Całodobowa kolarstwo górskie | Dlaczego ktoś miałby chcieć jeździć całą noc?

„Wydaje mi się, że piękno 24-godzinnych wyścigów jest dla mnie mentalną bitwą. Nie chodzi tylko o nogi, ale także o serce i umysł. Wszyscy jeźdźcy, którzy chcą zrobić coś takiego, są silni, więc ostatecznie sprowadza się to do treningu i tego, kto jest gotów najbardziej cierpieć”.

Po wstaniu o 2 w nocy, aby złapać pociąg sypialny z Edynburga do Fort William czuję się mgliście, jakbym mogła być tą, która najbardziej ucierpiała. Moje użalanie się nad sobą jest wkrótce umieszczane w kontekście i odsuwane na bok, gdy przypominam sobie, że jestem dopiero w drodze oglądać 24-godzinny wyścig na rowerach górskich. Chowam ogon między nogami, czekam za kilkoma pijanymi klubowiczami na poranną kawę z całodobowego McDonalda, a potem wskakuję do pociągu na północ.

Jadę do Fort Bill, aby spotkać się z Frazerem Couplandem, założycielem imprez No Fuss, który organizuje 24-godzinny wyścig. Moje dotychczasowe dojazdy na północ obejmowały tylko potknięcie się na niektórych ulicach miasta, uderzenie w siedzenie w pociągu i udawanie alarmu telefonicznego, który włączył się o 3 nad ranem w wagonie pasażerskim, na których nie stać. pociąg sypialny nie był mój.

Jeżdżę na rowerze górskim od kilku lat, ale w moim wyczerpaniu pomysł robienia tego na pętli przez 24 godziny jest dla mnie równie zaskakujący, jak fakt, że jakoś udało mi się ustawić alarm w telefonie na 3 nad ranem. Prowadzenie rowerem w górę i w dół techniczne podjazdy i zjazdy po trasie, która wznosi się i opada 1000 stóp, w ciemności, między 1 a 6 rano, nie jest zbyt atrakcyjna, gdy alternatywą jest… no cóż, sen.

„Mieliśmy incydenty, w których uczestnicy byli tak zmęczeni, że faktycznie tracili wzrok i zachorowali. Zdarzyło się to kilka razy. Skurcze żołądka są dość powszechne, jeśli ludzie również źle odżywiają się. Ludzie się męczą”.

Strona zawodów jest zajęta, ale przed rozpoczęciem meczu jest stonowana. Rozstawionych jest kilka namiotów wspierających, kilka namiotów i mały obszar do rozgrzewki na parkingu, a wszystko to prowadzi do jasnopomarańczowego namiotu No Fuss, który wyznacza linię mety każdego okrążenia wyścigu.

Większość regularnych graczy ruszyła w linię na kawę i śniadanie w centrum szlaku, a zawodnicy przygotowują się do startu. kałuż jest pod dostatkiem, a niebo najlepiej opisać jako „dreich” – szkockie słowo oznaczające „ponure” lub „ponure” i używane głównie na północy Wielkiej Brytanii, ponieważ prawdopodobnie tam jest najczęściej przedstawiane.

„Sieć szlaków daje nam ogromną różnorodność. W tym roku przez ostatnie kilka miesięcy mieliśmy naprawdę mokry okres, więc musieliśmy zaprojektować cały tor tak, aby po 24-godzinnym wyścigu się nie zepsuł.

„W inne lata, kiedy jest sucho, możemy używać bardziej naturalnych wędzideł. Jest szlak Czarownic, szlak Pucharu Świata i wszystkie inne dodatki. Nigdy nie utkniemy na prezentowaniu nowego kursu bez względu na pogodę”.

I cieszę się, że będą za to. Nie jest tajemnicą, że szkocka pogoda jest trochę podobna do obecnego globalnego klimatu – mroźna, całkowicie nieprzewidywalna i przy każdej okazji będzie się pogarszać, gdy następnym razem zamkniesz oczy.

Na szczęście dzisiaj wydaje się, że trzyma się na skraju ulewy, więc po zapoznaniu się z kilkoma punktami widzenia rowerzystów na trasie zostawiam ich na tym i sam wsiadam na rower.

Zmierzam się z 6,2-milowym czerwonym torem „10 Under the Ben”, trasą opartą na pierwszej w historii imprezie No Fuss o tej samej nazwie – 10-godzinnym wyścigu na rowerach górskich, który rozpoczął się całe 15 lat temu – i jeżdżę tam i z powrotem nad torem Mistrzostw Świata Czarownic, jak idę.

Zawsze uważam, że najbardziej niezwykłą częścią jazdy w paśmie Nevis są wspaniałe widoki na tle słynnych na całym świecie szlaków.

Na szlakach Czarownicy jestem traktowany jako płynne zakręty, które przynoszą portrety Ben Nevis otoczone sosnami, a kończę kilka godzin jazdy technicznym szlakiem zakorzenionym i trasą, która opada na pola i pagórki po mojej prawej i spogląda na Loch Eli i miasto Fort William przed sobą.

Jest ślisko, jest błotniście i wszystko, co posiadam, jest teraz brązowe, ale kiedy wracam do bazy, jestem bardziej zazdrosny o kolarzy w Relentless 24 Hour niż przed wejściem na siodełko. To powiedziawszy, urok jazdy przez ciemność, kiedy widoki znikają, a ty po prostu masz się do towarzystwa, wciąż wydaje się trochę niepokojący.

„Pod koniec radość płynie ze świadomości, że wyścig dobiega końca” — przyznaje Matti. „A jeśli wiem, że zrobiłem co w mojej mocy, to magiczne uczucie. Poczucie spełnienia jest nie z tego świata. Właściwie stałem się tak otępiały, że jazda wydaje się łatwa i bezwysiłkowa.

„Oczywiście wygrywanie daje mi motywację, ale głównym powodem, dla którego to robię, jest dobra zabawa, radość z długiej jazdy i przekraczanie granic. Ważne jest, aby starać się zachować pozytywne nastawienie. Przed rozpoczęciem po prostu decyduję, że będę się ruszać bez względu na wszystko”.

Zdumiewa mnie, gdy dowiaduję się, że Matti naprawdę jeździ na rowerze dopiero od pięciu lat, ściga się od czterech, i że nie ma nawet szczególnie sportowego środowiska.

„Od lat nie wykonywałem żadnej aktywności fizycznej” – mówi. „Po prostu grałem w gry komputerowe i przytyłem. Kiedy miałem 16 lat, zdałem sobie sprawę, jak kiepska jest moja kondycja i zdecydowałem, że nie chcę tak spędzać reszty życia.

Aby przeczytać resztę naszego marcowego wydania „Kosmos”, kliknij tutaj.