Zawsze druhna, nigdy panna młoda:najlepszy z najgorszych koni

Wyścigi konne – zdjęcie USR

Jako zawodnicy lubimy kibicować słabszym. Żyjemy dla niepokojów, ponieważ zazwyczaj płacą lepiej niż ulubieńcy 1-5 jeżdżący do domu dla zabawy. Czasami nawet zgrzybiałe staruszki, którzy zarabiają na życie grając w wyścigi, znajdują słabość dla konia, który wychodzi i próbuje dalej, nawet jeśli nigdy nie wygrywają wyścigu.

Przeskanowaliśmy świat, aby znaleźć największych przegranych na torze, konie, które nigdy nie złamały swojej dziewicy, ale nigdy nie zrezygnowały z prób. Być może nie mieli sławy i fortuny zdobywców Potrójnej Korony, ale stali się kultami.

Zagłosuj na pożądanie (90-0-5-5)

Urodzony w 2002 roku z Voting and Lust for Spring, ten australijski wałach gniady wycofał się z wyścigów w 2014 roku. Udało mu się wygrać 22 032 $ w portmonetce. Kiedy miał 9 lat, wygrał konkurs przez Betfair, który szukał najgorszego konia wyścigowego w kraju, który mógłby zaoferować sponsoring. Pobiegł nawet w dwóch wyścigach meczowych w dni Pucharu Melbourne, ale bezskutecznie, ale zdobył dwa z pięciu drugich miejsc.

Ten spokojny wałach stał się prezentem dla wnuczki właściciela i trenera Johna Castlemana.

Dona Chepa (135-0-1-2)

Ta klacz ścigała się wyłącznie w Portoryko w latach 2001-2008, zgromadziła w sumie 14 028 USD, startując zarówno w rangach pretendentów, jak i panienek. Brązowa klacz zadebiutowała w Walentynki w 2001 roku, zajmując ostatnie miejsce w polu ośmiu, 35-3/4 długości od czołówki. Jej samotne drugie miejsce miało miejsce 25 maja 2003 r. — 2021 dni przed jej ostatnim wyścigiem, który był ostatnim miejscem w starciu z pretendentami do 5000 $, w którym pokonała ją o 35-1/4 długości.

Co ciekawe, miała świetną hodowlę. Jej ojcem był Stag Dinner, który był zwycięzcą Kentucky Derby z 1972 roku, Riva Ridge i The Bride, która była pełną siostrą Sekretariatu.

Zippy Chippy (100-0-8-12)

Prawdopodobnie najbardziej znany z największych przegranych na torze, ten gniady wałach zwrócił uwagę Ameryki na przełomie lat 90. i 2000. Właściciel i trener Felix Monserrate nabył tego słynnego wałacha w 1995 roku, sprzedając swoją ciężarówkę Forda z 1988 roku.

Zippy Chippy przegrał nawet bieg na 40 jardów w 2000 roku z ówczesnym drugoligowym zapolowym Jose Herrerą. Herrera również nie miała wspaniałej kariery, grając części dwóch sezonów w Oakland Athletics w połowie lat 90. i dwóch sezonów w Korei. Zippy Chippy pokonał w sprincie dwóch innych baseballistów, Darnella McDonalda i Larry'ego Bigbiego, a także standardowego kłusaka o imieniu Paddy’s Laddy, gdy wpadli na drut.

Został zbanowany na większości utworów prowadzących do jego finału w 2004 roku na Northampton Fair, gdzie wyszedł jako drugi gracz z wynikiem 7-2, ale zajął ostatnie miejsce w swojej setce ^th podróż, aby opublikować.

Przechodząc na emeryturę, Zippy Chippy pozostał na torze jak na kucyku Outrider w Finger Lakes, gdzie w 1998 roku zakazano mu ścigania się po trzech kolejnych wyścigach, w których nie zdołał opuścić startu Brama. Po swojej karierze jako kucyk outrider, w 2010 roku przeszedł na emeryturę na farmie emerytów Old Friends, niedaleko Saratogi.

Meine Attrice (192-0-2-6)

Ta siwa klacz została sprzedana za 3 675 000 jenów (około 35 000 dolarów) w 2004 r. przed prawdopodobnie najgorszą karierą wyścigową we wszystkich wyścigach konnych. W ciągu swojej ośmioletniej kariery wyścigowej wygrała 256 000 jenów, czyli około 2400 dolarów. Ostatni raz trafiła na deskę w 2008 r., a na emeryturę przeszła w 2012 r. Jej rodowód sugerował coś innego, chociaż z Northern Dancer, Niżyńskim i Native Dancer po jej stronie matki.

Haru Urara (113-0-5-7)

Kiedyś nazwana japońską „błyszczącą początkią przegranych na całym świecie”, ta gniada klacz była tak popularna w Japonii jak Zippy Chippy w Ameryce. Została spłodzona przez Nippo Teio, który miał solidną karierę na torze, a nawet miał w swoim rodowodzie trochę Northern Dancer.

Zarobiła około cztery razy więcej niż jej koleżanka z Japonii, Meine Attrice, zarobiła w ciągu swojej kariery. Haru Urara byłaby hitem popkultury dzięki merchandisingowi z zabawkami, breloczkami, kapeluszami, książkami, piosenkami i filmami o niej.

Jej kariera trwała siedem lat, od 1998 do 2004.

Quixall Crossett (103-0-2-6)

Ten gniady wałach stał się brytyjskim odpowiednikiem amerykańskiego Zippy Chippy i japońskiego Haru Urary. Ten odważny weteran zadebiutował w 1990 roku i próbował płaskich, płotków i pościgów. To nie pomogło. Jego kariera zakończyła się w 2001 roku jako 16-latek po przegranej wyścigu w Wetherby o ponad 80 długości, a następnie zrzuceniu kierowcy z miejsca w ostatnich dwóch startach, ale miał on uwielbiający fanklub.

Został nazwany na cześć napastnika Manchesteru United Alberta Quixalla, który był bardziej znany ze swoich wyczynów poza boiskiem niż umiejętności na boisku. Chociaż nie był mistrzem na torze, wałach ten pomógł mężowi i żonie Tedowi i Joy Caine poradzić sobie ze stratą syna w wypadku na farmie. Czasami moc terapeutyczna konia jest warta więcej niż rekord na torze.

Niestety musiał zostać poddany eutanazji w 2006 roku w wieku 21 lat.

Najbardziej zapomniane trio

Niewiele można znaleźć na temat trzech ostatnich wielkich przegranych.

Ouroene był bez wygranej w 124 próbach. Niewiele można znaleźć na tej australijskiej klaczy, która ścigała się w latach 1976-1983, poza faktem, że zmarła na torze po złamaniu nogi w wieku 11 lat

Wałach Pchnięcie nie wygrał w 105 próbach w latach pięćdziesiątych w Ameryce Północnej.

Japońska Gloria Springs nie wygrał w 106 próbach kariery.

Czasami przegranie tylu wyścigów jest równie trudne, jak wygranie jednego. Wątpię, czy zobaczymy więcej koni pełnej krwi, które przyćmią znak stulecia w kolumnie strat bez wygranej. Aktywiści zajmujący się zwierzętami będą krzyczeć i protestować, zamiast postrzegać to jako nowość, tak jak zrobiliśmy to w przypadku Zippy Chippy.

Może to jest jak teoria gry w bilard mojego przyjaciela Dona Tota, jeśli uderzysz wystarczająco mocno, trafisz do kieszeni. Jeśli zgłosisz konia do wystarczającej liczby wyścigów, w końcu jeden wygra?