Umysł nad Matterhornem | Pojechaliśmy na rowerze górskim w dół lodowca o wysokości 11500 stóp w Cervinia we Włoszech

Szczyt Cervino przecina niebo, wystarczająco ostry, by przebić chmury i rozciąć niebo nad nim. Romans pędzi nad pasmem górskim jak bryza znad Morza Śródziemnego; morza trawiastej zieleni i piękne błękity spływające po zboczu i kontrastujące z imponującymi szarościami gór, które dominują w panoramie.

Nie jest to też pierwszy niezwykły widok, jaki widzieliśmy odkąd polecieliśmy do Mediolanu Malpensa. Drogi przez Dolinę Aosty nie można przespać – zwłaszcza, gdy kierowcą taksówki jest rozpromieniony Marco Pellissier, syn człowieka, który otworzył pierwszą w historii szkołę narciarską w Cervinii w latach 30. XX wieku i uczył włoskiego króla na czas, jak jeździć.

Ostry podmuch wiatru porusza moją koszulkę jeździecką, gdy zatrzymujemy się na początku trasy. Wpatrując się w lodowiec uderza mnie dziwaczne poczucie wzniosłości; dziwne uczucie, które towarzyszy oglądaniu niekończących się gór spowitych chmurami i ułożonych warstwami śniegu, widok tak często widziany w butach narciarskich, teraz oglądany w krótkich spodenkach. Rozrzedzony tlen tak wysoko nad miastem tylko pogłębia nastroje.

Zakładam kask Giro Cypher i nakolanniki Dainese i przygotowujemy się do startu. Cieszę się z ochrony, zmieniając mój zarys w coś pomiędzy gladiatorem a szturmowcem z bombami kolorowymi; nieco pocieszające upewnienie przed niepewnością szlaku przed nami, który opada o pełne 4527 stóp przed ponownym połączeniem się z centrum miasta znacznie poniżej.

Dreszcz związany z jazdą nie umyka mi, chociaż wydaje mi się, że rower kilkakrotnie się zepsuje. Wpatrując się w niebiosa przed sobą, uświadamiam sobie, że mogę być najmniej anielskim obiektem, jaki kiedykolwiek zszedł przez tak spektakularną scenerię. Prawdziwy wzrost poczucia własnej wartości.

Za każdym razem, gdy patrzę w górę, rozprasza mnie oszałamiająca linia horyzontu; składa się z milionów płatków śniegu zasianych w czystym białym prześcieradle, owiniętym w ociekający niebezpieczeństwem raj przygód. W tym momencie moje tylne koło zaczyna próbować wymusić niezależność od ramy roweru i ślizgam się z boku na bok, walcząc o odzyskanie opanowania – chociaż jakoś udaje mi się utrzymać na rowerze.

Moja pierwsza lekcja na górze w Cervinii; trzeba być skupionym podczas jazdy rowerem po lodowcu.

Mijamy naszych pierwszych rowerzystów górskich, gdy przedzieramy się przez resztki śniegu. Musieliśmy przejść przez pewne małe fragmenty, na których po prostu nie można było jeździć na rowerze, i właśnie stąd widzimy dwie sylwetki wspinające się po skałach, aby dotrzeć do początku szlaku, niosące na swoich kołach i ramę ramiona. Doceniam romantyzm ich wysiłków, ale właśnie zjechałem z sekcji otwierającej na dwóch kołach i jestem raczej zadowolony, że zdecydowaliśmy się na wjazd kolejką linową.

Szybko kontynuując, szlak przyjmuje pierwszą z wielu drastycznych przekształceń terenu, z zniknięciem śniegu, który pozwoli nam poruszać się po osuwisku skał, aby dotrzeć do zielonego singletrail w oddali poniżej. Wybierz swoją linię.

Na szczęście Max zrobił to już wcześniej, a ja trzymam się blisko jego koła i pokładam wiarę w zawieszeniu szaleńczo pompującym pode mną. Przejażdżka została zaprojektowana do tego rodzaju gwałtownej podróży, a ludzka postać, jak można sobie wyobrazić, nie była. Ale to nie znaczy, że nie możemy czekać na przejażdżkę.

