Ole Solskjaer za kierownicą – fan patrzy w lusterko wsteczne

„Nie pamiętam, jak Freud wygrał finał Ligi Mistrzów”.

Pierwszą rzeczą, którą Solskjaer zmienił taktycznie, kiedy wszedł do klubu, było wprowadzenie kompaktowego, średniego i wysokiego bloku ciosów. Co, dokładnie, czy to oznacza? W piłce nożnej chodzi przede wszystkim o kontrolowanie przestrzeni na boisku, i ogólnie mówiąc, można to zrobić na dwa sposoby – reaktywny i proaktywny. piłka nożna reaktywna, szczególnie w modelu Jose Mourinho, broni przestrzeni fizycznością – pakujesz swoją połówkę z imponującymi zawodnikami, wywieraj presję i atakuj słabości przeciwnika, gdy są niezrównoważone, z szybkimi kontratakami. Ta forma piłki nożnej minimalizuje prawdopodobieństwo zdobycia bramki przez przeciwnika, ale to również niweczy twoje własne szanse na zdobycie bramki, każda partia sprowadzała się do nieatrakcyjnej partii szachów taktycznych.

Proaktywna piłka nożna zamiast tego poluje na piłkę. W słowach szanowanego włoskiego menedżera Arrigo Sachhi, odległość wzdłużna między środkiem napastnika a środkiem obrony nie może przekraczać 25 metrów. Kompresując przestrzeń między zespołem, i naciskając wysoko, skutecznie zmniejszasz wielkość boiska – napastnicy agresywnie nękają w posiadaniu człowieka, by pozbawić go czasu na piłce, pomocnicy blokują pasy podań innym graczom, a obrońcy pchają się wysoko, by uniemożliwić jakąkolwiek przestrzeń do niebezpiecznego biegu. Również wygrywając piłkę wyżej na boisku, masz o wiele więcej szans na zdobycie punktów. Jest to jednak taktyka ryzykowna – jeśli spadnie intensywność nacisków, jeśli ktoś się poślizgnie lub popełni błąd, przeciwnicy mają akry przestrzeni za twoimi obrońcami, wystrzelić długą piłkę w celu kontrataku. Proaktywna piłka nożna ufa zawodnikom, że wykonają swoją pracę, niezależnie od sprzeciwu, i to właśnie tutaj filozoficzne różnice między Mourinho i Solskjaerem stają się jaskrawo jasne.

Jest pouczający cytat z książki Provided You Don’t Kiss Me:biografia dwukrotnego zdobywcy Pucharu Europy menedżera Nottingham Forest, Briana Clougha, gdzie zajmuje się psychopatologią życia codziennego Freuda, i opowiada o swojej filozofii zarządzania człowiekiem. "Mogę powiedzieć, od chwili, gdy widzę kogoś w garderobie… kto potrzebuje podnoszenia, komu trzeba skopać tyłek, i kto musi odejść sam, aby się z tym pogodzić. Sztuka zarządzania to poznanie własnych graczy… (nie) czy ktoś ma lepszą prawą nogę niż lewą, albo nie potrafię głową piłki na toffi, ale jakimi są osobami”. Clough mówi o uspokojeniu swoich zawodników przed meczem, „Jesteś w zespole, ponieważ jesteś wystarczająco dobry, syn." Jak większość dzisiejszych psychologów zgadza się, tego rodzaju pozytywna afirmacja ma kluczowe znaczenie dla dobrych wyników, czy to na meczu piłki nożnej, czy w pracy od 9 do 5, z kombinacją kija i marchewki. Porównaj to z późnym okresem Mourinho, jego polityczna sprzeczka z Pogbą o historię na Instagramie, jego regularne zastraszanie Luke'a Shawa za najwyraźniej brak „mózgu piłkarskiego”, jego ciągłe niezadowolenie, i widzicie, jaką zmianę wprowadza nowy menedżer – Solskjaer, który opowiada o swoich piłkarzach jak dzieciak otwierający prezenty świąteczne, Solskjaer, który uważa, że ​​kontuzje graczy pierwszego zespołu są po prostu świetną okazją dla młodszych dzieci do pokazania swoich umiejętności, a nie pretekstem do marudzenia, Solskjaer, który dokładnie wie, kiedy rzucić wyzwanie swoim graczom, a kiedy ich bronić.

Ale, w sensie, powód, dla którego Solskjaer tak gruntownie zrewitalizował Manchester United, sięga głębiej niż kilka taktycznych poprawek lub obejmowanie ramieniem niezadowolonych graczy – uderza w samo serce tożsamości i pamięci kulturowej oraz historię klubu.

Co to wszystko znaczy?

