Dlaczego jeżdżę na deskorolce | Poznaj twórców rozpowszechniających skateboarding w odległych zakątkach świata

Być może najbardziej niezwykłym efektem ubocznym żądzy wędrówek deskorolkarzy w ostatnich dziesięcioleciach był rozwój altruistycznej strony tego sportu, ponieważ podróżujący łyżwiarze zakochują się w lokalnych społecznościach i chcą coś w zamian dać. W 2007 roku w Kabulu w Afganistanie rozpoczął się program non-profit Skateistan, zainicjowany przez australijskiego łyżwiarza Olivera Percovicha. Kształci małe dzieci, z których ponad 50% to dziewczynki, i uczy je jazdy na deskorolce w bezpiecznym środowisku. Skateistan od tego czasu otworzył programy w Kambodży i RPA w tym samym celu.

Podobnie jak Percovich, Tom Caron-Delion jeździł na łyżwach, odkąd był mały. Urodzony i wychowany w południowym Londynie, miał szczęście być już w jednym z najlepszych skateboardowych miast na świecie. Jednak Tom został zachwycony podróżniczym bakcylem, kiedy pojechał do Japonii na wycieczkę promocyjną dla marki deskorolkowej Yardsale.

Podróż okazała się zbyt krótka, więc Tom zdecydował się wrócić rok później i stwierdził, że pomimo bariery językowej został ciepło przyjęty z powrotem na tokijskiej scenie skateboardowej. Będąc już zapalonym fotografem, zaczął fotografować miasto nocą, kiedy wraz z kolegami jeździł po ulicach, unikając zgiełku widzianego w ciągu dnia.

„Im więcej podróżowałem, tym bardziej zaczynałem zdawać sobie sprawę, że bycie deskorolką oznacza posiadanie dużej rodziny w każdym zakątku świata”, powiedział Caron-Delion, wspominając czasy, kiedy oferowano mu bezpłatne podwózki, miejsca na nocleg, a nawet posiłki. , po prostu będąc częścią rodziny deskorolkowej.

Podróże zmieniły także życie londyńskiego artysty i ilustratora Gauraba Thakali. Urodzony w Nepalu, przeniósł się do Londynu w 2006 roku w wieku 15 lat, rok po tym, jak po raz pierwszy podniósł deskę. Nagle Gaurab odkrył, że ma dostęp do dobrej jakości deskorolek i mnóstwa skate spotów rozsianych po całym mieście – daleko od tego, co zostawił w Katmandu.

„Od mojej ostatniej wizyty 2 lata temu scena gwałtownie się rozrosła” – mówi Thakali. „Liczba deskorolkarzy potroiła się i nawet starsze pokolenie wydawało się tym zainteresowane, zdumione sztuczkami, których byli świadkami. Jazda na deskorolce i podróżowanie idą w parze. Jako deskorolkarze zawsze szukamy nowych miejsc, w których nigdy nie jeździliśmy. W tym przypadku nie odkryliśmy niesamowitych nowych miejsc, ale natknęliśmy się na przedwczesną scenę skateboardingu.

„Cieszę się, że mogłem być częścią społeczności, która pomogła pchnąć scenę w pozytywną przyszłość i zapewnić możliwości zarówno młodym początkującym, jak i oryginalnym członkom sceny skate w Nepalu”.

SkatePAL to kolejna organizacja, która pomaga dzieciom w jeździe na deskorolce. Urodzony w Australii, filmowiec i deskorolkarz Sirus Gahan udał się do Tel Awiwu pod koniec lata 2014 roku. SkatePAL właśnie uruchomił projekt w niespokojnym Zachodnim Brzegu, którego celem jest nauczenie dzieci, jak jeździć na deskorolce w bezpiecznym i świeckim środowisku. Potrzebowali ochotników i Syrus skorzystał z okazji. „Widziałem wczesny potencjał SkatePAL i zdałem sobie sprawę, że jest szansa na opowiedzenie niesamowitej historii z mniej widocznego regionu świata”.

Dzięki jeździe na deskorolce Syrus mógł zobaczyć rzadko pokazywaną w telewizji stronę Tel Awiwu. Poranki spędzano na gonitwie za zapachem świeżego falafela i herbaty z szałwii po rogach ulic. Popołudniami Syrus i inni wolontariusze prowadzili zajęcia na łyżwach dla miejscowych dzieci w klubie młodzieżowym, gdzie zbudowali drewnianą mini rampę i inne przeszkody. „Nauczanie dzieci, które mówiły tylko po arabsku – o którym wiem około trzech słów – oznaczało, że wiele instrukcji było niezrozumianych. Na szczęście skateboarding to język sam w sobie” – śmieje się Gahan.

W nocy, kiedy powietrze się ochłodziło, Syrus i pozostali wolontariusze zwiedzali miasto na swoich deskach. „Przeszukiwaliśmy zakurzone ulice, polując na gładkie powierzchnie i marmurowe przeszkody, na których można jeździć na łyżwach.

„Na Zachodzie deskorolka jest często unikana i postrzegana jako uciążliwość, ale na Zachodnim Brzegu często przyciągaliśmy tłumy od 30 do 40 cywilów o szeroko otwartych oczach, wiwatujących i okazujących swoje wsparcie. Miejscowi z radością występowali przed kamerą i często pokazywali mi magiczną sztuczkę lub ruch taneczny, a wszystko to pojawia się w filmach nakręconych podczas moich podróży”.