Złota Piłka:Najwyższy czas, żeby piłka nożna przestała próbować być Hollywood

„Nie widzę nikogo lepszego ode mnie. Żaden gracz nie robi rzeczy, których sam nie potrafię, ale widzę rzeczy, których inni nie mogą zrobić. Nie ma bardziej kompletnego gracza niż ja. Jestem najlepszym graczem w historii — w dobrych i złych momentach” – Cristiano, po zdobyciu swojej piątej Złotej Piłki w grudniu 2017 roku.

Nie wydaje się, żeby ostatni Ballon d’or tak bardzo zawyżał osąd Cristiano o sobie, ale możesz wyczuć, że zmienił to w grę taką jak Pokemon Go. To jest jego racja bytu , stać się niekwestionowanym największym wszechczasów, i jest przekonany, że jedynym sposobem, w jaki może to zrobić, jest zbieranie większej liczby tych piłek.

To tam piłka nożna, i jego ekosystem, musi zadać sobie pytanie z dwóch powodów. Jeden, co kwalifikuje się jako „najlepszy”? Przez lata, Okazało się, że FIFA nie potrafiła zdecydować się na ostateczny parametr, za pomocą którego można by oceniać występy. Zarówno Messi, jak i Ronaldo byli beneficjentami i ofiarami tego ciągle zmieniającego się barometru sukcesu.

Dwa, czym jest taka indywidualna nagroda Złotą Piłkę znaczenie w pchaniu piłkarza na ścieżkę największego, jaki kiedykolwiek grał w tym sporcie? Zarówno Messi, jak i Ronaldo mają teraz więcej tych trofeów niż ktokolwiek inny w historii, ale jak pewnie możesz twierdzić, że wyprzedzili Pele i Maradonę, Cruyff i Di Stefano w każdy możliwy sposób? Claude Makélélé, człowiek, który na nowo zdefiniował swoją pozycję na boisku, nigdy nie mogli zająć miejsc w pierwszym rzędzie na dorocznej gali w siedzibie głównej w Genewie.

Gra zawsze celebrowała indywidualny blask. W XII wieku Japończycy grali kemari , ich własna wersja piłki nożnej oparta na indywidualnych umiejętnościach równoważenia piłki i utrzymywania jej nad ziemią. Dzienna gra kemari zakończyłby się tym, że najstarszy gracz kopnął piłkę jak najwyżej, a następnie złapał ją swoim kimonem.

Kiedy zaspokoisz głód osobistych osiągnięć makabryczną gloryfikacją siebie w sporcie zespołowym, elitarni piłkarze nie postrzegają już tego jako wspólnej bitwy. Ich drużyna to nie tyle armia, ale grupa podwładnych, którzy mają to ustawić na Ogólny zastosować coup de grâce.

Kiedy Neymar, zasiedziały książę piłkarskiej rodziny królewskiej, wyczuł, że król Katalonii nie zostawił jeszcze swojego tronu, natychmiast zmienił strony. Wraz ze znacznie cięższymi kasetonami, dostrzegł okazję, by wreszcie zasiąść na złotym tronie, gotowy poprowadzić swoje wojska i wygrzać się w chrupkach, Francuskie słońce. Prawie czułeś się żal Neymara, kiedy Edinson Cavani wziął że kara od hotelu.

Zbyt długo, futbol aspirował do rangi sportowego Hollywood, nawet serenady z własną wersją Oskarów. smokingi, w komplecie muszki i złote statuetki, wspina się po stromym zboczu w kierunku sztuki performance. Każdego roku, Hollywood świętuje swoich najzdolniejszych artystów, dlatego piłka nożna musi pójść w ich ślady. To, co zaczęło się jako zwykły produkt uboczny wielkiego roku sukcesu i spójności, stało się teraz kamieniem milowym do dążenia, miara, za pomocą której można zmierzyć wpływ jednostek na wspólne przedsięwzięcie.

I gdzie to pozostawia tych, którzy żyją i umierają przez swoich ludzi, Scottie Pippens i Philipp Lahms? Zakłada się, że będą się rozwijać, pracując dla sprawy. Są grafterami z dala od całego blichtru i przepychu Złotej Piłki, przeoczany przez kumpli w luksusowych biurach. Ale ludzie sportu nigdy by ich nie zdradzili. Długo po przejściu na emeryturę ich społeczność otworzy dla nich drogi powrotu. To są gracze, którzy wzbogacają rzemiosło, bo dużo więcej oddają, niż biorą.

Kiedy Real Madryt sprzedał Claude Makélélé w 2003 roku, Zinedine Zidane powiedział:“ Jaki jest sens dodawania nowej warstwy złotej farby, gdy tracisz silnik? „To niemal poetyckie, że nawet jeśli Cristiano Ronaldo traktuje Złotą Piłkę jak swoją własność osobistą, to Casemiro, że jego menedżer, Zidane, nazywa „doskonały”.