Arkansas Derby:The Varmint Dinner:Gdzie króliki pływały i whisky płynęły w gorących źródłach

Kąs historii Arkansas Derby

Zanim przejęły je szkodniki, Arkansas Derby rządziły sceną towarzyską styczną do zlotu w Oaklawn Park. Wszystko to zmieniło się w latach 60., kiedy pewien mężczyzna, który podobno posiadał 75 par butów kowbojskich [wykonanych na zamówienie] i 60 kowbojskich kapeluszy, zmienił kalendarz społeczeństwa.

Bo to właśnie w tej dekadzie pojawił się Bob Dylan, wszechobecny chwast, kobiety dżokejki i wolnomyślicielka Betty Frieden, zapoczątkowując społeczną rewolucję, której trener koni Doug Davis, Jr. , podobnie zlekceważyłem ten lokal. Zainaugurował coroczną kolację dla Varmint w Hot Springs w Ark., a społeczeństwo już nigdy nie było takie samo.

Srebrny poszukiwacz – Zdjęcie dzięki uprzejmości Oaklawn Park

Menu, jak możesz sobie wyobrazić, idealnie pasowało do tego tytułowego wydarzenia. Zaproszeni na pierwszą kolację jedli martwe rzeczy wystrzeliwane z broni:królik błotny, przepiórka, dzika kaczka, dziczyzna, dzikie gęsi i wszystko inne, co Davis wrzucił do garnka. Trzeba było rozsmakować się w czerwonym mięsie tego dziczyzny, ale wtedy większość zaproszonych gości żyła, by zjeść obiad na szkodnikach. Byli starymi, dobrymi chłopcami.

Królik bagienny zajął ważne miejsce w inauguracyjnym menu. Davis uważał tego dzikiego królika za rozkosz godną tylko najwyższej wrażliwości epikurejskiej.

„Królik bagienny to mniej więcej to samo, co bawełniany ogon, wiesz”, powiedział przeciągniętym głosem tak głębokim, jak jego kowbojskie kapelusze były wysokie. „Jest taki sam jak Bawełniany Ogon”, ciągnął, „z wyjątkiem tego, że jest znacznie większy i pójdzie do wody i popływa jak kaczka, jeśli zaczniesz go tłoczyć”.

Przy whisky płynącej jak szalejąca rzeka przez Hot Springs podczas wyścigu, widok królika pływającego jak kaczka mógł wydawać się naturalnym biegiem wydarzeń proporcjonalnym do stosunku pijany alkohol. Oczywiście króliki pływały.

W każdym razie. Pierwsza kolacja okazała się wieczorem kawalerskim, typowym dla pełnych zabawy okazji w tamtych nieoświeconych czasach. Wkrótce jednak do pań dotarł powiew palących robaków na wietrze. To spowodowało, że kobiety domagały się zaproszeń na kolejne Varmint Dinners. W końcu wszyscy czytali Betty Friedan.

Davis i jego kumple, wśród których był niesławny lekarz koni Alex Harthill, obaj mieszkający w Kentucky, zakrztusiliby się na sam pomysł dopuszczania kobiet na każde wydarzenie, na którym króliki mogłyby pływać. Ale kobiety nalegały. W końcu Davis spotkał ich w połowie drogi. Poinformował panie, że następnym razem będą mile widziane, ale tylko jako pomocnik dla pań na obiad Varmint oddzielony do osobnego pokoju.

Davis musiał się wiele nauczyć. Kobiety odrzuciły jego ofertę. Uparcie stawiali na swoim i wkrótce dotarli do głównego holu, gdzie pływały bagienne króliki, lała się whisky, a także pojawiły się spekulacje na temat tego, kto wygra Arkansas Derby.

The Varmint Dinner rozpoczął się jako małe zgromadzenie kumpli Davisa, ale rozrósł się tak duży, z około 250 zaproszonymi, że Davis musiał przenieść imprezę do hotelowej sali balowej. Późniejsze odnowienia kolacji spowodowały, że menu poszerzyło się o łosia, bawoła i karibu. Śmierć Davisa w wieku 58 lat w 1976 roku spowodowała brak ogromnego elementu w kalendarzu Hot Springs, ponieważ coroczna kolacja Varmint została przerwana.

Davis był skrajnym przeciwieństwem współczesnych trenerów, którzy działają bardziej jak tradycyjni biznesmeni. Davis wiedział, jak trenować konia – wygrał Travers Stakes z Annihilate ‘Em – ale w dzisiejszych czasach nie zdobyłby wielu klientów. Właściciele koni oczekują od trenera innej rasy koni, a ludowe dni wolnego koła minęły.

Kiedy Davis rządził okręgiem Kentucky-Arkansas-Chicago, sprzeciwiał się konwencji i regułom, które pasowały do ​​siebie. Zagubiona w tradycji Keeneland jest opowieść o trenerze Jimie Cowden, który odbiera konia od Davisa. Cowdin podszedł, by zatrzymać swojego nowo nabytego konia, i zobaczył, że Davis zdejmuje buty zwierzęcia. Cowdin zgłosił Davisa stewardom toru. Davis wyjaśnił, że buty były obuwiem ortopedycznym, które sam zaprojektował i nie zamierzał dzielić się swoim tajnym projektem z konkurencyjną stajnią. Stewardzi kazali Davisowi oddać buty, ale w tym momencie buty zniknęły. Oczywiście, że tak.

Innym razem Davis kupił konia o imieniu Colours od Calumet Farm. Koń miał reputację tego, który odmawia załadowania się do bramki startowej. Nie odstraszyło to Davisa, ponieważ Colors był synem Whirlawaya, którego można było kupić w dobrej cenie.

Davis rozpoczął program ponownego szkolenia w zakresie kolorów. Ubrał upartego konia w uprząż. Traktor przyczepiony do uprzęży wciągnął Colors do bramki startowej. Po wejściu do bramy Davis wyposażył konia w dodatkowe paski, aby zapobiec przewracaniu się lub leżeniu kolorów. Każdego dnia zostawiał konia samego w bramie, ale dostarczał Kolorom siano, paszę i wodę. Miał nadzieję, że da Colors nauczkę.

Niestety dla Davisa Colors był mądrzejszy od niego. Kolory nauczyły się wyłamywać z bramy. Davis myślał, że wygrał tę bitwę. Ale Kolory nie chciały uciekać po wyjściu z bramy. O ile wiedział o koniu, Davis nie zawsze był zwycięzcą, a Colours to udowodniło.

Davis rozpoczął lata pracy w swoim rodzinnym stanie Teksas, sprzedając używane samochody i ubezpieczenia. Udał się do Kentucky, aby przejąć zarządzanie High Hope Farm dla swojego ojca, kiedy ten człowiek zachorował. Strata Racingu po odejściu Davisa Jr. w 1976 roku była ogromna, ponieważ osiągnął znacznie więcej niż wyszkolenie zwycięzcy Traversa i zainaugurowanie Varmint Dinner.

Rozpoczął praktykę otwierania swojej farmy na coroczne wydarzenie charytatywne, High Hope Steeplechase, wydarzenie, które zebrało znaczne kwoty pieniędzy na szczytne cele. Gonitwa z przeszkodami trwa dalej w Kentucky Horse Park, a jej nazwa High Hope jest nawiązaniem do tej barwnej postaci, która zjadła szkodniki, wygrała Travers i otworzyła swoją farmę dla publiczności w szczytnym celu.