Przedstawiamy, Omar Abdulrahman – nowy książę azjatyckiej piłki nożnej

Czy Omar Abdulrahman stanie się wreszcie graczem, który wypełnia lukę między futbolem azjatyckim a Europą? Football Paradise wyznacza swój kurs na wielkość.

styczeń 2015, to ćwierćfinały Pucharu Azji AFC, a Japonia gra ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Mecz był przygotowany na jednego gola za sztukę, i kary miały być decydujące. Dla ZEA, był to ich najlepszy występ w konkursie od 1996 roku, gdy, jako gospodarze, zajęli drugie miejsce, przegrywając z sąsiadami Arabią Saudyjską, więc gracze w nocy wiedzieli, bez względu na to, jak ta noc się skończyła, już w domu stali się twórcami historii.

Niektórzy powiedzieliby, że Emiratczycy mieli szczęście, że mogli zabrać grę na strzelaninę, i mogą być usprawiedliwione. Japonia marnowała swoje szanse, podczas gdy ZEA nie wykazały umiejętności ataku, które niosły ich do tej pory w turnieju. Niemniej jednak, czekały nas kary, które zadecydowały, kto wejdzie do ostatniej czwórki rozgrywek i wyłonią spuściznę niektórych piłkarzy, którzy pozostali na boisku. Wśród wrogiego tłumu w Sydney Keisuke Honda zintensyfikował, ale jego okropna noc zakończyła się słabą karą, która wystrzeliła ponad poprzeczkę. Z przewagą w rękach ZEA, wspiął się z plakatu piłkarskiego Bliskiego Wschodu, Omar Abdulrahman .

Jak jego pięć stóp, ośmiocalowa konstrukcja podwyższona na miejscu, nigdy nie wyglądał na pewnego siebie. Ciągle spoglądając w górę i w dół, najpierw wpatrując się w najwyższy rząd na stadionie, a potem w imponującego w bramce Eiji Kawashimę, ta kara wydawała się z pewnością tak samo zła, jak ta, która go poprzedzała. Teraz w pudełku odłożył piłkę na miejscu, dziobiąc w to buziaka, beztrosko wysłuchał instrukcji sędziego i cofnął się o pięć kroków z twarzą, na której była wypisana niepewność. Jedno spojrzenie na bramkarza, a potem przyszła jedna z najspokojniejszych, ale najbardziej dominujących umiejętności w piłce nożnej – bezczelny, choć fachowo przeprowadzone, Panenka, by olśnić oglądający świat.

Jak na człowieka, który podszedł z pozornie najmniejszą pewnością siebie, zrobić coś tak niebezpiecznego, jak nigdy by się tego nie spodziewał. Jego maniery mówiły, że to idzie do rzędu Z, ale jego stopy nigdy nie rozumiały tego samego języka. Cel dał ZEA prowadzenie i stamtąd kontynuowali, pomimo strachu po drodze. Panna Shinjiego Kagawy w sytuacji nagłej śmierci dała Salamowi Shakerowi bodziec do kontynuowania i dokończenia nocy, i zrobił. Bajka ZEA miałaby kolejny rozdział.

Kraj Bliskiego Wschodu przegrał później z gospodarzami i ewentualnymi zwycięzcami Australią w przekonującej modzie w półfinale, ale na pocieszenie, pokonał Irak i zajął trzecie miejsce w konkursie. Wśród Drużyny Turnieju był Omar Abdulrahman, a dla harcerzy i trenerów na całym świecie, było to otwarte zaproszenie, by pozostali pod wrażeniem. Gracz, którego wielu reklamowało, że co tydzień można było zobaczyć w międzynarodowej telewizji, był oszołomiony podczas dużego międzynarodowego turnieju w swoim kraju i mógł reprezentować Bliski Wschód na największych scenach Europy.

Jednakże, od tego turnieju minęły już ponad dwa lata i wciąż nasuwa się pytanie:dlaczego nie Amoory, jak go nazywają w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, grałeś już w Europie? Na pierwszy rzut oka, zawodnik o swoich umiejętnościach i ogromnych zdolnościach technicznych, powinien być w centrum każdej pomocy, granie w piłkę nożną Ligi Mistrzów, ale historia idzie jeszcze głębiej. Piłka nożna osiągnęła punkt, w którym każdy gracz, który musi wykazać się w najlepszych ligach Europy, musi być traktowany poważnie, lub być uważanym za talent najwyższego poziomu, ale zawsze albo sam odrzucał ruch, albo jego klub odrzucał go, aby odnieść sukces z własnymi ambicjami.

Nie jest jasne, ile zarabia w swoim obecnym klubie, Al-Ajn, ale na pewno zarabia o wiele bardziej lukratywnie niż w jakimkolwiek klubie w Europie. Jego decyzja o unikaniu wyjazdu daleko na zachód jest zrozumiała – jest on plakatowym chłopcem regionu, człowiek na każdym billboardzie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma wszystko, czego wymagałoby jego życie osobiste:własnych ludzi, jego własny język i, najważniejsze, jego własne udogodnienia. Piłkarze z Bliskiego Wschodu nie mieli najlepszego czasu na przeprowadzkę za granicę, przy czym Ali Al-Habsi z Omanu jest prawdopodobnie jedyną wybitną postacią, która odniosła względny sukces w regionie, więc Abdulrahman prawdopodobnie zachowuje się bezpiecznie i trzyma stopy tam, gdzie są najlepiej zakorzenione.

I jest też niechęć jego klubu do sprzedaży, co uniemożliwia mu wyjazd za granicę. Ostatnio, interesował się nim francuski klub Nice, oferowanie rocznej umowy pożyczki z opcją wykupu pod koniec tego okresu. Ten ruch dałby mu szansę na grę w piłkę nożną Ligi Mistrzów w nadchodzącym sezonie i szansę na współpracę z jednymi z najlepszych talentów we Francji, w tym Jean-Michaël Seri, Dante i pewien, palny Mario Balotelli, ale oferta została odrzucona ze względu na słabą pozycję jego klubu w zeszłym sezonie w Lidze Zatoki Arabskiej – najwyższy poziom w Zjednoczonych Emiratach Arabskich – oraz fakt, że byli w środku kampanii Ligi Mistrzów AFC.

Nie ma wątpliwości, że Amoory ma wszystko, czego potrzeba, aby stać się profesjonalistą na najwyższym poziomie, jego rówieśnicy podziwiali go od lat, a jego jakość jest taka, że ​​ledwo miał biednego, niespójne zaklęcie z Al Ainem. Niektórzy współcześni mistrzowie futbolu, w tym Xavi i Ryan Giggs, poręczyli za jego talent i ze względu na arabski futbol, Abdulrahman powinien przenieść się do Europy. Jego transfer stworzyłby ścieżkę możliwości nie tylko dla mieszkańców Zjednoczonych Emiratów Arabskich, ale także dla reszty Azji, a jeśli nie jest już na wysokim poziomie, doprowadziłoby to jego wizerunek do najwyższego możliwego poziomu i wzmocniłoby jego reputację na Bliskim Wschodzie.