I to jest dokładnie to, co robię. Kiedy tylko to możliwe, trzymaj się z daleka od hamulców, poluj na to, co, miejmy nadzieję, będzie najgładszą linią przez dzikie pole skalne – zadanie podobne do próby wybrania najbardziej szekspirowskiego zdania w utworze Little Mix – i trzymaj się kierownicy, moje kości drżą, gdy skaczemy i przedzieramy się przez to, co faktycznie okazuje się piekielnie zabawnymi kilkoma minutami.

Tam, próbowałem.

W każdym razie, ktokolwiek pomyślał, że to dobry pomysł, aby umieścić taki cud natury; mistyczna kraina marzeń obok technicznej sekcji skalnej na szlaku MTB prawdopodobnie nie myślała jasno. To było najbliżej mnie, kiedy zostałem przerzucony przez kierownicę, gdy walczyłem o utrzymanie wzroku na szlaku.

Ale to był następny dzień; dzień wypełniony cudownie brudnymi leśnymi szlakami po drugiej stronie mapy szlaków Breuil-Cervinia; który choć ograniczony na pewno ma przynajmniej trochę wszystkiego. Drugi dzień wypełniony był jednymi z najlepszych nasypów w Europie i bezlitosnymi szlakami przez lasy, które wymagały Twojej uwagi i szacunku oraz wstrząsały kośćmi do samego końca.

Do pokonania Ciemnym Szlakiem pozostało jeszcze kilkaset metrów, zanim mogłem zapewnić sobie obecność drugiego dnia naszej włoskiej przygody w tym miejscu. Po przejściu przez śnieg i skały, w tym momencie szlak bardziej przypominał Wielką Brytanię; chociaż widok pozostał znacznie bardziej anielski niż punkt obserwacyjny nad Hull. Przepraszam, kadłubie.

Teren wcale nie był tak wdzięczny jak widok, to na pewno. Diabelski uśmiech przez przystojną twarz doliny; szlak zawierał odcinki tak strome, jak chcesz, prowadzące do spadków, rzek i ciasnych singletrail na krawędzi ogromnych spadków, zanim dotrzesz do punktu zjazdu dla pierwszej kolejki linowej. Stamtąd nadszedł czas, aby sprawdzić się na tych ciasnych, starannie wyrzeźbionych nasypach i szeregu technicznych zjazdów i krótkich podjazdów, z drewnianymi elementami wypełniającymi luki w razie potrzeby.

Max uprzejmie zwalnia tempo, a ja podążam za jego linią do końca kursu. Był wspaniałym przewodnikiem – tubylcem, który całe życie mieszkał w Cervinii, przez zimę pracował jako instruktor narciarstwa, aby sfinansować letni kitesurfing w Grecji i jeździć po lokalnych trasach zjazdowych.

Trochę wody lodowcowej z lokalnej fontanny i krótki spacer małą główną ulicą do odpowiedniej wielkości burgera to idealne zakończenie jednego z najbardziej niezwykłych zjazdów w Europie. Zamieniam kask na całą twarz na okulary przeciwsłoneczne Tens i owijam drżącymi palcami kufel lokalnego piwa.

Mój czas we Włoszech dobiega końca po dwóch kolejnych dniach na technicznych, testowych trasach Cervinii. Kilka dodatkowych dodatków do mapy szlaków z pewnością nie pójdzie nie tak, ale to, co jest w ofercie, jest naprawdę inspirujące. Jeśli ośrodek może dodać do menu dalej; jeszcze kilka opcji freeride'u, aby przyciągnąć zjazdowy tłum polujący na skoki, a potem jego wzrost nie miał końca. To już marzenie dla kwitnącej sceny enduro.

Kiedy budzę się ostatniego ranka, jestem absolutnie postrzelony. Ręce mi drżą od trzech dni jazdy, która wstrząsa kośćmi, a kolana potrzebują przynajmniej kilku dni czytania i odpoczynku. Moja głowa wciąż próbuje pojąć surrealistyczną naturę scenerii, przez którą przesuwam się przez ostatnie kilka dni.

Wycieczka w dół Plateau Rosa z Breuil-Cervinia to taka, której żaden rowerzysta górski nie zapomni w pośpiechu. Spędzenie tygodnia lub więcej w mieście to coś zupełnie niezapomnianego.

Przeczytaj resztę naszego październikowego „problemu górskiego”, który pojawiał się w Mpora przez cały miesiąc.