Pamiętaj, jak na początku artykułu, Mówiłem o utracie wiary, i zastanawiałem się, czy po odejściu Rooneya i Szefa będę w ogóle chciał jeszcze wspierać Man Utd? Oto rzecz – zostałam. Na końcu, Nie miałem wyboru. Piłkarska lojalność, jak napisał Nick Hornby, był „mniej jak moralny wybór, taki jak życzliwość lub odwaga, ale bardziej jak brodawka lub garb, coś, z czym utknąłeś”. Zmieniają się właściciele i stadiony, menedżerowie przechodzą na emeryturę lub zostają wyrzuceni, gracze przenoszą się, ale fani zostają. A fani pamiętają. Piłka nożna to zasadniczo wspólne przedsięwzięcie, zarówno dla graczy, jak i kibiców – prawie każdy klub w Premier League ma swoje korzenie w lokalnym pubie lub kościele. Uczony Patrick Chabal opowiada o tym, jak być człowiekiem (lub w tym przypadku fanem) jest należeć nie tylko do siebie, ale także dla Twojej społeczności – sama społeczność nie jest statyczna, ale stale odnawia się poprzez rytuał, i działa jako strażnik pamięci. Fani przekazują historie i legendy, śpiewają piosenki, tworzą to, co często nazywa się kulturą klubu. I przez jakąś dziwną alchemię pamięci kulturowej, że ustne tworzenie mitów znajduje oddźwięk na polu gry. Zapominamy, że zawodnicy też są fanami.

Teraz tradycyjna kultura klubu to nie wszystko, ale jest to jedna z tych rzeczy, które są notorycznie trudne do powtórzenia. Często potrzeba menedżera pokoleniowego (lub trzech), aby zbudować kulturę – Busby i Ferguson w United, Shankly i Boot Room w Liverpoolu, Helenio Herrera w Inter Mediolan, dynastia Robson-Cruyff-Van Gaal BarcAjax – giganci z siłą osobowości, którzy naginają losy klubu do swojej woli. Nikt nie zna dokładnej recepty na sukces w piłce nożnej, ale jeśli klub ma już zakorzenioną kulturę, mądrze jest ją pielęgnować i dostosowywać. Nawet Mourinho odniósł największy sukces w Interze, gdzie pół wieku przed nim, Helenio Herrera stworzył zwycięski zespół Grande Interu, który wymyślił styl defensywnego futbolu catenaccio.

Czy Guardiola poradziłby sobie równie dobrze w Barcelonie, gdyby nie był już pomocnikiem w zdobywcy Pucharu Europy Dream Team Johana Cryuffa i nie był gruntownie wyszkolony w tradycji tiki-taka, którą Camp Nou uważa za pewnik? Czy Zidane wzbudziłby szacunek w obsadzonej gwiazdami szatni Realu Madryt jako menedżer, gdyby nie był już najbardziej galaktycznym z Galacticos w zespole Realu z ery del Bosque, który przetoczył się przed nimi? Czy Anglia wygrałaby rzut karny przeciwko Kolumbii na Mistrzostwach Świata w Rosji, gdyby ich menedżer Gareth Southgate nie doznał własnego upokorzenia karnego jako zawodnik na Euro 1996, i wiedział, jak przygotować swoich zawodników? Ole Gunnar Solskjaer stał się nieśmiertelny dla fanów Man Utd w dniu, w którym strzelił zwycięską bramkę w meczu z Bayernem Monachium i zdobył potrójną koronę – największe osiągnięcie w brytyjskim futbolu klubowym. I odkąd wrócił do klubu, wszystko, co zrobił, służyło tradycjom osadzonym w „murach tego klubu” – wspieraniu młodych akademików, zabranie gry do opozycji, bycie nieustraszonym. Przywracanie trenerów takich jak Mike Phelan, który pomógł klubowi wygrać wszystko pod Fergusonem, lub zmiana miejsca kierownika w ziemiance na to, co było w epoce Fergie, to nie tylko kosmetyczna nostalgia – to przypomnienie historii klubu i standardów oczekiwanych od obecnego pokolenia.

Bycie fanem piłki nożnej jest rodzajem nieśmiertelności – czułem taką samą radość, obserwując, jak moja drużyna pokonuje PSG, jak wielu fanów musiało się czuć, obserwując, jak ich drużyna pokonała Bayern w 1999 roku lub Benfikę w 1968 roku. windykacja, oznaki postępu, których szukamy w naszym bałaganie, Chaotyczne życie zostaje odzwierciedlone i odzwierciedlone w 90 minutach skondensowanej akcji. Dziesięciolecia historii, straty i radości, sprowadza się do jednego kopnięcia, jeden dotyk, jeden facet stojący nad piłką, 12 jardów od bramki. Widzimy siebie w zespołach, które wspieramy, zachęcamy ich do wygrania, bo jeśli to zrobią, może pewnego dnia my też będziemy mogli, w innym kraju, w innym życiu, robi bardzo różne rzeczy. A ten zespół Man Utd i ich wiecznie uśmiechnięty norweski szef sprawili, że uwierzyłem, och, jak sprawili, że uwierzyłem. Więc tak je zapamiętam, w chwili zawrotnej radości, kiedy sprawili, że wszyscy uwierzyliśmy w drugą szansę.