Rodzaje tras w snowboardzie

Snowboardziści są najczęściej znani z wykonywania skoków, jazda na torach i wodowanie z halfpipe, ale jeźdźców można znaleźć na wszystkich rodzajach terenu w górach. Wielu lubi park terenowy i half-pipe, ale inni lubią biegać backcountry przez lasy, Dodge potentaci, wyrzeźbić świeżo wypielęgnowane wybiegi lub cieszyć się po trochu każdego z nich.

Oznaczenie szlaku

Wszystkie północnoamerykańskie ośrodki narciarskie i snowboardowe używają tego samego systemu oznaczania do oceny swoich tras. Rankingi te są zawsze oparte na trudności terenu dla konkretnego obszaru ośrodka. Trasy oznaczone są zielonymi kółkami (łatwe), niebieskie kwadraty (trudniejsze) i czarne romby (najtrudniejsze). Większość kurortów ma większość niebieskich szlaków kwadratowych, które stanowią około 50 procent biegów, następnie 25 procent zielonych kręgów i 25 procent czarnych diamentów.

Half-Pipe

Half-pipe została nazwana, ponieważ wygląda dokładnie jak kawałek rury przecięty na pół wzdłuż, zamieniając go w kształt "U". Zaczynasz na rampie przed rurą i nabierasz prędkości, aby wejść do rury. Halfpipe jest na zboczu, więc wchodzisz z jednej strony i jeździsz tam iz powrotem między ścianami, nie tracąc prędkości. Następnie wyskakujesz z rury i wykonujesz sztuczki i sztuczki na szczycie każdej ściany, aż dotrzesz do końca. Half-pipe jest zwykle oznaczany jako czarny diament, i powinien być używany tylko przez zaawansowanych jeźdźców.

Park Terenowy

Park terenowy to kolejne miejsce stworzone dla zaawansowanych snowboardzistów do wykonywania skoków, jeździć po szynach i wykonywać sztuczki. Podobnie jak half-pipe, park jest również uważany za czarny diament. Większość resortów strategicznie umieszcza szereg elementów parkowych, takie jak szyny, skoki i ćwiartki — mały fragment jednej ściany halfpipe — w miejscach, które pozwalają jeźdźcom uderzać w wiele przeszkód i wykonywać wiele manewrów w jednym biegu. Większość ośrodków ma kierownika parku odpowiedzialnego za przearanżowanie elementów parku i dodawanie nowych przez cały sezon narciarski, aby zawodnicy freestyle'u wracali.

Szlaki backcountry

Trasy backcountry to takie, które są nieoznaczone i nieuporządkowane. Ten rodzaj terenu jest przeznaczony tylko dla doświadczonych snowboardzistów, i powinieneś jeździć w backcountry bez odpowiedniego sprzętu lawinowego i pierwszej pomocy. Niektóre ośrodki oferują przewodniki, które zabiorą Cię w tereny górskie, podczas gdy inne oferują obszary do jazdy backcountry, które są monitorowane przez patrol narciarski pod kątem lawin i innych niebezpieczeństw. Trasy backcountry są zawsze oznaczone czarnymi diamentami, ale niektóre są nawet oznaczone jako podwójne czarne diamenty, aby podkreślić ekstremalną trudność tego obszaru.

Mogulowie

Niemal w każdym ośrodku znajduje się przynajmniej kilka tras dedykowanych muldom. Trasy te są zazwyczaj strome i zaśmiecone dużymi kopcami nagromadzonego śniegu, po których jeźdźcy mogą manewrować lub uderzać w skakanie. Ośrodki nigdy nie przygotowują tras potentatów, co powoduje, że wyboje stają się coraz większe, gdy narciarze i snowboardziści wbijają się w otaczający ich śnieg. Mogołów może być trudny do manewrowania, jeśli nie opanowałeś ostrych zakrętów na snowboardzie, i najczęściej oceniane są jako szlaki niebieskie kwadratowe lub czarne diamentowe, w zależności od tego, jak stroma jest góra.

Trasy freeridowe

Trasy freeride to najczęstsze trasy w każdym ośrodku narciarskim i snowboardowym. Są codziennie pielęgnowane i wahają się od stromych zboczy prosto do dna po długie, łatwe biegi połączone ze sobą, aby zapewnić bardziej rozciągniętą jazdę. Ponieważ oceny tras są oparte na trudności terenu dla tego obszaru, zielone kółko na stromej górze w Kolorado może być zbyt zaawansowane dla początkującego, który jeździł po zielonym kółku po znacznie mniejszej górze. Dotyczy to niebieskich kwadratów i czarnych diamentów, także, więc zawsze sprawdzaj mapę szlaków ośrodka lub skonsultuj się z patrolem narciarskim, zanim wjedziesz na stoki.

[Rodzaje tras w snowboardzie: https://pl.sportsfitness.win/lekkoatletyka/Łyżwiarstwo-figurowe/1018046145.html ]