechętnie nakłada więcej ograniczeń na wspinaczy, niż to konieczne.

Ten punkt najlepiej ilustruje rozbieżność w liczbie zgonów po tybetańskiej stronie Everestu. Widzisz, wspinacze mogą wejść na Everest od strony nepalskiej lub tybetańskiej, przy czym strona nepalska jest popularna, ponieważ jest to o wiele łatwiejsze. A jednak, mimo że jest to łatwiejsza droga w górę, to właśnie po stronie nepalskiej dochodzi do ogromnej większości zgonów. Chiński rząd znacznie bardziej wybiórczo podchodzi do tego, komu daje pozwolenie na wejście na Everest, co oznacza, że ​​chociaż wspinaczka Tybetu jest bardziej niebezpieczna, o wiele mniej ludzi ginie, próbując ją zdobyć.

Wielu bogatych zachodnich liberałów z klasy średniej, którzy włóczyli się po zboczach Everestu, aby wypełnić swoje listy życzeń, byłoby zbulwersowanych ideą, że cała grupa etniczna zostałaby zasadniczo utowarowiona i wyzyskiwana. A jednak to jest właśnie handel, który będą wspierać.

Oczywiście nie powinniśmy powstrzymywać ludzi wspinających się na Everest lub Szerpów przed pracą na górze za rozsądną płacę, jeśli zechcą. Nie ma jednak powodu, abyśmy czynili i tak już niebezpieczną pogoń bardziej niebezpieczną. Dopóki ktoś z pieniędzmi będzie mógł wspiąć się na Everest, ludzie będą niepotrzebnie umierać.

[Czy przemysł turystyczny Everest to szczyt lekkomyślności?: https://pl.sportsfitness.win/rekreacja/Wspinaczka/1018051957.html ]